مانند کودکان همه جا، بازگشت به مدرسه در اوکراین سرشار از هیجان برای برقراری ارتباط مجدد با دوستان است، اما این هیجان با ترس نیز همراه است.
به گزارش فرارو، بچه های مدرسه شماره 21 شهر چرنیهیو اکنون در بحبوحه جنگ روسیه تجربه مشترک متفاوتی دارند: هر دانش آموز صدای آژیر را می شنید و می توانست صدای ضدهوایی را تشخیص دهد. تسلیحات و موشک های کروز.
این مدرسه در شهر شمالی چرنیهف پس از خسارات گسترده بمباران روسیه تعطیل شد. هنگامی که مدارس در روز پنجشنبه باز می شوند، دانش آموزان در هر جایی که کلاس در دسترس باشد پراکنده خواهند شد. استادیوم قدیمی آنها هنوز یک نقطه ملاقات معمولی است، اما بازی‌هایی که انجام می‌دهند تغییر کرده‌اند: پست‌های بازرسی ارتش فانتزی، تقلید صدا، و سقوط موشک یک سرگرمی جدید محبوب هستند.
بسیاری از چرنیهف و روستاهای اطراف آن، در حدود 130 کیلومتری (80 مایلی) شمال کیف، توسط بمباران شدید توپخانه روسیه در مراحل اولیه جنگ ویران شدند. وقتی روس ها عقب نشینی کردند، 133 مدرسه آسیب دید.
پولینا بورنکو 11 ساله گاهی به مدرسه شماره 21 می آید. او با بهترین دوستانش می خواهد دریابد که زندگی قبل از حمله چگونه بوده است.
او در حالی که به کلاس طبقه دومی که در آن نشسته بود نگاه می‌کند، می‌گوید: «بزرگترین حسرت من این است که هرگز مثل سابق نخواهد بود.
پائولینا اخیراً پس از فرار خانواده‌اش از کشور در یک فرار مرگبار که به گفته او همیشه او را تعقیب خواهد کرد، به شهر بازگشت. گفت: وقتی می رفتیم روس ها به ماشین ما شلیک کردند و راننده را کشتند. او از دوستان نزدیک خانواده ما بود. من نمی فهمم چرا روسیه زمین های ما را می خواهد. این کشور بزرگی است.
کودکان به دلایل مختلف از مدرسه دیدن می کنند: برخی از روی کنجکاوی، برخی دیگر برای بازیابی وسایل از سطل زباله و استفاده از آنها در بازی های خود. همه بدون ترس وارد کلاس های آسیب دیده می شوند و از شیشه های شکسته و کتاب های درسی پاره می گذرند.
والریا پیچولکا 16 ساله می گوید: «وقتی برای اولین بار بعد از بمب گذاری مدرسه به اینجا آمدم، واقعاً ترسیده بودم. اما بعداً عادت کردم.
دانش آموزان به مدارس مجاور منتقل شدند. اما والریا نگران مهاجرت در سال فارغ التحصیلی است: او فقط یک سال در اینجا تحصیل کرد، اما این اولین مدرسه ای بود که احساس کرد در آن پذیرفته شده است.
کریستینا ایگناتوا 16 ساله نیز گفت که دیگر نمی خواهم در خانه بمانم. می خواهم فضای سال فارغ التحصیلی ام را حس کنم. دلم برایش تنگ شده است. او از پیوستن به یک مدرسه جدید هیجان زده است و می گوید که می خواهد شش ماه آخر جنگ را پشت سر بگذارد.
وی افزود: اتفاقی که افتاده یک فاجعه است. من قبلا برای همه چیزهایی که از دست داده ام گریه کرده ام. دلم برای مدرسه، دوستان و معلمم تنگ شده است. اما یک مدرسه جدید، معلمان جدید و دوستان جدید وجود خواهد داشت. زندگی باید ادامه داشته باشد.
پس از گذراندن یک ماه در یک پناهگاه زیرزمینی، بزرگترین ترس او احتمال بازگشت نیروهای روسی بود. کریستینا گفت: “گاهی اوقات وقتی آژیر حمله هوایی به صدا در می آید، وحشت می کنم.” احساس می کنم در مه هستم و خاطرات وحشتناکی به ذهنم می رسد. او برای غلبه بر ترس‌هایش گفت که از درس‌های آنلاین صرف نظر می‌کند: من می‌خواهم همکلاسی‌هایم را حضوری ببینم، نه روی صفحه تلفنم.
در حال حاضر، هیچ برنامه یا بودجه ای برای بازسازی مدرسه شماره 21 وجود ندارد. مقامات می گویند که زیرساخت های آموزشی در منطقه Chernihiv بالغ بر 380 میلیون دلار خسارت دیده است. اولویت سرمایه گذاری این پول در مدارس نیمه آسیب دیده است، جایی که امکان بازسازی سریع وجود دارد.
آنا استوپک، 9 ساله، وقتی وارد کلاس خالی قدیمی خود شد و میزهای شکسته را دید، دلش شکست. اولین خاطرات خوش او از مدرسه اکنون از بین رفته است.
می گوید: دلم برای پسرهای کلاس تنگ خواهد شد. و من ناراحتم چون مدرسه آسیب دیده است، دیدن پنجره ها اکنون ترسناک است. من هرگز در زندگی ام چنین چیز وحشتناکی ندیده بودم.
آنا می گوید: وقتی به اینجا می روم احساس ناراحتی می کنم. ناراحتم چون روس ها مدرسه ام را خراب کردند.
