بعدی- بر اساس آخرین آمار در دوره منتهی به سال 1400، روند کلی تشکیل کل سرمایه ثابت به قیمت های ثابت برای سال 1395 نزولی بوده و متوسط نرخ رشد سالانه سرمایه گذاری در این دوره منفی 6.9 درصد بوده است. کمترین رقم سرمایه گذاری دولتی به قیمت های ثابت مربوط به سال 1397 و برابر با قیمت 249 هزار میلیارد تومان است که کمتر از نصف رقم سال 1389 است.
به گزارش فردا؛ در سال 1400 سرمایه گذاری واقعی کشور تنها 34 هزار میلیارد تومان افزایش یافت به طوری که امسال نسبت به سال 1398 رشد به صفر درصد نزدیک شد. با فرض رشد سالانه سرمایه گذاری پنج درصد از سال 1401 به بعد، در سال 1415 یعنی پس از 14 سال سرمایه گذاری واقعی کشور به سال 1390 می رسد و با فرض رشد سالانه 10 درصد، این امر در سال 1408 اتفاق می افتد و این خوش بینانه به نظر می رسد.
بر این اساس، مقدم بودن مصرف بر تولید، ناگزیر عوارضی چون کاهش درآمد سرانه واقعی، پایین آمدن سطح رفاه، کاهش پس‌انداز ملی، کاهش درآمد دولت و در نهایت واگرایی اقتصاد ایران از اقتصاد جهانی را به همراه داشت.
این در حالی است که هر سال به طور متوسط 4.5 درصد از ارزش سرمایه ثابت در اقتصاد ایران مستهلک می شود. بنابراین لازم است هر ساله سرمایه جدیدی تشکیل شود تا نه تنها کاهش ارزش دارایی های موجود جبران شود، بلکه ظرفیت جدیدی برای افزایش تولید ناخالص داخلی ایجاد شود.
از سوی دیگر در دهه گذشته اتفاق بسیار نادری در اقتصاد ایران رخ داد به گونه‌ای که روند نزولی سرمایه‌گذاری جدید ادامه یافت و به استان‌هایی رسید که میزان سرمایه‌گذاری جدید سالانه کمتر از میزان استهلاک دارایی‌های موجود است. بر اساس آمارهای منتشر شده، خالص دارایی های سرمایه ای کشور در دو سال گذشته کاهش یافته است.
اقتصاد ایران در مسیر فرسودگیوحید چقاقی شهری کارشناس مسائل اقتصادی است گفتگو با فرارو وی با اشاره به اینکه فرسودگی اقتصاد ایران از سال 1396 آغاز شد، گفت: در سال 1396 رشد هزینه های مصرفی از رشد سرمایه گذاری پیشی گرفت و بر همین اساس چرخه فرسودگی و تسریع فرسایش زیرساخت های اقتصادی کشور آغاز شد. میانگین تشکیل سرمایه ثابت ناخالص به منفی 5 رسید. بر اساس این آمار، جریان سرمایه گذاری در کشور در سال های اخیر منفی بوده است.
وی افزود: فرصت های سرمایه گذاری در دهه 90 به راحتی از دست رفت و بسیاری از زیرساخت های کشور با فرسودگی زیادی مواجه شد و به نوعی به مرحله فرسودگی رسید که در این راستا عدم تعادل در منابع آب و انرژی، مشکلات زیست محیطی و… بحران های موجود در کشور شدت و سرعت اقتصاد ایران را بسیار بیشتر از گذشته بدتر کرده است و از یک سو برای حل این وضعیت، ایران نیاز به سرمایه گذاری 400 میلیارد دلاری در سه تا پنج سال آینده دارد. که اوضاع بدتر نشود.»
شیکاکی گفت: اگر این روند با همین شتاب ادامه پیدا کند فرسودگی اقتصادی به جایی می‌رسد که شرایط را غیرقابل برگشت می‌کند و بحران‌های کشور دیگر برگشت‌ناپذیر نخواهد بود، بنابراین باید در این زمینه چاره‌ای اندیشید. از یک طرف زمانی که اقتصاد قابل پیش بینی نیست.» کشور امیدی به بهبود شرایط نیست.برای تحقق این موضوع باید مسائل بین المللی ایران در فضای بین المللی حل شود و گفتمان ملی داخلی برای خروج از آن شکل بگیرد. از این وضعیت.”
این استاد دانشگاه افزود: در داخل کشور باید نظام برنامه ریزی وجود داشته باشد. فراهم کردن شرایط لازم برای شکل‌گیری فرآیند سرمایه‌گذاری در داخل، زیرا هنوز استراتژی مشخصی در این زمینه وجود ندارد. این در طول زمان، هزینه بازگشت دشوارتر خواهد شد، زیرا سرمایه گذاری یک مقوله بلند مدت است، نه کوتاه مدت. از این رو باید به نیازمندان کشور رسیدگی شود و برای رفع چالش ها و بحران هایی که با آن دست و پنجه نرم می کند، اقدامات مناسب انجام شود.
وی با اشاره به اینکه یکی از مشکلات اقتصاد ایران در سال های آینده افزایش تعداد بازنشستگان است، ادامه داد: یکی دیگر از جنبه های فرسودگی اقتصاد کشور پیر شدن جمعیت است و این مشکل زمانی حادتر می شود. بدانیم صندوق‌های بازنشستگی کشوری و لشکری در معرض ورشکستگی هستند و اگر دولت کمکی به آنها نکند، نمی‌توانند این صندوق‌ها به تعهدات خود عمل کنند، حدود 1500 میلیارد تومان به نحوی نیاز است تا وضعیت آنها درست شود. وضعیت صندوق های بازنشستگی اکنون با بحران مواجه است و امروز با وضعیت بسیار بدی دست و پنجه نرم می کنند.
شیکاکی با اشاره به اینکه کاهش سرمایه گذاری در اقتصاد تبعات جبران ناپذیری دارد، ادامه داد: ثبات اقتصادی و تصویر روشن از آینده اقتصادی، تسهیل فضای کسب و کار، ثبات قوانین و مقررات، حاکمیت مطلوب اقتصادی، عدم وجود مفاسد اقتصادی و … همگی پیش شرط های مهمی هستند، برای جذب سرمایه گذاری خارجی، بنابراین اگر این مولفه ها در شرایط مناسب باشند، روند جذب سرمایه گذاری خارجی را تسهیل می کند.»
این کارشناس اقتصادی خاطرنشان کرد: برای حل بحران هایی که کشور می گذرد باید اولویت ها تعیین شود چرا که وجود ندارد و اکنون نمی توان چشم انداز مثبتی را متصور شد و از سوی دیگر حل این بحران ها نیازمند منابع مالی است. . همانطور که اشاره کردیم: سرمایه گذاری در زیرساخت های کشور ضروری است، زیرا به مرحله فرسودگی رسیده است و اکنون در چنین وضعیتی قرار دارد. و هرچه این اقدامات طولانی‌تر شود، حل بحران‌ها دشوارتر می‌شود.»
