بعدی- علیرغم همه پیشرفت های شگفت انگیز در دهه های اخیر، علم پزشکی هنوز اسرار بی پاسخ بسیاری دارد. یکی از این معماها این است که مواد مخدر در شرایط یکسان بر افراد مختلف تأثیر نمی گذارد. به عبارت دیگر، ما می دانیم که برخی از افراد مبتلا به یک بیماری خاص به داروهای اصلی پاسخ مثبت نمی دهند، در حالی که همان دارو تعداد زیادی از افراد مبتلا به همان بیماری را درمان می کند. دلیل اینکه بدن برخی افراد به داروها پاسخ نمی دهد، بسیاری از دانشمندان را گیج کرده است، اما یک مطالعه جدید اکنون ادعا می کند که این بیماری توسط ژن هایی ایجاد می شود که برخی افراد از نئاندرتال ها به ارث برده اند.
به گزارش فردا؛ نئاندرتال ها نزدیک ترین عموزاده های انسان مدرن (هومو ساپینس) هستند که زمان زیادی را با یکدیگر سپری می کنند. اگرچه نئاندرتال‌ها بعداً منقرض شدند، اما انسان‌شناسان ثابت کرده‌اند که این دو گونه انسانی با یکدیگر تعامل داشته و حتی آمیزش داشته‌اند. مطالعات قبلی نیز نشان داده اند که چنین فعل و انفعالات نزدیکی باعث انتقال بیماری های خاص از یکی از این گونه ها به گونه دیگر شده است. اکنون مطالعه جدید دیگری منتشر شده است که افق جدیدی را برای تعاملات نزدیک بین نئاندرتال ها و گونه های ما می گشاید.
این کشف جدید در واقع نتیجه یک پیشرفت جدید است که نشان می دهد انواع آنزیم هایی که مسئول تجزیه داروهایی مانند وارفارین، ایبوپروفن و استاتین های کاهش دهنده کلسترول هستند، منشأ باستانی دارند. به عبارت دیگر، این تحقیق جدید تأیید می‌کند که ما این آنزیم‌ها را از طریق ژن‌های خاصی به ارث برده‌ایم که از اجداد اولیه‌مان به ارث رسیده‌ایم، اما ما فاقد چنین آنزیم‌هایی هستیم زیرا حامل برخی از ژن‌های نئاندرتال هستیم. بنابراین این مشکل می تواند دلیل این باشد که این داروها ممکن است برای برخی افراد موثر نباشند.
هوگو زبرگ، نویسنده اصلی این مطالعه، ژنتیک دان تکاملی از موسسه کارولینسکا در سوئد، می گوید: «این کشف یکی از مهم ترین شواهدی است که آمیختگی گونه ما با نئاندرتال ها و تأثیر مستقیم آن بر شرایط بالینی ما را اثبات می کند.» اما ما اکنون می دانیم. که چنین داروهایی حتی برای این افراد خاص می تواند خطرناک باشد.»
پیشرفت در توالی یابی ژنتیکی نشان داده است که اجداد مستقیم ما برای بقای خود یا شاید به دلایل دیگر با گونه های نزدیک به هم در تعامل بوده اند. میراث ژنتیکی این به هم ریختگی هنوز به طور کامل شناخته نشده است، اگرچه محققان هر ساله سرنخ هایی در مورد اینکه چگونه این ژن ها به تفاوت های زیست شناسی ما کمک می کنند را کشف می کنند. در بسیاری از موارد، این تغییرات ممکن است نسبتاً ناچیز باشند، اما وقتی صحبت از تأثیر یک آنزیم یا کانال پروتئین قدیمی بر سلامت ما می‌شود، می‌توانند قابل توجه باشند.
در اینجا ما در مورد ژنی به نام CYP2C9 صحبت می کنیم که سیتوکروم P450 را کد می کند. این مورد برای خانواده بزرگی از آنزیم‌ها در کبد است که مسئول تجزیه طیف وسیعی از داروها هستند که معمولاً برای درمان همه چیز از التهاب گرفته تا صرع استفاده می‌کنیم. با این حال، ما می دانیم که بیش از 20 تفسیر منحصر به فرد از رمزگذاری CYP2C9 وجود دارد که برخی از آنها در متابولیسم داروها بهتر از بقیه هستند، به این معنی که نسخه CYP2C9 که به ارث می برید می تواند تعیین کند که دوز دارو چقدر طول می کشد. در بدن شما باقی می ماند.
به گفته دانشمندان، یکی از این نسخه ها، CYP2C9 * 2، 70 درصد کمتر از نسخه های دیگر با داروها تداخل دارد که دانشمندان را شگفت زده کرد. با بررسی توالی ژنتیکی افرادی که دارای چنین کپی بودند، دانشمندان دریافتند که بدن آنها حاوی دو ژن سیتوکروم است که P450 را رمزگذاری می کند. یکی از آنها آنقدر به نسخه نئاندرتال نزدیک است که تقریباً به طور قطع نشان می دهد که این دو ژن از ترکیب نئاندرتال ها و هومو ساپینس ها بوجود آمده اند. ردیابی منشأ تغییرات در چنین آنزیم‌های مهمی می‌تواند به ما درک بهتری از محیطی که در آن تکامل یافته‌اند بدهد و این درک می‌تواند در حفظ سلامت ما نیز موثر باشد. نتایج این تحقیق در مجله P.ژنومیک مضر منتشر شده است.
منبع: sciencealert
مترجم: مصطفی الجرفی فرارو
