مقابله با ترومای آوارگی در گامبیا

هنگامی که در اوایل آوریل در روستای Cady سنگال شروع شد، او مجبور شد برای نجات خانواده اش دارایی های خود را ترک کند. ما همه چیز را از دست دادیم. وقتی رفتیم، نتوانستیم چیزی با خود ببریم. حیوانات و غذای ما. همه چیز در جنگ نابود شد.»

کادی با شوهر و هفت فرزندش به شمال به گامبیا گریخت و در نهایت راه خود را به روستای کوچکی در ناحیه جاناک، در منطقه‌ای که عموماً به نام «فونی» معروف است، یافت.

کادی و خانواده اش که هیچ چیز نداشتند، مجبور بودند برای غذا و سرپناه به سخاوت جامعه محلی تکیه کنند. Cady اظهار تاسف می کند: “ما احساس می کنیم که باری بر دوش جوامع دیگر هستیم تا به ما کمک کنند.” ما از اینکه “مراقب خودمان هستیم” شرمنده ایم، اما چاره دیگری نداریم.

به گفته آژانس ملی مدیریت بلایای این کشور، کادی یکی از هزاران سنگالی است که پس از درگیری در امتداد مرز گامبیا و سنگال، در قلمرو اشغال شده توسط جنبش جدایی‌طلب نیروهای دموکراتیک Casamance (MFDC) مجبور به فرار به گامبیا شدند.

6200 گامبیایی دیگر در داخل کشور آواره شده اند و 8500 نفر دیگر در جوامع میزبان – به گفته آژانس ملی مدیریت بلایای گامبیا – به دلیل درگیری چهار دهه ای آسیب دیده اند.

افزایش آگاهی در مورد استرس پس از سانحه

سازمان بین المللی مهاجرت (IOM) با درک تأثیر قابل توجه درگیری بر رفاه آوارگان داخلی، تخصص خود را در ارائه سلامت روان و حمایت روانی اجتماعی بسیج کرده است. با همکاری بنیاد فعالان حمایت، IOM یک تیم روانی اجتماعی سیار – متشکل از یک روانشناس، دو مددکار اجتماعی، یک معلم و یک محرک جامعه – را برای ارائه خدمات مستقیم به جمعیت آسیب دیده مستقر کرد.

یکی از تکنیک‌های اصلی که تیم سیار از آن استفاده می‌کند، آموزش روانی است که در آن داوطلبان با جوامع ملاقات می‌کنند و با آن‌ها درگیر می‌شوند تا در مورد مسائل سلامت روان و علائم و نشانه‌های بالقوه استرس بحث کنند. Solomon Correia، مدیر کل بنیاد حمایت از فعالان، گفت: “هدف افزایش آگاهی از تجربیات افرادی است که استرس پس از سانحه را تجربه کرده اند یا تحت تاثیر منفی تغییرات محیطی ناشی از بحران قرار گرفته اند.”

در این جلسات که به صورت گروهی برگزار می شود، از فعالیت های سنتی اجتماعی-فرهنگی مانند جلسات منظم چای برای تسهیل بحث استفاده می شود.

امی، یک روانشناس داوطلب، می گوید: «ما می توانیم مکانیسم های مقابله ای را در طول بحث به آنها آموزش دهیم. پس از اینکه آنها را به علائم و نشانه های بالقوه مشکلات سلامت روان راهنمایی می کنیم، اغلب علاقه زیادی به صحبت با ما در خلوت دارند.”

از طریق جلسات آموزش روانی، تیم سیار قادر است افرادی را با نیازهای خاص سلامت روانی که نیاز به توجه بیشتری دارند شناسایی کند و در صورت نیاز، بازدیدها یا ارجاعات بعدی را انجام دهد.

“این یکی از چیزهایی است که در زندگی روزمره به من کمک می کند.”

فاتو یکی از افرادی است که از جلسات مشاوره فردی بهره برده است.

گامبیا قبلاً با شوهر سنگالی‌اش در کازامانس زندگی می‌کرد و تمام خانواده‌اش با شروع درگیری فرار کردند. فاتو به طور ناگهانی خانه خود را ترک کرد و زمانی برای جمع آوری وسایل نداشت، زیرا مشغول تخلیه ایمن ده فرزندش بود که یکی از آنها معلول جسمی بود. او بیش از دو ماه است که در محوطه عمویش در جنک زندگی می کند.

فاتو به مشاغل کوچک روزانه متوسل شد، از جمله تأمین نیروی کار در مزارع در حین برداشت محصول برای فروش محصول از طرف کشاورزان برای گذران زندگی. با این حال، استرس ناشی از تامین مخارج خانواده اش در یک محیط جدید، به همراه خاطرات دردناکی که از تیراندازی که شاهد آن بود، به وجود آمد، تأثیر منفی بر سلامت روان او گذاشت.

فاتو درباره حمایت های روانی-اجتماعی که از او دریافت می کند، می گوید: «تاکنون، این یکی از چیزهایی است که در زندگی روزمره به من بیشترین کمک را کرده است. من واقعا خوشحالم که با آنها صحبت می کنم [the mobile team] و بدون تردید احساسات و مشکلاتم را به اشتراک می‌گذارم.» جلسات فاتو با تیم سیار به او کمک کرد تا احساس همبستگی متقابل با دیگرانی که آواره شده‌اند ایجاد کند: «این به من کمک می‌کند بدانم که ما در این زمینه تنها نیستیم.»

هیچ پایانی در چشم نیست

ماه ها پس از درگیری، به نظر می رسد پایانی در چشم نیست. فاتو می گوید: “ما مطمئن نیستیم که آیا بازگشت ما قابل قبول است یا خیر. در حال حاضر، ما هیچ مدرکی نداریم.”

حمایت روانی اجتماعی به افراد آسیب دیده کمک می کند تا با تغییرات شدید زندگی خود کنار بیایند و قطعاتی را که پشت سر گذاشته اند انتخاب کنند. همانطور که Cady به اشتراک می‌گذارد، «فقط اینکه بتوانیم با یک نفر در مورد مشکلات خود در این بحران صحبت کنیم واقعاً ما را تشویق می‌کند. این به ما کمک می‌کند با وجود عدم اطمینان نسبت به آینده، احساس راحتی بیشتری داشته باشیم.»

فاتو موافق است: «از زمانی که در این جلسات شرکت کردم، کمتر مضطرب شدم.

در دنیایی که سلامت روان اغلب در یک صندلی عقب قرار می‌گیرد، کار یک تیم روانی اجتماعی سیار شش نفره مزایای اولویت‌بندی نیازهای سلامت روان را نشان می‌دهد.