کمی در مورد تجربه خود به عنوان پسر در پورتوریکو و رابطه خود با این سرزمین بگویید.
عمویم خانه‌ای پشت جنگل ملی یونک داشت، و اینجاست که ما همه مناسبت‌های مهم را جشن می‌گیریم، از روز سه پادشاه گرفته تا روز مادر و هفته مقدس، بنابراین مکانی که من با آن در تماس بوده‌ام قطعاً آن طرف بوده است. . من هم پیشاهنگ پسر بودم، بنابراین خانواده ام به اردو می رفتند.
مادرم تأثیر زیادی داشت. او یک راهبه بود، و گرچه من لزوماً روی مناسک مذهبی تمرکز نمی کنم، او خواستار خدمت بود. او دانشمند هم بود و در مدرسه ای که می رفت یک باشگاه محیط زیستی داشت. او در آنجا معلم بود و زمانی که بازیافت زیادی وجود نداشت، دوباره مشغول بازیافت بودیم.
فائو چگونه به ایجاد تعادل بین حفاظت و تغییرات آب و هوایی فکر می کند؟
من هر دو را یکسان می گویم. در حدود 10 سال گذشته، Sierra Club تمرکز زیادی بر تبدیل خود به یک سازمان با انصاف و عدالت در هسته کاری ما داشته است. درک این موضوع مهم است، زیرا جنبش محیط زیست و جنبش بهداشت محیطی لزوماً سال هاست که با هم کار نمی کنند.
وقتی به جایی می‌رویم، می‌خواهیم مطمئن شویم که دعوت شده‌ایم و بر مقررات رو به بالا تأکید می‌شود. این که روحیه متقابل و همبستگی وجود دارد، ما فراگیر هستیم و همچنین منابع را به اشتراک می گذاریم. این تعهد به تحول در باشگاه سیرا است که به ما امکان می دهد متحدان بهتر و شرکای بهتری باشیم تا به جای اینکه فقط جنبش را هدایت کنیم، جنبش را گسترش دهیم.
ما سازمانی هستیم که آرزو داریم متحدان بسیار بهتری نسبت به گذشته باشیم. با این امر همچنین اذعان به جایی که ممکن است در گذشته آسیب دیده‌ایم، جایی که در جنبش مترقی قرار داریم، و ارتباط متقابل با سایر بخش‌های جنبش – که حقوق محیطی حقوق بشر هستند، حقوق عدالت، حقوق جنسیتی، حقوق باروری هستند.
من گفتم که حفاظت و تغییرات آب و هوایی اساساً یک چیز هستند، اما ما اغلب این دو چیز را گاهی اوقات در تضاد واقعی می بینیم، به عنوان مثال با مزارع بادی فراساحلی یا خطوط انتقال بزرگی که از زمین های نسبتاً بدون آلودگی عبور می کنند. در حال حاضر چگونه باید محاسن نسبی هر یک از این دلایل را بسنجیم؟
