روز پنجشنبه اتفاقی تاریخی برای فوتبال ایران رقم خورد و جام جهانی برای اولین بار در تهران و البته برج میلاد رونمایی شد. رونمایی از این جام در تهران در راستای رونمایی از جام جهانی در اکثر کشورهایی است که سهمیه حضور در جام جهانی را کسب کرده و تا چند روز دیگر در قطر به میدان می روند. همین اتفاق برای خوشحالی شما کافی است. سرانجام این جام ارزشمند با تمامی پروتکل های امنیتی به ایران رسید و رونمایی شد.
در این مراسم بسیاری از بازیکنان قدیمی، اعضای فدراسیون فوتبال و شهرداری تهران نیز حضور داشتند اما همه چیز طبق برنامه پیش نرفت. پروتکل های فیفا برای رونمایی از جام به درستی رعایت نشد و در نهایت اتفاق زشتی رخ داد که چیزی جز یک رسوایی بزرگ نداشت.
ماجرا از این قرار است که برخلاف رسم همیشگی جواد خبانی مجری این برنامه از پیشکسوتان فوتبال که اتفاقا چندتایی هم بودند، خواست تا روی صحنه بروند و با جام جهانی عکس بگیرند! ناگهان چنان ازدحام وحشتناکی برپا شد که نماینده فیفا در اقدامی بی سابقه تصمیم گرفت جام را در کیف مخصوص گذاشته و محل را ترک کند! شاید هرگز فکرش را نمی کرد که چنین اتفاق برنامه ریزی نشده ای در ایران رخ دهد، کشوری که مدعی میزبانی بخشی از جام جهانی در قطر است.
پس از عصبانیت نماینده فیفا و گرفتن جام قهرمانی، خیانی فرار کرد. او ابتدا دعوت همه را رد کرد و گفت قصد دارد یکی یکی برای عکس یادگاری بیاید. در پایان که دید خبرنگاران قبل از او چندان راضی نیستند، یکی دو بار گفت: «کلاً دنیا» به امید اینکه او را تنها بگذارند.
با این حال، چنین مشکلی را نمی توان به سادگی نادیده گرفت. در شرایطی که این جام در کشورهای مختلف و بدون کوچکترین ایرادی رونمایی شد، غوغایی در ایران به پا شد که واکنش جنجالی نماینده فیفا را در پی داشت. حالا دیگر نیازی به مرور صداهایی نیست که در این حادثه از غنای فرهنگ ایرانی گلایه داشتند و مایه شرمساری حادثه شدند.
اما در چنین فضایی جواد خایانی آرام ننشست و در پایان شب با نوشتن متنی به این مناظر عجیب پاسخ داد. او نه تنها تاسف اولیه خود را از این اتفاق ابراز نکرد، بلکه آن را به «معجزه فوتبال» نسبت داد. در بیانیه جواد خبانی آمده است: به نظر من آنچه در برنامه رونمایی از جام جهانی دیده شد بسیار خوب بود، جمعی از خبرنگاران عزیز و پیشکسوتان فرهنگ و ادب سعی کردند همه چیز را منظم کنند و بسیار منظم بود، لطفا مراسم را کامل تماشا کنید، نه چند دقیقه بعد از تمام شدن، چون کل مهمانی حدود 150 دقیقه طول کشید، از اول تا آخر مهمانی اصلاً مزاحمتی ایجاد نشد، خبری که پخش شد مبنی بر نامنظم بودن مهمانی؛ این درست نیست. رونمایی جام جهانی به پایان رسید که قسمت آخر برنامه بود؛ مردم و حاضران در سالن برای عکس گرفتن روی صحنه آمدند، البته اگر مرتب بیایند خیلی بهتر است، اما بی نظمی نیست. به این می گویند عشق به ورزش و فوتبال و جام جهانی، در همه جای دنیا همین اتفاق می افتد، خود نماینده فیفا گفت ما این شور وطن پرستی را درک می کنیم و تقریباً همه جا این اتفاق می افتد، خبرنگاران عزیز دارند تکالیف خود را انجام می دهند. .. درسته ولی عشق مردم متوقف نشدنیه منم میخواستم عکس بگیرم ولی نشد دوست نداری تو جام جهانی عکس بگیری از بین 80 میلیون ایرانی کسی هست که عکس بگیره نمی خواهم عکس بگیرم در جام جهانی؟ باز هم بله و قبول دارم که ای کاش آخرین لحظات مهمانی صحنه سازی می شد، اما نباید فقط بدی ها را دید… ما در آن زمان معمولی بودیم… و ای کاش به تمرکز عادت نمی کردیم. فقط روی تلخی و بدی آیا به این دلیل است که در این برنامه از ده ها مرد سفید موی فوتبال ایران تجلیل می شود؟ جالب نبود؟ مهمانی حدود سه ساعت بود. بسیار سازماندهی شده و عالی… 10 دقیقه آخر وقتی رهبر اصلی به پایان رسید. کمی از کار افتاده بود. وسط مهمانی این اتفاق نیفتاد. آخر مهمانی همین بود… این اشتیاق و حس وطن پرستانه به ورزش و فوتبال و جام جهانی را با هرج و مرج و بی فرهنگی مقایسه نکنیم. این یک معجزه فوتبال بود.”
این اظهارات دومین فرار جواد خاتانی پس از رسوایی در مهمانی برج میلاد است. آیا می توان یک مهمانی 90 دقیقه ای را برنامه ریزی کرد و اعلام کرد و همه چیز برای 80 دقیقه خوب پیش برود و بعد از 10 دقیقه کل مهمانی به هم بریزد و به آن لقب موفقیت بدهد؟ اصولا جواد خبانی که مدعی مطالعات زیادی در زمینه های مختلف است، با چه استدلال و تفسیری به این نتیجه رسیده است که 10 دقیقه هرج و مرج چیزی نیست و باید 2 ساعت و 50 دقیقه تماشا کرد و از اصل مطلب چشم پوشی کرد. فاجعه؟ آیا جواد خایانی قبول می کند در مورد یک بازی فوتبال 90 دقیقه ای صحبت کند که تماشاگران از دقیقه 80 به بعد در هرج و مرج هستند و آنقدر بازی را متوقف می کنند تا داور توپ را بگیرد و به عنوان موفقیت از زمین خارج شود و بگوید که 80 دقیقه تمام است. درست است، او رفته است، پس باید دقیقه ها را نادیده گرفت. معلوم نیست چه منطقی پشت این گفته وجود دارد و چگونه از «زمین روی سرم» به «معجزه و مردم فوتبال را دوست دارند» به شکلی آشفته و شرم آور رسیده است.
