شخص 1: زنده ماندن از سقوط گردشگری COVID در بالی

«وقتی پدر و مادرم فوت کردند، به آرزوی آنها مبنی بر مراقبت از خانه خانوادگی خود در روستای سوداجی عمل کردم.

در آن زمان، این روستا به دلیل سنت‌های فرهنگی و چشم‌اندازش از قبل به عنوان یک مقصد گردشگری شناخته می‌شد و در سال 2014 رویای خود را برای توسعه اقامتگاه با خانواده‌های محلی در روستای خود آغاز کردم.

من کاملاً مطمئن بودم که با توجه به سابقه گردشگری و هتلداری ام می توانم موفق شوم. خانه‌ها را تماشا کردم و یاد گرفتم که چگونه خانه‌ام را به خانه تبدیل کنم.

موفق بوده است؛ محل زندگی من، Esa di Kubu، توسط دفتر گردشگری بالی به عنوان نماینده روستای سوداجو در جایزه ملی گردشگری انتخاب شد و جایزه دوم را دریافت کرد.

متعاقباً، دفتر گردشگری بالی به من توصیه کرد که در برنامه آموزش پذیرایی پایدار ILO (SCORE) شرکت کنم.

این برنامه به ما کمک کرده است اطمینان حاصل کنیم که امکانات و تجهیزات ما مطابق با استانداردهای منطقه ای پذیرفته شده توسط ASEAN است. ما در مورد ملافه های حرفه ای، لوازم بهداشتی، پذیرایی، خدمات مهمان و غیره یاد گرفتیم. هر ماه مربی ما را مربی می کند و پیشرفت ما را ارزیابی می کند.

این آموزش همچنین به ما اهمیت دیجیتالی شدن و بازاریابی دیجیتال را آموخت و من شروع به تبلیغ خانواده میزبان خود به صورت آنلاین کردم. در نتیجه فروش و تعداد بازدیدکنندگان افزایش یافته است و رتبه های بالایی را در پلتفرم های گردشگری آنلاین کسب کرده است.

“همه ما وحشت زده و نگران بودیم.”

سپس، در پایان سال 2019، COVID-19 رخ داد. از ژانویه 2020، میهمانان خارجی شروع به کنسل کردن کردند و تا ماه مارس، زمانی که دولت اندونزی در کشور همه گیر اعلام کرد، ما فقط پنج مهمان باقی مانده بودیم که همگی خود را در بالی گرفتار کردند.

در آغاز همه‌گیری، آموزش پروتکل بهداشتی را از سازمان بین‌المللی کار دریافت کردیم: یاد گرفتیم که چگونه با رعایت اقداماتی مانند حفظ فاصله فیزیکی، استفاده از ماسک و شستن دست‌ها از خود محافظت کنیم. ما پروتکل‌هایی را با مهمانان گرفتار نگه داشتیم، آنها همچنان به ماندن خود ادامه دادند و راه‌هایی برای بازگشت به خانه پیدا کردند.

به دلیل تعطیلی و محدودیت های رفت و آمد جهانی و ملی، مهمان و درآمدی نداشتیم. همه ما احساس وحشت و نگرانی داشتیم. پس اندازم را برای خرید مایحتاج روزانه به خصوص غذا مصرف کردم: تا جایی که امکان داشت برنج و رشته فرنگی فوری خریدم، زیرا مغازه ها و بازارها بسته بودند.

مهمانان خارجی قبلی ام با من تماس گرفتند و از وضعیت من پرسیدند و به من کمک کردند که از این بابت ممنونم. حمایت آنها به خانواده من کمک کرد تا پایان سال 2020 زنده بمانند.

هفت ماه اول سال 2021 سخت ترین بود. ما برای زنده ماندن سبزیجات می کاریم، اما من و هم روستایی هایم در این مدت به سختی غذا می خوردیم و کم کم امیدم را از دست می دادم.

” اقامت من دوباره زنده شد “

در نهایت شرایط بهتر شد، محدودیت ها برداشته شد و از دولت کمک گرفتیم. من هرگز آرزوی ماندن در کنار خانواده را در این مدت فراموش نکرده ام که طی آن خانه را دوباره رنگ آمیزی و نصب کردم.

بازدیدکنندگان خارجی شروع به بازگشت کردند و در ژانویه 2022 پذیرای گروهی از گردشگران از دانمارک و سوئیس بود.

خوشحالم که ماندنم در خانه دوباره زنده شده است.

علاوه بر اداره کسب و کارم، من یکی از بنیانگذاران Sudaji Homestay هستم، گروهی از صاحبان خانه که برنامه آموزش مهمان نوازی ILO را تکمیل کرده اند.

همه صاحبان خانه های میزبان نمی توانند انگلیسی صحبت کنند یا درک درستی از بازاریابی و بازاریابی دیجیتال به دست آورند، و این گروه برای به اشتراک گذاشتن دانش و کمک به اعضا در حفظ استانداردهای اقامت خود با خانواده خود وجود دارد.

من مهارت ها و دانش خود را به اشتراک می گذارم تا بتوانیم شهرت خود را به عنوان یکی از دهکده های توریستی پیشرو در اندونزی حفظ کنیم تا هموطنانم مجبور نباشند در جای دیگری شغل پیدا کنند.