جام های جنگ پوتین کودکان اوکراینی!

آینده–هنگامی که نیروهای روسی شهر ماریوپل اوکراین را در بهار امسال محاصره کردند، کودکان از خانه های گروهی بمباران شده و مدارس شبانه روزی گریختند. آنها جدا از اعضای خانواده خود، در جستجوی همسایگان یا غریبه ها به غرب رفتند و به دنبال امنیت نسبی بودند. آنیا 14 ساله که از خانه سل در ماریوپول فرار کرده و اکنون با خانواده ای در نزدیکی مسکو زندگی می کند، گفت: “نمی خواستم بروم، اما هیچکس نظر من را نپرسید.” او می گوید زمانی که برای فرار عجله داشت دفترچه ای که در آن شماره تلفن مادرش بود به جا گذاشت. تنها چیزی که او به یاد می آورد سه رقم اول شماره تلفن اوست.

به گزارش فرارو به نقل از نیویورک تایمز، از زمان آغاز تهاجم روسیه به اوکراین در فوریه، مقامات روسیه با خشم ملی اعلام کردند که هزاران کودک اوکراینی برای فرزندخواندگی و تابعیت به روسیه منتقل شده اند. در تلویزیون دولتی، مقامات خرس های عروسکی را به کودکان تازه وارد اهدا کردند که به عنوان کودکان رها شده از جنگ نجات یافته بودند.

در واقع این حمل و نقل دسته جمعی کودکان یک جنایت جنگی احتمالی تلقی می شود. کودکان بدون توجه به یتیم بودن یا نبودن آنها را می بردند. بر اساس مصاحبه با کودکان و خانواده های دو طرف مرز، کودکانی به روسیه آورده شده اند که بستگان یا والدین آنها می خواهند به اوکراین بازگردند. به گفته مقامات محلی اوکراین، برخی از کودکان پس از کشته شدن و یا زندانی شدن والدینشان توسط نیروهای روسی بازداشت شدند.

این اسکان مجدد سیستماتیک بخشی از استراتژی گسترده تر ولادیمیر پوتین برای برخورد با اوکراین است که او ادعا می کند سخاوتمندانه است. دولت او از کودکان، از جمله بیماران، فقرا و یتیمان به عنوان بخشی از یک کمپین تبلیغاتی برای نشان دادن روسیه به عنوان ناجی استفاده کرد.

نیویورک تایمز چندین کودک را که توسط روس ها و نیروهای وفادار به آنها از طریق گفتگو با والدین، مقامات، پزشکان و غیره گرفته شده بودند شناسایی کرد. برخی از آنها به خانه بازگشتند و بقیه مانند آنیا در روسیه ماندند.

آنیا از خبرنگاران نیویورک تایمز خواست که پدرخوانده و مادرخوانده روسی او را صدا نزنند که از او خواسته بود با خارجی ها صحبت نکند. او برای یک خبرنگار نیویورک تایمز پیام‌های صوتی ارسال کرد و جزئیات کلیدی دوستان و عکس‌ها را تایید کرد. او می‌گوید بدون شماره تلفن مادرش نمی‌تواند با مادرش تماس بگیرد. او می‌گوید خانواده روسی که او را به فرزندی قبول کرده‌اند رفتار خوبی با او دارند و او به زودی تبدیل خواهد شد. او می گوید که یک شهروند روسیه است. من نمی خواهم اینجا بمانم. دوستان و خانواده من اینجا نیستند.

آنیا و دیگران توضیح دادند که هنگام فرستادن از اوکراین به روسیه با روند دشوار فریب و زور مواجه شدند. حمل و نقل افراد از سرزمین های اشغالی را می توان نمونه ای از ارتکاب جنایت جنگی دانست و این عمل به ویژه زمانی که کودکان آمادگی سفر را ندارند پیچیده تر می شود. مقامات اوکراین روسیه را به نسل کشی متهم کردند. انتقال اجباری کودکان هنگامی که هدف از بین بردن یک گروه ملی است، نمونه ای از نسل کشی طبق قوانین بین المللی است.

مقامات روسی به صراحت گفته اند که هدف آنها این است که عشق به روسیه را جایگزین هرگونه وابستگی کودکانه بین کودکان اوکراینی کنند. ماریا لوابلووا، کمیسر حقوق کودکان روسیه، این انتقال را سازماندهی کرد و گفت که او دختر نوجوانی از ماریوپل را خودش به فرزندی پذیرفت. لووا بلوا که تحت تحریم های غرب است می گوید: «پسر خوانده ابتدا دلتنگ بود و حتی در تظاهرات طرفداران اوکراین شرکت کرد. و در تلگرامی نوشت: آرزوی خانه ای را داشت که در آن بزرگ شد; در حسرت دوستان عزیزش و ماریوپل. او نوشت: “با این حال، بچه ها به زودی قدر خانه جدید خود را خواهند دانست.”

تعداد دقیق کودکان اسکان داده شده مشخص نیست. مقامات روسی به سوالات نیویورک تایمز پاسخ ندادند. مقامات اوکراینی می گویند که تعداد دقیق آن در دسترس نیست، اما به هزاران نفر می رسد. در ماه آوریل، مقامات روسیه از ورود بیش از 2000 کودک اوکراینی به روسیه خبر دادند. بیشتر آنها از خانه‌های گروهی و یتیم‌خانه‌ها در سرزمین‌هایی می‌آمدند که مدت‌ها توسط روسیه اشغال شده بود. مقامات روسی گفتند که 100 نفر اخیرا از مناطق تازه تصرف شده وارد شده اند.

در حالی که اسکان مجدد کودکان از مناطق تازه اشغال شده به صورت پراکنده بوده است، دولت روسیه اخیراً برنامه هایی را برای اسکان مجدد این کودکان و احتمال انتقال بیشتر اعلام کرده است.

تاکتیک‌های دوران جنگ روسیه از پویایی‌های سخت‌تر و صمیمی‌تر خانواده بهره می‌برند. خانواده های روسی از فرزندخواندگی به عنوان یک عمل میهن پرستانه و ابزاری برای تمایل قلبی برای فراهم کردن زندگی بهتر برای کودکان صحبت می کنند. در حالی که بسیاری از والدین اوکراینی در تلاش برای یافتن فرزندان خود و بازگرداندن آنها به اوکراین هستند. حتی کسانی که قبل از شروع جنگ به دلایل مالی یا به دلیل قطع رابطه با پسرانشان این کار را نکردند.

اولگا دروگینینا، در شهر سالخارد سیبری در امتداد دایره قطب شمال، می گوید که چهار کودک 6 تا 17 ساله را از سراسر شهر دونتسک اوکراین، در فاصله بیش از 2574 کیلومتری، به فرزندی پذیرفته است. روسیه اخیرا منطقه دونتسک و سه منطقه دیگر در شرق و جنوب اوکراین را به فدراسیون روسیه ضمیمه کرد. دروژینینا می گوید: «خانواده ما مانند روسیه کوچک است. روسیه چهار منطقه را تصرف کرد و خانواده دروگینین چهار فرزند را به فرزندخواندگی پذیرفتند. او می گوید که منتظر فرزند پنجم است و بچه ها را کاملاً روسی می داند. او می گوید: «ما چیزی را که مال ما نیست، نمی گیریم.

آنها به سادگی همه بچه ها را بردند

آنیا در یک خانه گروهی در یک منطقه جنگلی با سقف قرمز زندگی می کرد و در حال نقاهت از بیماری سل بود. وقتی انفجارها شیشه ها و درهای ساختمان را شکست، بچه ها به زیرزمین فرار کردند. در خانه های دولتی، کودکان اغلب به عنوان “یتیم” طبقه بندی می شوند، در حالی که اکثر آنها خانواده دارند. اوکراین به والدین مبتلا به بیماری، سوء مصرف مواد یا مشکلات مالی اجازه می دهد تا فرزندان خود را به طور موقت یا دائم در موسسات دولتی قرار دهند. سازمان ملل تخمین زده است که قبل از جنگ در اوکراین، حدود 90000 کودک در این خانه ها در سراسر اوکراین زندگی می کردند.

بسیاری از والدین فرزندان خود را از ساختمانی که آنیا در آن بود نجات دادند. دیگران این کار را نکردند، زیرا نمی توانستند از منطقه جنگی عبور کنند یا مانند مادر آنیا نمی توانستند به آنها دسترسی پیدا کنند. بچه های دیگر به یاد دارند که یک داوطلب اوکراینی آنیا و بیست کودک باقی مانده را در آمبولانسی به مقصد زاپوریژیا سوار کرد.

با این حال، کودکان گفتند، آمبولانس در یک ایست بازرسی روسیه منحرف شد و در نهایت با ده‌ها کودک به بیمارستانی در دونتسک، پایتخت منطقه‌ای که روسیه از سال 2014 آن را اشغال کرده است، منتقل شد. این منطقه قلب سیاست محرومیت و محرومیت روسیه است. پذیرش از زمان شروع حمله روسیه به اوکراین، دولت تحت رهبری پوتین اخراج سیستماتیک کودکان از یتیم خانه ها و خانه های گروهی در منطقه را تشویق کرده است.

برای آنیا و دیگران از سرزمین‌های تازه تصرف شده در اوکراین، دونتسک توقفگاهی در مسیر مسکو بود.

ایوان ماتکوفسکی، 16 ساله، گفت که او نیز پس از فرار از یک مدرسه شبانه روزی دولتی در ماریوپول و منحرف شدن در یک ایست بازرسی روسیه، در بیمارستان دونتسک بود.

ایوان می‌گوید در بیمارستان، پسر 8 ساله‌ای به نام «نظر» به همراه مادرش در تئاتر ماریوپل مخفی شده بود و در آنجا هدف حملات هوایی قرار گرفت. او زنده ماند، اما مادرش را پیدا نکرد.

مقامات محلی در منطقه ماریوپول داستان‌های مشابهی از کودکانی که از حمله روسیه جان سالم به در برده و در بیمارستان‌ها بودند، تعریف کردند. واسیل میتکو، یکی از مقامات نیکولسک که در بیمارستان کمک کرده است، گفت: «پسربچه ای با یک کالسکه با دست نوشته ای آمد که روی آن نوشته شده بود: «این میشا است». لطفا به او کمک کنید.”

میتکو می گوید، با این حال، یکی یکی بچه ها ناپدید شدند. او می گوید: «آنها به سادگی تمام بچه هایی را که بدون پدر مانده بودند، بردند. ما هنوز نمی دانیم این بچه ها کجا هستند.»

ما مسکو را به شما نشان خواهیم داد

والدین اوکراینی که موفق شدند فرزندان خود را در دونتسک پیدا کنند، اسناد لازم را جمع آوری کردند و با افراد مناسب تماس گرفتند تا به آنها فرصتی برای بازگرداندن فرزندان خود بدهند. با این حال، کودکان و والدین می گویند که مقامات کودکان را تحت فشار قرار داده اند تا داوطلبانه به روسیه بروند.

ناتالیا، یک مادر خوانده از ماریوپول، می گوید: «به آنها قول یک زندگی جدید و فوق العاده داده شد. او می گوید پسرخوانده 15 ساله اش با رفتن به روسیه موافقت کرده است. او می گوید: «آنها پسرانی هستند که زندگی سختی داشته اند. آنها را به راحتی می توان فریب داد.» تیموفی شمیل، 17 ساله، که با آنیا در بیمارستان دونتسک بود، می گوید که مقامات به آنها وعده یک زندگی پر از سرگرمی و عشق در مسکو را دادند.

او می گوید: «به ما گفته شد اگر به تجهیزات یا لباس نیاز دارید، فقط به ما بگویید. ما همه چیز را خواهیم خرید. اگر دوست داری فقط برو و استراحت کن ما مسکو را به شما نشان خواهیم داد. اگر پدر و مادرت تو را ترک کنند، دیگر به تو نیاز نخواهند داشت. ما به شما کمک خواهیم کرد.» تیموفی این را نپذیرفت و به مادرش پیوست.

ایوان، دانش آموز 16 ساله در مدرسه شبانه روزی، گفت که او و یکی از همکلاسی هایش توانستند با مدیر سرپرست قانونی خود تماس بگیرند و ترتیب بازگشت خود را بدهند. وقتی بچه‌ها با کسی تماس نداشتند یا وقتی والدین نمی‌توانستند یا نمی‌خواستند شجاعت سفر به دونتسک را پیدا کنند، هیچ انتخابی نداشتند. در حالی که ایوان منتظر بازگشت کارگردان بود، بقیه بچه ها را سوار اتوبوسی به مقصد روسیه کردند. اعتراض کرد. ایوان می گوید: «هیچکس به حرف بچه ها گوش نکرد. آنها چاره دیگری نداشتند.»

ایوان هنوز با سه کودک در روسیه در تماس است. او نمی داند در مورد “ری” پسری که از حمله تئاتر جان سالم به در برده است. آنیا چاره دیگری نداشت. او می گوید که یک دکتر به او گفته که قرار است سه هفته در موسسه ای در منطقه مسکو استراحت کند. اما چندین هفته به چند ماه تبدیل شد.

همشهریان کوچک ما

دولت روسیه با دقت در حال طراحی خط لوله از منطقه دونتسک به مسکو است. شهردار منتخب دونتسک در ویدئویی در تلگرام به گروهی از پسران ماریوپل گفت: «شما اکنون در خانه هستید، در حلقه دوستانتان هستید.

مقامات روسی در دونتسک خبرنگاران را برای تماشای دریافت تلفن همراه، هدایا و لباس کودکان به خانه های گروهی دعوت می کنند. تلویزیون دولتی کودکانی را که با قطار به مسکو می رسند را پخش می کند. در ماه مه، پوتین یک فرآیند ساده را ایجاد کرد که امکان تابعیت سریع کودکان اوکراینی را فراهم می کرد. مقامات روسیه اعلام کردند که اولین گروه در ماه جولای شهروند روسیه شدند.

Ksenia Mishunova، کمیسر حقوق کودکان منطقه مسکو در بیانیه ای گفت: “من این کودکان را که در ماه آوریل برای بازگشت به زندگی جدید خود با قطار سفر کردند، نمی شناختم.” حالا آنها شهروندان کوچک ما هستند!»

برخی از کودکان در اوکراین یتیم یا رها شده اند و ترجیح می دهند در روسیه زندگی کنند. نیویورک تایمز با یک نوجوان اهل ماریوپل صحبت کرد که گفت او هیچ خانواده ای در اوکراین ندارد. او می گوید خانواده روسی که از او مراقبت می کنند او را دوست دارند و او آنها را دوست دارد.

برخی مانند آنیا دوست دارند به اوکراین بازگردند. در یک کلاس هفتگی به نام صحبت درباره چیزهای مهم شرکت کنید. این کلاس نیم ساعته که اخیرا توسط پوتین راه اندازی شده است به کودکان می آموزد که به روسیه افتخار کنند. آنیا می‌گوید که گاهی گریه می‌کند و فکر می‌کند که آیا اتفاق وحشتناکی برای خانواده‌اش افتاده است.

پس از بیش از یک ماه جستجو، خبرنگاران نیویورک تایمز اوکسانا، مادر آنیا را در اوکراین پیدا کردند. بدون شغل، بدون اتصال به اینترنت، مستمری ناچیز از کارافتادگی و جنگ، او نمی داند چگونه دخترش را پیدا کند. او می افزاید: «من همه جا را می گردم، اما نمی توانم آن را پیدا کنم. او به دنبال من است.”

او می گوید نمی داند آنیا به روسیه منتقل شده است. روزنامه نگاران به آنیا و اوکسانا گفتند که چگونه با یکدیگر تماس بگیرند. با این حال، شانس بازگشت آنیا به خانه نامشخص است.