بعدی- یک مطالعه جدید جامع به اثرات دیرخوردن بر سه بازیگر اصلی در تنظیم وزن بدن و در نتیجه خطر چاقی می‌پردازد: تنظیم کالری دریافتی، تعداد کالری‌هایی که می‌سوزانید و تغییرات مولکولی، و یافته‌ها ممکن است جالب و نگران‌کننده باشند. نتایج این مطالعه نشان می دهد که دیر غذا خوردن باعث کاهش دریافت انرژی، افزایش گرسنگی و ایجاد تغییراتی در بافت چربی می شود که ممکن است خطر چاقی را افزایش دهد.
به گزارش فرارو به نقل از رهنمات،چاقی نزدیک به یک چهارم از جمعیت بزرگسال جهان را تحت تاثیر قرار می دهد و این عارضه به خودی خود به ایجاد بیماری های مزمن از جمله دیابت و سرطان کمک می کند.
به همین دلیل است که دانشمندان سال هاست که به بررسی چاقی و جنبه های مختلف آن می پردازند و سعی می کنند با به دست آوردن شناخت دقیق تری از بسیاری از بیماری های مزمن از آنها پیشگیری کنند. یکی از جدیدترین مطالعات توسط تیمی از دانشمندان در بیمارستان بریگام انجام شد که نتایج جالبی به دست آورد.
فرانک شر، نویسنده ارشد مطالعه و مدیر برنامه کرونوبیولوژی بالینی در دپارتمان خواب توضیح داد: تحقیقات قبلی نشان داده است که دیر غذا خوردن با افزایش خطر چاقی، افزایش چربی بدن و کاهش موفقیت در کاهش وزن مرتبط است. و اختلالات روزانه در بیمارستان بریگام. بنابراین می‌خواهیم مکانیسم‌هایی را آزمایش کنیم که توضیح می‌دهند چرا دیر غذا خوردن خطر چاقی را افزایش می‌دهد. به عبارت دیگر، ما می‌خواستیم بفهمیم که چرا اینطور است.»
نینا ویوویچ، نویسنده دیگر این تحقیق گفت: در این تحقیق سوال اصلی ما این بود که آیا زمان مصرف غذا در موضوع چاقی اهمیت دارد در حالی که اندازه و نوع غذا یکسان است؟ و ما دریافتیم که غذا خوردن در چهار ساعت آینده تفاوت زیادی در میزان گرسنگی ما، چگونگی سوزاندن کالری بعد از غذا خوردن و نحوه ذخیره چربی دارد.
این تیم 16 بیمار با شاخص توده بدنی (BMI) در محدوده اضافه وزن یا چاق را مورد مطالعه قرار دادند. هر شرکت کننده دو پروتکل آزمایشگاهی را انجام داد. یکی با برنامه ریزی دقیق وعده های غذایی اولیه، و دیگری با همان وعده های غذایی، هر کدام حدود چهار ساعت در روز برنامه ریزی شده بودند.
طی دو تا سه هفته گذشته قبل از شروع پروتکل‌های آزمایشگاهی، شرکت‌کنندگان برنامه‌های خواب و بیداری مشخصی داشتند و در سه روز آخر قبل از ورود به آزمایشگاه، رژیم غذایی و برنامه غذایی مشابهی را در خانه رعایت می‌کردند.
در آزمایشگاه، شرکت‌کنندگان به طور مرتب گرسنگی و اشتهای خود را ثبت می‌کردند، در طول روز نمونه‌های خون تهیه می‌کردند و دمای بدن و انرژی مصرفی‌شان را اندازه‌گیری می‌کردند. برای اندازه‌گیری اینکه چگونه زمان خوردن غذا بر مسیرهای مولکولی درگیر در چربی‌زایی تأثیر می‌گذارد، یا اینکه چگونه بدن چربی را ذخیره می‌کند، محققان نمونه‌برداری‌های بافت چربی را از شرکت‌کنندگان در طول آزمایش‌های اولیه جمع‌آوری کردند تا امکان مقایسه الگوهای بیان ژن بین دو حالت غذایی را فراهم کنند.
نتایج نشان داد که دیر غذا خوردن اثرات عمیقی بر گرسنگی و هورمون های تنظیم کننده اشتها لپتین و گرلین دارد که بر انگیزه ما برای خوردن تأثیر می گذارد. به طور خاص، سطح هورمون لپتین، که نشان دهنده سیری است، در یک دوره 24 ساعته در شرایط دیر غذا خوردن در مقایسه با شرایط اولیه غذا خوردن کاهش یافت.
هنگامی که شرکت کنندگان دیرتر غذا خوردند، کالری ها را با سرعت کمتری سوزاندند و بیان ژن بافت چربی را برای افزایش لیپوژنز و کاهش لیپولیز نشان دادند که باعث رشد چربی می شود. قابل ذکر است، این یافته‌ها همچنین مکانیسم‌های فیزیولوژیکی و مولکولی همگرا را نشان می‌دهند که زمینه‌ساز ارتباط بین دیرخوردن و افزایش خطر چاقی است.
