ضرب المثلی در میان متخصصان فرقه وجود دارد: هیچ کس هرگز به فرقه ای نمی پیوندد.
البته مردم قطعا به غریبه ها می پیوندند او ظاهر می شود فرقه بودن – شاخه داوود، مونیز، معبد مردم و غیره. اما این گروه‌ها هرگز خود را فرقه نمی‌دانند و لزوماً خود را نیز اینگونه درک نمی‌کنند.
معمولاً آنها ادعا می کنند که جنبش های مذهبی یا معنوی، توسعه شخصی یا سازمان های آموزش رهبری و غیره هستند. Keith Raniere از NXIVM اعضای خود را با برنامه های موفقیت اجرایی معرفی کرد. آنچه بقیه جهان در نهایت دیدند یک فرقه جنسی بود.
آمریکایی ها ممکن است روزی دونالد ترامپ را به عنوان موفق ترین رهبر زمان ما درک کنند. سؤال این است که آیا کمیته منتخب مجلس نمایندگان که در مورد حمله به ساختمان کنگره در 6 ژانویه 2021 تحقیق می‌کند، می‌تواند برخی از معتقدان ترامپ را به سمت نوع برنامه‌ریزی فرقه‌ای بسیار مورد نیاز سوق دهد؟
شروع کردم به فکر کردن که اگر نه با سرسخت‌ترین وفاداران او، حداقل با توده‌های منتقد انتخاب‌کنندگان او ممکن است این اتفاق بیفتد.
شهادت دراماتیکی که کسیدی هاچینسون، دستیار رئیس دفتر ترامپ، مارک میدوز، روز سه شنبه به کمیته داد، بازی را تغییر داد. اگر آنچه شما می گویید درست باشد، دیگر با تابلویی سروکار نداریم که نور فلورسنت را روی مجموعه ای از حقایق قرار می دهد که قبلاً به طور گسترده با آن آشنا بودیم.
یک چیز دیگر: شهادت که رئیس جمهور اهمیتی نمی داد که اوباش به کنگره مسلح بودند و او حتی سعی کرد با گرفتن فرمان لیموزین زرهی خود آن را رانندگی کند.
هاچینسون در شهادت خود گفت: «می‌دانید، برای من مهم نیست که آنها اسلحه دارند.»
تاکنون، حامیان ترامپ داستان انکار ۶ ژانویه را برای خود تعریف کرده‌اند که به این صورت است: رئیس‌جمهور صادقانه معتقد بود که انتخابات از او دزدیده شده است. تلاش های او برای معکوس کردن نتیجه نتیجه خشم صادقانه بود. او “آنجا باش، او وحشی خواهد شد!” دعوت مردم به راهپیمایی 6 ژانویه فقط یک اغراق معمولی بود نه تهدید.
و بنابراین – برای ادامه این داستان – فراخوان او در خود مجمع برای “مثل جهنم مبارزه” بود، که آزادی بیان معمولی بود، نه تحریک به شورش. افرادی که به کاپیتول حمله کردند ترکیبی از میهن پرستان سرسخت، چند هولیگان خارج از کنترل و شاید چند آژیتاتور ضد آنتیفا بودند. مایک پنس که توسط محافظانش محاصره شده بود، اصلاً در خطر شخصی نبود. جمهوری خواهان کنگره که مشروعیت پیروزی جو بایدن را زیر سوال بردند بدتر از دموکرات های کنگره ای نبودند که چهار سال پیش مشروعیت ترامپ را زیر سوال بردند.
اما کار کمیسیون این حساب را غیرمنطقی کرد. ترامپ به خوبی می‌دانست که تقلب او را شکست نمی‌دهد: بنابراین، دادستان کل وفادارش، بیل بار، بدون تردید به او گفت. این نظریه که پنس قدرت توقف شمارش آرای الکترال را داشت، حتی نویسنده آن نظریه، جان ایستمن، را به عنوان یک غیر مقیم در هر دادگاهی شوکه کرد. شنیدیم که رودی جولیانی اعتراف کرد که هیچ مدرکی دال بر تقلب بزرگ وجود ندارد. جمهوری‌خواهانی که به تلاش‌های رئیس‌جمهور کمک کردند، به دنبال عفو برای خود بودند و به سختی بی‌گناهی خود را اعتراف کردند. در میان آنها، به گفته هاچینسون، خود میدوز بود.
هاچینسون ممکن است دروغ گفته باشد اما او قسم خورده بود. ممکن است برای حامیان ترامپ اخراج دموکرات هایی مانند آدام شیف یا حتی محافظه کاران ضد ترامپ مانند قاضی جی مایکل لوتیگیگ آسان باشد.
اما هاچینسون منبعی در داخل پناهگاه درونی است. روز سه شنبه عکس موثقی بود. اگر میدوز به امتناع از شهادت در مقابل کمیته ادامه دهد، این اعتبار تقویت خواهد شد.
شاید اینجاست که فرقه ترامپ شروع به شکستن خواهد کرد.
مارگارت سینگر، روانشناس بالینی که فرقه ها را مطالعه کرده است، خاطرنشان می کند که یکی از راه هایی که فرقه ها به موفقیت دست یافته اند، ایجاد یک «نظام بسته استدلال» و باور است.
البته این امر همیشه در پیام های ترامپ ضروری بوده است. یا ترامپ را دوست دارید یا دشمن مردم هستید. یا می خواهید دوباره آمریکا را بزرگ کنید یا از آمریکا متنفر هستید. یا بپذیرید که ترامپ همیشه درست می‌گوید، حتی زمانی که با عمیق‌ترین ارزش‌های شما در تضاد است – یا زمانی که با خودش تناقض دارد – یا از نظر وفاداری به او و نفرت از دشمنانش کمبود دارید. یا به ترامپ پایبند هستید یا فقط به نام جمهوری خواه هستید، رینو، و ما می دانیم وفاداران ترامپ مانند اریک گرتنز از میسوری قصد دارند با RINO ها چه کنند.
همه اینها در کتاب بازی ترامپ نقش اساسی داشت. اما پس از روز سه شنبه، تهدید به کیفرخواست قانونی بسیار واقعی شد. رئیس جمهور ممکن است در واقع مسئول توطئه فتنه انگیز باشد، به خصوص اگر از طریق تماس های میدوز با راجر استون و مایکل فلین، او سعی کند به گروه های افراطی دسترسی پیدا کند.
برای حامیان ترامپ، نام او مترادف با حس آمریکا بود. آنها در آن انگشتی از مترقیان را که با افتخار بلند شده بودند دیدند که آنها را اشتباه تر از ستایش دولت می دانستند. الان به طور کامل محاسبه نشده است.
من شک دارم لحظه ای وجود داشته باشد که شان هانیتز و لورا اینگراهامز به مؤمنان بگویند: ما اشتباه کردیم. ما برای آدم اشتباهی بت ساختیم. اما ممکن است یک انحراف آرام وجود داشته باشد. در چنین لحظه ای، این ممکن است کافی باشد.
