CNN
–
ما در دوره ای زندگی می کنیم که انتظار می رود شگفت زده شود. در زندگی، همیشه پایانی وجود دارد. همیشه. ما این را می دانیم. ما انتظار این را داریم. ما سعی می کنیم برای این امر آماده شویم. اما وقتی گذر زمان یک فصل را مجبور می‌کند به ناچار تعطیل شود، واقعیت همه آن به اندازه صاعقه شگفت‌انگیز باقی می‌ماند.
راجر فدرر برای همیشه تنیس بازی نکرده است. در سن 41 سالگی و پس از آسیب دیدگی در سال های اخیر، شن و ماسه به سرعت به پایین ساعت شنی می ریزد. حتی قهرمانان بزرگ بازنشسته می شوند.
اما فدرر مانند سرنا ویلیامز قوس مورد انتظار دوران حرفه ای تنیس باز را تغییر داد. آنها در چهار دهه زندگی خود به جمع آوری عناوین و شکستن رکوردها ادامه دادند و عظمت خود را تثبیت کردند. در دهه پنجم زندگی، هر دو، به طرز باورنکردنی، هنوز در اطراف بودند.
در حالی که طول عمر آنها به ما این امکان را داده است که از استعدادهای آنها قدردانی کنیم و از هر قهرمانی و هر سالی که می گذرد لذت ببریم، همچنین باعث شده است که احساس امنیت کاذبی داشته باشیم و باور کنیم که آنها همیشه در آنجا خواهند بود، حتی زمانی که مصدومیت ها منجر به غیبت های طولانی مدت شده است. سال های بعدی آنها برخواهند گشت. آنها همیشه برگشته اند.
فدرر در سال 2003 اولین قهرمانی خود را از 20 قهرمانی بزرگ به دست آورد، زمانی که مردم در مورد جدیدترین گوشی های نوکیا هیجان زده بودند و قبل از شروع جنگ ایالات متحده و بریتانیا علیه عراق. فدرر با 24 سال فعالیت حرفه ای، تبدیل به یک عنصر ثابت در زندگی ورزشی ما شده است. در حالی که همه ما – آرام و آرام – پیرتر می‌شدیم، فدرر همچنان بازی می‌کرد، همچنان برنده می‌شد، هنوز زمان را به چالش می‌کشید، و ما را فریب می‌داد تا باور کنیم که دنیا، نه ما، تغییر کرده‌ایم. چه کسی – کدام زیاد.
اما روز پنجشنبه – دو هفته بعد از اینکه ویلیامز آخرین بازی حرفه ای او را انجام داد – باید اعتراف می کردیم که وارد دوره جدیدی می شویم.
فدرر با اعلام اینکه بعد از هفته آینده لیور کاپ در لندن، مدتی را به دوران حرفه ای خود خواهد رساند، گفت: باید بدانم که زمان مناسبی برای پایان دادن به دوران رقابتی من است.
“من سخت کار کرده ام تا به سطح رقابتی کامل برگردم. اما توانایی ها و محدودیت های بدنم را نیز می شناسم و پیام او اخیرا برای من واضح بوده است.”
سوئیسی از تابستان گذشته ویمبلدون در رقابت‌ها بازی نکرده است، پس از آن سومین عمل جراحی زانو انجام شد که در نهایت یکی از برجسته‌ترین دوران تنیس او را مجبور کرد بدون شکوفایی که شایسته آن بود به پایان برساند.
فدرر اولین مردی بود که 20 عنوان قهرمانی گرند اسلم را به دست آورد. با این حال، هیچ مرد دیگری به اندازه 8 عنوان قهرمانی ویمبلدون، بازی به این تعداد (429) و یا برنده شدن در بسیاری از مسابقات مهم (369) نشده است. او این ورزش را با 103 عنوان و تنها پس از جیمی کانرز در دوره باز و بیش از 130 میلیون دلار جایزه ترک کرد.
در طی یک دوره پنج ساله در اوایل قرن، زمانی که فدرر در 12 مورد از 18 تورنمنت گرند اسلم خود برنده شد، معنای درخشش تنیس در بازی مردان را دوباره تعریف کرد.
بسیاری از رکوردهایی که او ثبت کرد توسط رافائل نادال یا نواک جوکوویچ شکسته شد، استعدادهای برجسته دیگری که بعدها ظهور کردند و 15 سال گذشته را به عصر طلایی ورزش تبدیل کردند.
فدرر 310 هفته به عنوان مرد شماره یک جهان سپری کرد. جوکوویچ از این موفقیت پیشی گرفته است. نادال اکنون 22 عنوان قهرمانی دارد و جوکوویچ 21 عنوان.
همه رکوردهای فدرر احتمالا یک روز شکسته خواهد شد، اما این اعداد تنها نشان دهنده کسری از نبوغ فدرر هستند. جستجوی گوگل در آمارهای او عظمت یا جذابیت او را توضیح نمی دهد. این مردی است که ۱۹ سال متوالی برنده جایزه محبوب هواداران در جوایز پایان سال ATP شد.
فدرر نه تنها به خاطر برد، بلکه به خاطر نحوه برد و نحوه بازیش مورد تحسین قرار گرفت. هیچ کس تا به حال به دادگاهی مانند او افتخار نکرده است. آیا دوباره او را خواهیم دید؟ شاید، اما او یک بازیکن خواهد بود.
آیا فورهند بهتری در بازی وجود داشت؟ شیرین ترین بک هند؟ ارسال موثرتر؟ حداقل در مسابقه مردان، سرویس ویلیامز به طور گسترده ای به عنوان بهترین سرویس تا به حال دیده می شود. کسی با این زیبایی ورزش کرده؟
پاتریک موراتوغلو، مربی ویلیامز، چند سال پیش سبک فدرر را چنین توصیف کرد: “این شبیه یک سمفونی است.”
هیچ کس هرگز اینطور تنیس بازی نمی کند، غیرممکن است. این فقط عالی است. حرکت، زمان و همه چیز عالی است و باور نکردنی است.
نویسنده مشهور دیوید فاستر والاس، در مقاله خود در نیویورک تایمز در سال 2006، “راجر فدرر به عنوان یک تجربه مذهبی”، فورهند فدرر را به عنوان یک “شلاق مایع عالی” توصیف کرد. والاس توضیح داد که نبوغ بازی فدرر در تلویزیون گم شد.
فدرر در زمان نگارش مقاله جوان بود، اما در حال حاضر، در سن بیست و پنج سالگی، از آن به عنوان بهترین چیزی که تا به حال رخ داده صحبت می شد، و نه فقط والاس.
البته بازیکنان خوبی در این تور حضور داشتند، اما هیچ کس نمی تواند به طور مداوم با ضربات فدرر و شوخ طبعی زندگی کند. خوب بود.
شش سال قبل از انتشار مقاله والاس، هیچ کس فکر نمی کرد رکورد پیت سامپراس با 14 عنوان قهرمانی گرند اسلم شکسته شود – سپس فدرر آمد که بعداً نادال و جوکوویچ به او پیوستند و “سه نفر بزرگ” را تشکیل دادند.
اکنون، البته، کسانی هستند که استدلال می کنند که نادال ثابت کرده است که بهترین بازیکن تمام دوران است، یا اینکه جوکوویچ در همه زمینه ها بهترین است. شاید شاید
توازن قوا ممکن است تغییر کرده باشد، اما آنچه غیرقابل انکار است این است که نه نادال و نه جوکوویچ به اندازه سوئیس از نظر زیبایی شناختی خوشایند نیستند.
تماشای بازی فدرر به صورت سه بعدی – و هنوز زمان برای صحبت در مورد تکنیک زمان حال او وجود دارد – شگفت انگیز است. با عرض پوزش، چیز خاصی بود و من آنجا بودم لحظه ای که می توان آن را روایت کرد و برای نوه ها یا هرکسی که گوش می دهد بازگو کرد. هیچ کس باعث نشده است که ورزش در بالاترین سطح آنقدر آسان به نظر برسد.
رکوردهای تاریخ ورزش فدرر را در کنار بازیکنانی مانند مایکل جردن، محمد علی، تایگر وودز و البته سرنا ویلیامز قرار خواهد داد. تغییر دهندگان بازی همه کسانی که از ورزش خود فراتر رفته اند و سال ها پس از بازنشستگی درباره آنها صحبت خواهد شد و نسل به نسل الهام بخش است.
تنیس در حال ورود به آینده جدیدی است. فدرر به زودی بازنشسته خواهد شد، نادال 36 ساله بعید است در همان سن دوست و رقیب خود بازی کند، همانطور که سابقه مصدومیت او وجود دارد، جوکوویچ 35 ساله است، هنوز هم می تواند عناوین مهم بیشتری کسب کند، اما پیری کمتر از آن نیست. .
می دانستیم که روزی این اتفاق خواهد افتاد. اما، همانطور که می دانیم، سازگاری با تغییرات به زمان نیاز دارد.
