فرار کن مردم ایران قبل از اختراع تلگراف و افتتاح تلگرافخانه ها اخبار و اطلاعات مهم را از طریق پست و پست برای یکدیگر ارسال می کردند و گاه تپه هایی در وسط راه های ارتباطی دو شهر ایجاد می شد به طوری که اگر لازم بود، آنها می توانستند آتش روشن کنند یا پرچمی را برافراشتند و اخبار مهم را به شهرهای دیگر مخابره کنند. در سال 1274 و در زمان ناصرالدین شاه قاجار اولین خط تلگراف در ایران بین کاخ گلستان و باغ لالیزار کشیده شد و پس از آن شرکت های روسی و انگلیسی در تمامی شهرها و استان های ایران خطوط تلگراف و تلگراف خانه راه اندازی کردند.
همزمان با افتتاح تلگرافخانه، مردم ایران در شگفتی بودند که با استفاده از خطوط سیمی می توان در مدت کوتاهی اخبار و اطلاعات را از شهری به شهر دیگر مخابره کرد. در این میان برخی خرافات که همواره با پدیده های مدرن در تضاد بوده اند، از حضور ارواح خبیثه در سیم های ارتباطی خبر داده و به مردم هشدار داده اند که برای در امان ماندن از این ارواح به این خطوط نرسند. این مشکلات باعث شد که عده ای از ترس و برخی دیگر از روی شوخی و ناباوری تلگراف را جدی نگیرند و تلگرافخانه ها بیکار ماندند.
پس از این واقعه، علیقلی خان، مخبر دولتی، با اجازه قبله علم به ناصرالدین شاه وزیر تلگراف دستور داد و تلگراف خواهان را به استفاده رایگان و بدون پرداخت تلگراف به همگان تشویق و معرفی کرد. هر چیزی برای چند روز است. پیام های خود را برای دوستان و اقوام خود در شهرهای دیگر ارسال کنید. پس از این ندا، مردم ارواح شیطانی و چیزهای دیگر را فراموش کردند و به سمت تلگراف خانه ها روی آوردند. در این روزها از مشهد به تبریز و از تبریز به اصفهان و شهرها غم و سلام و احوالپرسی و گلایه و خنده و آرزوی خیر بود و جواب می گرفتند.
مخبر دولت که متوجه شد نیتش برآورده شده و مردم به تلگراف علاقه مند هستند، دستور داد روی کاغذی با حروف درشت بنویسند: «از این پس آزادی بیان دیگر پذیرفته نیست و هزینه ارسال باید. پرداخت شود و بر روی درب تلگرافخانه ها نصب شود. بعد هر بار که یک نفر برای انجام تلگراف به تلگرافخانه می رفت، تلگرافچی می گفت: ما صحبت نمی کنیم. به این ترتیب جمله معروف «بی معنی حرف نزن» که مردم در میان بحث های لفظی مثل نقل قول و استدلال از آن استفاده می کنند، چنان جا افتاده و معنایی منفی پیدا کرده است که هرکس برای حرفش ارزشی قائل نشود، مزخرف است.
