با رو به وخامت دریاچه والار در کشمیر تحت کنترل هند به دلیل افزایش آلودگی آب، ماهیگیران با آینده نامعلومی روبرو هستند.
دریاچه والار در منطقه باندیپورا کشمیر که توسط هیمالیاهای باشکوه احاطه شده است، یکی از بزرگترین دریاچه های آب شیرین در آسیا است.
این دریاچه که انواع ماهی، شاه بلوط و علوفه را تولید می کند، علاوه بر اینکه زیستگاه پرندگان آبزی مهاجر است، برای نسل ها زندگی نزدیک به 32000 خانواده در 40 روستای مجاور را تامین کرده است.
اندکی پس از نیمه شب، ماهیگیران کشمیری که برای بقا به دریاچه وابسته هستند، با قایق به شکار و جمع آوری شاه بلوط می روند.
اما آنها اکنون دلیلی برای نگرانی دارند، زیرا وضعیت دریاچه به دلیل افزایش آلودگی در منطقه به طور مداوم بدتر شده است و باعث ناپدید شدن بسیاری از گونه های ماهی شده است.
هاجر بیگم، 45 ساله، ماهیگیر در روستای لنکاشپورا، در حالی که اکثر اعضای خانواده اش در خواب هستند، خانه را ترک می کند و ساعت ها در دریاچه پارو می زند.
تا همین چند سال پیش سخت کوشی او برایش قایق پر از شاه بلوط و چندین کیلوگرم ماهی می آورد که به امرار معاش کمک می کرد. اما او می‌گوید که میزان هر دو به‌طور چشمگیری کاهش یافته است، که باعث ناراحتی او شده است.
او می گوید: آینده ما نامشخص است زیرا دریاچه ناتوان است. اگر او بمیرد، ما با او می میریم. به جزیره گفت. ما غمگینیم زیرا معیشت ما در وضعیت وحشتناکی قرار دارد. هم از نظر جسمی و هم از نظر روحی تحت تاثیر قرار می گیریم.
کار ماهیگیران آسان نیست. او از بسیاری از بیماری‌های مختلف از جمله زخم‌های دهان، تاول، عفونت‌های قارچی و بدن درد به دلیل ماهیگیری طولانی در دریاچه شکایت دارد. همچنین دچار آفتاب سوختگی شدید و ملاسما می شوند.
هجری گفت: دستهایم ورم می کند و اغلب دچار جوش و قارچ می شوم. سه دخترش ترک تحصیل کردند و به او کمک کردند تا محصولاتش را در بازار بفروشد.
گفت: اگر بیرون نرویم، غذا سر سفره نخواهیم داشت. ما فقط می خواهیم از این دریاچه محافظت کنیم تا معیشت خود را حفظ کنیم.
بسیاری از قسمت های دریاچه پوشیده از سیلت، پلی اتیلن و سایر مواد زائد جامد است.
مطالعه ای در سال 2018 توسط مجله علمی بین المللی Agroeconomist نشان داد که در 100 سال گذشته، دریاچه 45 درصد از 157.74 کیلومتر مربع (60.9 مایل مربع) در سال 1911 به 86.71 کیلومتر مربع (33.48 مایل مربع) کاهش یافته است. .
در حالی که برخی از گونه های ماهی در طول سال ها ناپدید شده اند، کارشناسان می گویند بسیاری از گونه های دیگر در خطر انقراض قرار دارند.
عایشه بیگم، ماهیگیر دیگری از کشمیر، به الجزیره گفت: ما غمگین و ویران هستیم. قبلا درآمد خوبی داشتیم. اما اکنون 70 درصد ضرر داریم زیرا ماهی و شاه بلوط با همه زباله هایی مانند پلی اتیلن و فاضلاب که در آنها ریخته می شود کاهش یافته است.
کاهش صید باعث شد ماهیگیران به دنبال مشاغل دیگری باشند. اما بسیاری می گویند سن آنها کار پیدا کردن را دشوار می کند.
مطالعات نشان می دهد که آینده آب شیرین در معرض خطر است زیرا بیشتر آن به زمین کشاورزی تبدیل شده است.
ساخت و سازهای غیرمجاز و درختکاری در داخل دریاچه باعث ایجاد لجن و افزایش آلودگی آب شده است.
