میدان دایمز هتلی را که شایسته آن هستید دریافت می کند

اندرو ریفکین در داخل اتاقی در ناین اورچارد، هتل جدید در خیابان کانال بین خیابان‌های اورچارد و آلن، می‌گوید: «من داستان قالب‌گیری را برای شما تعریف نمی‌کنم، اما چیزهای زیادی برای قالب‌گیری وجود دارد. آقای ریفکین همچنین به نگهدارنده‌های سرامیکی دستمال توالت (“شما به مکانی برای قرار دادن آیفون خود در زمانی که در توالت هستید نیاز دارید”)، میزهای گرد اتاق (“هرجا که بتوانیم آنها را بگذاریم – آنها مهمان‌نواز هستند”) افتخار می‌کند. و سیب و آب های ساراتوگا که پذیرای مهمانان هستند.

همیشه تصور من این نبود که آقای ریفکین 63 ساله شریک مدیریت DLJ Real Estate Capital Partners است که بانک تاریخی Beaux-Arts 1912 Jarmulowsky را به همراه ساختمان مجاور (که آنها تخریب کردند) به قیمت 41 میلیون دلار در یک دهه خرید. پیش. زمان او در مورد ساختمانی که در اصل توسط معمار Rouse & Goldstone طراحی شده بود، گفت: “این یک خرابه کامل بود.”

شایعات محله حدس می زدند که این ساختمان 12 طبقه که برای مدت طولانی خراب بود، قرار بود به هتل آس تبدیل شود. آقای ریوکین گفت: “چیزهای زیادی وجود داشت – یک ساختمان آپارتمان، یک ساختمان اداری.” سرانجام در حالی که توسعه محله را تماشا می کردیم به هتل رسیدیم.

“تکامل” محله در داستان Nine Orchard که به طور مرکزی در تقاطع Lower East Side و محله‌های محله‌ای که زمانی به شوخی (و اکنون نیمه خیابانی) محله چینی‌ها شناخته می‌شدند، واقع شده است. این منطقه به یک زمین بازی شلوغ و پرطرفدار با چند بار، رستوران و گالری خوب با مشتریان جوانی تبدیل شده است که در دنیای رسانه، مد، اسکیت‌برد، هنر و هر مکان دیگری در مرکز شهر منهتن حضور دارند.

در چند ماه گذشته، کسب‌وکار جدیدی از جمله Le Dive، یک بار و کافه فرانسوی الهام گرفته از رستوران در خیابان لودلو، متعلق به Golden Age Hospitality، رخ داده است. نوار شراب جدید در فروشگاه شراب Parcelle در خیابان دیویژن. و گسترش گوهر سرآشپز فلین مک گاری به یک بار شراب در خیابان بروم.

Nine Orchard جذاب‌ترین اثر اضافه شده به این محله است که قبلاً موضوع نمایشنامه‌ای به نام «میدان دایمز» و بخش‌های فکری در Vanity Fair («میدان دایمز چه بود؟») و The Baffler («فرار از میدان دایمز») بوده است. “).

اگر آقای ریفکین، با شورت سرمه ای، پیراهن آستین کوتاه آبی و چکمه های صحرایی در بعدازظهر غم انگیز اواخر ژوئن، هر یک از آنها را از نزدیک خوانده بود، تا حدودی در مورد این موضوع بهبود سکوت می کرد.

در حالی که دو گردشگر ایتالیایی زبان که راهنمای شهر کاغذی را حمل می کردند، گفت: “فروشگاه های اینجا بسیار کوچک هستند و فکر نمی کنم خرده فروشی های زنجیره ای ملی علاقه مند باشند.” نگاه کنید، یک پایگاه بسیار تثبیت شده از مردمی که در اینجا زندگی می کنند وجود دارد. وقتی با همسایه ها صحبت می کنم، آنها آنقدر استقبال می کنند و خوشحال می شوند که چیز متفاوتی وجود دارد.

آقای ریوکین مطمئناً در محله ارتباط برقرار کرد. امیلی آدامز باد اوگلا و همسرش آرون اوگلا (که از برند مد بادی و از استودیو پروژه گرین ریور است) در حال صرف صبحانه بودند. آقای مک گری از جیم شب را گذراند. و دانیلا کالمر، طراح که مغازه اش در خیابان اورچارد است، در یک اتاق ناهار خوری خصوصی شام خورد.

Nine Orchard کسب‌وکارهای اطراف، از جمله مل، یک نانوایی در خیابان دیویژن، برای شیرینی‌های آماده را به نمایش گذاشته است. گیاهان از فروشگاه کاکتوس در خیابان اسکس. تنقلات داخل اتاق از بازار دایمز. او یک کاربر متنوع (“همنشین فمینیست ادبیات انگلیسی”، خاطرات دنیس رادمن) از Sweet Pickle Books در خیابان Orchard نوشت.

آقای ریفکین همچنین کتابی به نام «در گوشه کانال و باغ» سفارش داد که تاریخ ساختمان را با سندر ژارمولوفسکی، مهاجری که در سال 1841 در لهستان متولد شده بود، ردیابی می‌کند و از فروش بلیط‌های تخفیف دار برای مسیریابی با قایق‌هایی که از شرق به آمریکا می‌آمدند، درآمد کسب می‌کرد. اروپا و بعداً تأسیس شد. بانک در حال حاضر توسط هتل اشغال شده است. یک کپی در هر اتاق همراه با کارت پستال های هنرمند Leanne Shapton که هتل را در هر فصل به تصویر می کشد وجود دارد.

آقای ریفکین اشاره کرد که این محله جایی بود که پدربزرگ و مادربزرگش در آمریکا فرود آمدند. او در بروکلین بزرگ شد، سال‌ها در Upper East Side زندگی کرد و اکنون در سوهو زندگی می‌کند.

او روی پشت بام ایستاده بود و به گنبد بازسازی شده 60 فوتی احاطه شده توسط عقاب ها اشاره می کرد که شاید برجسته ترین شکوفایی معماری هتل باشد. او گفت: “فکر می کنم ما توافق کردیم که تمپتو باشد.” (در تمپتو ستون هایی وجود دارد.) “اما آخرین باری که کسی در نیویورک یک ستون ساخته است کی بوده است؟” در سال 1991، پس از حذف نسخه اصلی، مقاله ای در نیویورک تایمز گفت که “خط افق منطقه یکی از عناصر متمایز خود را از دست داده است.”

حالا آقای ریوکین کسی را تصور می کند که در حال رزرو شام برای 12 نفر در زیر گنبد است: “چقدر خوب است؟”

هنوز یک بار کوچک در پشت بام برای رویدادها ساخته می شود. قرار است احساس کنید که در گلخانه ای هستید که یک پرده روی سقف و یک نوار بامبو دارد.

ایگناسیو ماتوس، افسر خدمات غذا و نوشیدنی در Nine Orchard گفت: “ما یک سقف داریم و من رویا می بینم.” “شاید یک بار جاز با این دیدگاه مطابقت داشته باشد؟”

آقای ماتوس که صاحب رستوران‌های معروف Estela و Altro Paradiso است و یکی از مالکان Lodi است، برای ارائه خدمات خود به یک هتل فراخوانده شد، اما او همیشه امتناع می‌کرد. او که پشت میزی در بار کرنر، اولین رستوران ناین اورچارد که افتتاح شد، نشسته بود، گفت: «این مناسب نبود.

این یک رستوران معمولی یا معمولی است که می تواند میوه های پلاتو با قیمت 75 تا 160 دلار سرو کند. آقای ماتوس گفت: “وقتی اندی به من نزدیک شد، منطقی بود.” وقتی کسی آن وسواس، انگیزه و اراده را دارد که بعد از 10 سال کار کند، این چیزی است که من به عنوان یک انسان بیشتر برایم ارزش قائل هستم.”

تا همین اواخر، آقای ماتوس در خیابان زندگی می کرد و تصور می کرد که دوست دارد در محله چه بخورد و چه چیزی می تواند بیاورد. او گفت: «من نمی‌خواستم اینجا با کسی رقابت کنم. “من فقط می خواستم به محله اضافه شوم.”

در مجاورت بار کرنر، یک رستوران ناهار خوری عالی به نام آمادو گریل با منوی چشایی وجود خواهد داشت. پاییز امسال افتتاح می شود. آن را به نوع شیکی تشبیه می کند که برای یافتن آن باید به رستوران های Midtown یا Upper East Side سفر کرد.

آقای ماتوس همچنین سرویس اتاق هتل را اجرا می کند. او با خنده گفت: باید مطمئن شوم سیب زمینی سرخ شده ترد و داغ است. “در معمولی ترین چیزها زیبایی وجود دارد و من راهی برای ارتقای آن پیدا می کنم.”

ایده آقای ریفکین برای هتل مکانی بود که والدین ممکن است در آن راحت اقامت کنند. او درباره هتل‌های رقیب گفت: «بسیاری از مکان‌ها با اهداف متمرکز ساخته شده‌اند، و اگر کمی مسن‌تر باشید، ممکن است در آنجا احساس راحتی نکنید.

اتاق‌ها که از 475 دلار در شب شروع می‌شوند، با الهام از فرش‌ها و پتوهای چوب تیره در سایه‌های سبز تیره و زنگ‌زده ساخته شده‌اند. یک سری صندلی در راهرو با یک تکه پشم ضخیم پوشیده شده است. او گفت: “این ساختمان مانند داکوتا الهام بخش بود.” من در نیویورک کار کلاسیک می کنم. سه اتاق در طبقه هفتم دارای تراس برای فضای باز خصوصی است.

به‌جای بلندگوهای بلوتوث، کانال‌های رادیویی وجود دارد که توسط دی‌جی استرچ آرمسترانگ و دوون ترنبول برنامه‌ریزی شده‌اند (آرتور راسل در اتاقی در طبقه چهارم بازی می‌کرد)، و به‌جای پنل‌های پیچیده چراغ‌ها، یک پانل مرکزی برای ضربه زدن به چراغ‌ها وجود دارد. و خارج آقای ریفکین گفت: «فکر می‌کنم در تلاش بودم یک هتل آنالوگ ایجاد کنم.

او یک قطعه هنری بزرگ را از هنرمند کلمبیایی ماریا پریو برای دیوارهای سالن لابی سفارش داد. دو زن را در قایق تصور کنید که به سرزمین خود نگاه می کنند.

Lobby Lounge یک کوکتل بار مجلل است که زمانی محل استراحت بانک بوده است. یکی از پیشنهادهای او یک سرو مارتینی برای چهار تا شش نفر، همراه با یک دسته به اندازه سماور از کوکتل جین یا ودکا، کاسه‌های پیاز ترشی، پوست لیمو و زیتون، و یک پارچ کوچک آب نمک است. اواخر تابستان امسال، در بار چای عصرانه سرو می‌شود.

آخرین ایستگاه در تور آقای ریفکین یک اتاق غذاخوری خصوصی کوچک بود. او با اشاره به بار لابی گفت: «اینجا رئیس بانک بود و همه باجه‌ها اینجا بودند». “گاهی من اینجا می نشینم.”