نظر | ورشکستگی عمارت جو

واضح‌ترین برنده، که تعجب نمی‌کنید، آقای منچین است. این لایحه با الزام آژانس ها به صدور مجوز و مسدود کردن بررسی قضایی، به خط لوله دره کوهستانی رونق حیاتی می دهد. این خط لوله که به دنبال انتقال گاز از ویرجینیای غربی به جنوب شرقی است، 95 درصد تکمیل شده است اما در دادگاه بسته شده است. آقای مانچین یک دلیل سیاسی برای خط لوله ایجاد کرده است و به شدت به آن نیاز است.

متأسفانه هیچ چیز دیگری برای خوشحالی وجود ندارد. این لایحه در سرعت بخشیدن به زمانبندی تصویب پروژه تاثیرگذار است، اما نه به گونه ای که نیاز به اقدام واقعی داشته باشد.

رئیس جمهور باید 25 پروژه انرژی با اهمیت استراتژیک ملی را تعیین کند، اما تنها پنج پروژه باید برای سوخت های فسیلی یا سوخت های زیستی مانند اتانول باشد. به آژانس های فدرال دستور داده می شود تا در طی دو سال بررسی های زیست محیطی این پروژه ها را تکمیل کنند، اما هیچ چیز آژانس ها را مجبور به رعایت این مهلت ها نمی کند. پروژه هایی که رئیس جمهور موافق آنها نیست در برزخ سازمانی قابل تضعیف است.

این قانون یک محدودیت 150 روزه برای چالش های قانونی برای بررسی ها و مجوزهای زیست محیطی تعیین می کند که هدف از آن جلوگیری از شکایت فعالان برای توقف پروژه های در حال ساخت است. با این حال، هیچ چیز دامنه چالش های قانونی و اینکه چه کسی می تواند آنها را ارائه کند محدود نمی کند. این لایحه هیچ تغییر اساسی در قانون سیاست ملی محیط زیست، قانون آب پاک، قانون هوای پاک و قانون گونه های در خطر انقراض ایجاد نمی کند و به مخالفان اجازه می دهد پروژه ها را برای سالها به تعویق بیندازند.

آقای مانچین همچنین به حل مشکل سوء استفاده دولت ها از قدرت خود بر اساس قانون آب پاک خلاصه می شود. این لایحه به ایالت ها یک سال فرصت می دهد تا در مورد مجوزهای آب اقدام کنند. اما هیچ چیز محافظه کاران را از انکار مجوزها بر اساس ادعاهای نادرست محیطی، همانطور که برخی معمولاً انجام می دهند، باز نمی دارد.

بدتر از آن، این لایحه اختیارات ایالت را برای مسدود کردن خطوط لوله نفت و گاز بر اساس ارزیابی تأثیر غیرمستقیم این پروژه بر کیفیت آب به جای تخلیه صرف به آبراهه‌ها مطابق با قانون فعلی، گسترش می‌دهد. ایالات متحده قدرت وتوی بیشتری بر پروژه های انرژی فدرال و بررسی های زیست محیطی خواهد داشت.

بدترین ماده این لایحه اختیارات جدیدی را به کمیسیون تنظیم مقررات انرژی فدرال می‌دهد تا مخالفت‌های ایالتی در مورد گسترش خطوط انتقال را نادیده بگیرد. ایالت ها اکنون می توانند مجوز خطوط انتقال بین ایالتی را که به نفع شهروندانشان نباشد، رد کنند. این گاهی اوقات می تواند به کشورهایی که برای متعادل کردن شبکه های خود به انرژی نیاز دارند آسیب برساند.

این قانون به FERC اجازه می دهد که ایالت ها را دور بزند و خطوط انتقال را برای “منافع ملی” تایید کند، اگر آنها “ظرفیت شرکت های برقی را که برق ثابت یا متناوب برای اتصال به شبکه برق تولید یا انتقال می دهند افزایش دهند.” این صراحتاً منافع ملی را به منابع انرژی تجدیدپذیر «منقطع» مرتبط می کند. این ماده اساساً به کشورهای مترقی این امکان را می‌دهد که هزینه انرژی‌های تجدیدپذیر خود را از کشورهایی که آن را ندارند، دریافت کنند. ساکنان ویرجینیای غربی، اوهایو و ایندیانا ممکن است مجبور باشند برای انرژی بادی مورد نیاز برای تامین نیازهای انرژی تجدیدپذیر ایلینوی، مریلند و نیوجرسی هزینه کنند.

یک مطالعه توسط دانشگاه پرینستون در سال 2020 تخمین زد که این شبکه ممکن است به 2.4 تریلیون دلار ارتقاء انتقال نیاز داشته باشد تا به هدف انتشار خالص صفر تا سال 2050 برسد. صورت حساب زیرساختی سال گذشته ده ها میلیارد دلار برای شبکه صرفه جویی کرد. بیل مانچین بقیه هزینه ها را اجتماعی می کند.

***

همه اینها ما را به فکر فرو می برد که آقای مانچین چه فکری می کرد. شاید او معتقد بود که جمهوری خواهان لایحه او را بدون توجه به جزئیات اصلاحات تصویب می کنند، اما هرگز با آنها مشورت نکرد. اکنون او جمهوری خواهانی را که با پروژه او مخالف هستند به خاطر بازی کردن “سیاست انتقام” و “نگر نکردن به منافع کشور” سرزنش می کند.

حقیقت این است که این لایحه به اندازه کافی خوب نیست و اگر تصویب شود، فشار بر دموکرات ها برای تصویب هر چیز دیگری برای سال ها متوقف خواهد شد. ما می خواهیم خط لوله دره کوهستان مانند آقای منچین ادامه پیدا کند، اما این برای توجیه رای به تصویب این اصلاح ضعیف کافی نیست.