بعدی- او عضو انجمن کمبریج برای خاورمیانه و شمال آفریقا و دبیر دوم وزارت امور خارجه پادشاهی بحرین است. وی در ژوئن 2018 به وزارت امور خارجه بحرین پیوست.
روسیه و چین تاریخ طولانی و پیچیده ای دارند، اما با این وجود، آنها روابط دوجانبه قوی را در قرن بیست و یکم ایجاد کرده اند. پس از تأسیس جمهوری خلق چین در سال 1949، این دو کشور برای تمجید از ایدئولوژی مارکسیستی گرد هم آمدند که با یک معاهده اتحاد سی ساله که در سال 1950 امضا شد، که امکان همکاری در زمینه های امنیتی، نظامی، اقتصادی و زمینه های تکنولوژیک زمینه های
مرزهای مشترک و اختلاف نظر بر سر دکترین کمونیستی منجر به خصومت آشکار بین روسیه و چین در سال 1969 شد که در نهایت به تلاش های مائوتسه تونگ برای عادی سازی روابط با ایالات متحده در اوایل دهه 1970 منجر شد.
روابط چین و روسیه پس از نشست چین و شوروی در سال 1989 از سر گرفته شد و پس از آن روابط دو کشور حتی امروز نیز تقویت شده است. لحظات کلیدی در این زمینه شامل پیوستن روسیه به سازمان همکاری شانگهای به رهبری چین در سال 2001 و دستیابی دو کشور به راه حلی برای اختلاف مرزی خود در سال 2004 است.
امتناع چین از محکوم کردن الحاق کریمه به روسیه در سال 2014، روابط بین دو کشور را بیشتر تقویت کرده است. در 4 فوریه 2022، در حاشیه مراسم افتتاحیه المپیک زمستانی در پکن، چند روز قبل از حمله روسیه به اوکراین، روسای جمهور دو کشور با یکدیگر صحبت کردند و بیانیه مشترکی به عنوان دوستانه صادر شد. روابط بین دو کشور به طور مداوم در حال توسعه است و این امر تأیید و تأیید می شود.
دلیل اصلی اتحاد روسیه و چین بدون شک رقابت مشترک آنها با ایالات متحده و همچنین تمایل متقابل آنها برای ایجاد نظم بین المللی بدون رهبری ایالات متحده بود. امروزه هر دو کشور بازیگران اصلی در برخورد با مسائل مهم جهانی هستند و اردوگاهی قوی برای خود ایجاد کرده اند. این امر به ویژه در دنیایی که از مدل تک قطبی فاصله گرفته است مشهود است.
با این حال، روسیه و چین سیاست های متفاوتی در قبال خاورمیانه دارند. رویکرد چین به منطقه بیشتر بر همکاری های تجاری و اقتصادی متمرکز است و طرح کمربند و جاده از بخش هایی از خاورمیانه می گذرد. موقعیت چین به عنوان یک غول اقتصادی به آن اهرمی برای نفوذ و تأثیرگذاری بر مسائل سیاسی، به ویژه در آفریقا داده است. از سوی دیگر، به استثنای بازار انرژی، قدرت اقتصادی روسیه با قدرت اقتصادی عظیم چین قابل مقایسه نیست. دولت روسیه تأکید بیشتری بر تأثیرگذاری بر سیاست خارجی از طریق قدرت سخت دارد. با این حال، حضور نظامی ایالات متحده در خاورمیانه ضروری است و روسیه و چین هر دو در مسائل امنیتی از واشنگتن عقب هستند.
مشکل خاورمیانه
اگرچه جنگ در اوکراین از نظر جغرافیایی با خاورمیانه فاصله دارد، اما این آخرین آزمون برای پاسخ رهبران خاورمیانه به رقابت جهانی بین قدرت های بزرگ است. فشار روسیه در خاورمیانه در نیمه اول سال جاری افزایش یافته است که نشان دهنده مشارکت دوجانبه و چندجانبه سرگئی لاوروف وزیر امور خارجه روسیه در منطقه است. این اقدامات واکنش کاخ سفید را برانگیخت و جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا ماه ها بعد از اسرائیل و خلیج فارس دیدن کرد. پاسخ دیرهنگام ایالات متحده قابل درک بود: از آنجایی که اسرائیل و کشورهای عربی خلیج فارس روابط عمیقی با ایالات متحده دارند، روابط در خطر فوری قرار نمی گیرد.
کشورهای خلیج فارس نیز یکی از نزدیک ترین و قدیمی ترین متحدان آمریکا در منطقه هستند. برخی از کشورها، از جمله بحرین و امارات متحده عربی، حتی به عنوان “شریک های امنیتی کلیدی” ایالات متحده معرفی شده اند. با توجه به این روابط و منافع مشترک ایالات متحده، اسرائیل و خلیج فارس در تضمین ثبات بازار جهانی انرژی، کاخ سفید پیش بینی کرد که این کشورها طبیعتاً روابط قوی با ایالات متحده خواهند داشت.
انور قرقاش، مشاور دیپلماتیک رئیس‌جمهور امارات متحده عربی درباره جنگ قدرت در منطقه بین واشنگتن و پکن در سال 2021 اظهار نظر کرد و گفت: همه ما نگران جنگ سرد در آینده هستیم، این خبر بدی است. برای همه ما، زیرا ایده انتخاب در نظام بین‌الملل مشکل‌ساز است. من فکر می‌کنم حرکت در این مسیر آسان نخواهد بود.»
در حال حاضر، برخلاف آنچه آمریکایی ها معتقدند، همه کارت ها روی میز است و کشورهای عربی خلیج فارس هنوز طرف نهایی درگیری را انتخاب نکرده اند. برخی از کشورهای عربی خلیج فارس ترجیح داده اند به جای اولویت دادن به مسائل امنیتی در منطقه، منافع خود را از طریق نزدیکی به چین و روسیه دنبال کنند.
علیرغم این واقعیت که کشورهای عرب خلیج فارس از اهمیت چتر امنیتی آمریکا برای امنیت منطقه آگاه هستند، همچنان ترجیح می دهند به تنوع بخشیدن به مشارکت خود ادامه دهند. با ورود بایدن به نیمه دوم ریاست جمهوری خود، تعاملات بین ایالات متحده و شبه جزیره عربستان به پایین ترین حد خود کاهش یافته است.
نشانه آشکار نارضایتی از سیاست کاخ سفید در قبال خلیج فارس، تعهد اندک منطقه به تثبیت بازار انرژی است که نقطه کانونی دستور کار بایدن در اولین و تنها سفرش به منطقه بود. مذاکرات هسته ای با ایران یکی دیگر از نگرانی های اصلی اسرائیل و کشورهای عربی خلیج فارس است.
با امتناع غرب از مشارکت همسایگان ایران در مذاکرات هسته‌ای با ایران، کشورهای عرب خلیج فارس تصمیم گرفتند که مذاکرات مستقیم از جمله چندین دور مذاکرات ایران و عربستان در بغداد را به دست گرفته و مذاکرات مستقیم را آغاز کنند. این مذاکرات منجر به آتش بس در یمن و بازگشت سفرای امارات و کویت به تهران شد.
کشورهای عرب خلیج فارس در تنوع بخشیدن به حضور خود در برابر سه قدرت موفق تر از اسرائیل بوده اند. با وجود عادی سازی روابط از طریق توافق ابراهیم، اسرائیل به طور کامل با کشورهای حوزه خلیج فارس ادغام نشده است و رابطه منحصر به فردی با ایالات متحده دارد. در نتیجه، اسرائیل به این مشکلات به گونه ای متفاوت نگاه می کند.
سیاستگذاران اسرائیلی بر این باورند که حفظ تفاهم خوب با روسیه، که قویاً از رژیم اسد حمایت می کند، برای محافظت از مرزهای شمالی اسرائیل در برابر حملات نیابتی نیروهای ایرانی، به ویژه پس از کاهش قابل توجه حضور نظامی آمریکا در سوریه، حیاتی است.
اسرائیل اغلب به عنوان نزدیک ترین متحد آمریکا در نظر گرفته می شود و این موضع باز نگه داشتن گزینه های اسرائیل و تعامل آزاد آن با روسیه و چین را دشوار می کند. محکومیت اخیر روسیه از حمله اسرائیل به سوریه و کمک اسرائیل به اوکراین، روابط اسرائیل و روسیه را به خطر انداخته است.
علیرغم حمایت این سه قدرت از سوی بازیگران منطقه ای مختلف و اغلب متضاد، همکاری سیاسی در زمینه هایی مانند آزادی دریانوردی برای مسیرهای تجاری و ثبات بازار جهانی انرژی قابل دستیابی است. این همکاری می تواند همکاری عمیق تر را در مورد بحث برانگیزترین موضوعاتی که به خاطر ثبات منطقه ای باید حل و فصل شوند، تشویق کند. جاه طلبی های مشترک که نیازی به بازی با مجموع صفر ندارند، وجه مشترک همه کشورهای خاورمیانه خواهد بود.
