رفتن به فضا یک کمردرد واقعی است

فضانوردان از اواخر دهه 1980، زمانی که پروازهای فضایی طولانی تر شد، کمردرد را گزارش کردند. داده های پزشکی از پروازهای آنها نشان می دهد که بیش از نیمی از فضانوردان آمریکایی از کمردرد، به ویژه در ناحیه کمر گزارش می کنند. تا 28٪ نشان دادند که درد متوسط ​​تا شدید بود، گاهی اوقات به اندازه وظیفه آنها. وقتی به گرانش زمین برگردید اوضاع بهتر نمی شود. در سال اول پس از ماموریت، فضانوردان 4.3 برابر بیشتر در معرض فتق دیسک بودند. داگلاس چانگ، نویسنده اول مطالعه جدید و دانشیار ارتوپدی و رئیس بخش طب فیزیکی و خدمات توانبخشی در UCSD Health، گفت. بنابراین این مطالعه اولین مطالعه ای است که آن را فقط از یک توصیف اپیدمیولوژیک گرفته و به مکانیسم های بالقوه آنچه با ظهور فضانوردان روی می دهد نگاه می کند.توجه زیادی به دیسک های بین مهره ای، کمک فنرهای اسفنجی بین مهره های ما، به عنوان علت مشکلات کمری که فضانوردان با آن مواجه هستند، متمرکز شده است. اما مطالعه جدید با این تفکر در تناقض است. در این تحقیق که توسط ناسا تامین مالی شد، تیم ژانگ متوجه تغییرات کمی در دیسک‌ها، ارتفاع یا تورم آن‌ها شد. چانگ گفت، آنچه آنها در شش فضانوردی که چهار تا هفت ماه را در ایستگاه فضایی بین‌المللی گذراندند مشاهده کردند، زوال و آتروفی شدید عضلات پشتیبان در ستون فقرات کمری (پایین) بود. این ماهیچه‌ها به ما کمک می‌کنند در حالتی مانند زمین ایستاده بمانیم، راه برویم و اندام‌های فوقانی‌مان را حرکت دهیم، در حالی که از دیسک‌ها و رباط‌هایمان در برابر فشار یا آسیب محافظت می‌کنند. در گرانش ریز، بالاتنه، احتمالاً به دلیل تخلیه ستون فقرات، طولانی می شود، زیرا انحنای ستون فقرات صاف می شود. ژانگ گفت فضانوردان همچنین از تون ماهیچه ای در قسمت پایین کمر خود استفاده نمی کنند زیرا مانند روی زمین از کمر خود خم نمی شوند یا از کمر خود برای حرکت استفاده نمی کنند. این جایی است که درد و سفتی رخ می دهد، گویی فضانوردان شش ماه در یک بدن بوده اند. اسکن های MRI قبل و بعد از ماموریت نشان داد که فضانوردان در طول پرواز خود 19 درصد کاهش در این عضلات را تجربه کردند. ژانگ توضیح داد: “حتی پس از شش هفته تمرین و بازسازی در اینجا، آنها فقط 68 درصد از ضررهای خود را جبران می کنند.”ژانگ و تیمش این را یک مشکل جدی برای مأموریت‌های سرنشین‌دار دوربرد می‌دانند، به‌ویژه زمانی که سفری به مریخ را در نظر می‌گیرند که ممکن است فقط هشت یا نه ماه طول بکشد تا به سیاره سرخ برسد. این پرواز و زمان بالقوه ای که فضانوردان در گرانش مریخ می گذرانند – 38 درصد گرانش سطح زمین – پتانسیل آتروفی عضلانی و از دست دادن شرایط را ایجاد می کند.تحقیقات آینده این تیم همچنین مشکلات گزارش شده گردن را بررسی خواهد کرد، زیرا ممکن است موارد بیشتری از آتروفی عضلانی و دوره بهبودی کندتر وجود داشته باشد. آنها همچنین امیدوارند با دانشگاه دیگری در زمینه سونوگرافی ستون فقرات همکاری کنند تا ببینند چه اتفاقی برای فضانوردان در ایستگاه فضایی می افتد.یوگا در فضا؟از آنجایی که هیچ کس کمردرد و از دست دادن عضله را دوست ندارد، ژانگ اقدامات متقابلی را پیشنهاد کرد که باید به دو تا سه ساعت تمرین روزانه فضانوردان در ایستگاه فضایی اضافه شود. اگرچه دستگاه‌های ورزشی آن‌ها بر روی طیف وسیعی از مسائل از جمله سلامت قلب و عروق و اسکلتی تمرکز می‌کنند، این تیم معتقد است که مسافران فضایی همچنین باید یک برنامه تقویتی اصلی متمرکز بر ستون فقرات را در نظر بگیرند. ژانگ یوگا را پیشنهاد کرد، علاوه بر حالت “چین جنینی” که فضانوردان در ریزگرانش برای کشش کمر یا تسکین کمردرد استفاده می کنند. اما او می داند که گفتن آن آسان تر از انجام دادن است. “بسیاری از یوگا بر اساس اثرات جاذبه است، مانند سگ به سمت پایین، که در آن امکان کشش از طریق همسترینگ، ماهیچه های ساق پا، پشت گردن و شانه ها به دلیل جاذبه وجود دارد. زمانی که آن را بردارید، ممکن است دچار گرانش نشوید. همان سود.” هر ماشینی در ایستگاه فضایی باید برای وزن، اندازه و حتی جهش هایی که می تواند در ایستگاه ایجاد کند طراحی شود. ژانگ و سایر محققان با تیم واقعیت مجازی در مورد برنامه‌های ورزشی مختلف طوفان فکری کردند که فضانوردان را قادر می‌سازد از دوستان، خانواده یا حتی دنبال‌کنندگان توییتر دعوت کنند تا در یک تمرین مجازی به آنها بپیوندند و تکرار روزانه تمرین‌های آنها را سرگرم‌کننده‌تر و رقابتی‌تر کند.یکی از هم تیمی هایش شخصا این درد را احساس کرد. دکتر اسکات پارازینسکی تنها فضانوردی است که به قله اورست رسیده است. او پس از بازگشت از ایستگاه فضایی بین المللی به زمین دچار فتق دیسک شد. کمتر از یک سال بعد، زمانی که او برای اولین بار تلاش کرد به اورست صعود کند، مجبور شد با هواپیما او را حمل کند. پس از طی مراحل توانبخشی، سرانجام به اوج رسید. اکنون، او با فضانوردان فعلی در مورد راه هایی صحبت می کند که آنها می توانند در مطالعات مربوط به سلامت خود در ریزگرانش مشارکت کنند. چانگ گفت حفظ سلامت و تناسب اندام فضانوردان حداقل کاری است که می توانند انجام دهند.او گفت: “وقتی خدمه ای برمی گردند، می گویند در یک طرف ایستگاه فضایی، این سیاره آبی زیبا را می بینند.” “همه چیزهایی که برایشان عزیز است در این سیاره کوچک شکننده است. و از پنجره دیگر به بیرون نگاه می کنند و تنها بی نهایتی را می بینند که تا سیاهی کشیده شده است، و با حسی متفاوت از خود و جایگاه خود در جهان باز می گردند.”همه آنها متعهد به افزایش دانش فضایی و برداشتن گام های افزایشی به جلو به هر شکل ممکن برای خدمه بعدی هستند.”