منتقد رقص، ادوین دنبی، یک بار نوشت: “زندگی روزمره به طرز شگفت انگیزی پر از چیزهای دیدنی است.” این اظهار نظر روز پنجشنبه در نمایش مومیکس «آلیس» به ذهنم خطور کرد، یک صحنه معمولی و شلوغ 85 دقیقه ای در جویس تئاتر. نه اینکه چیز عجیبی در حال وقوع باشد. کاملا مخالف. در آن مرحله از نمایش، ایده بیرون رفتن در یک شب شهری – برای تماشای ترافیک، غروب خورشید یا مردم در خیابان – وسوسه انگیزتر از هر فانتزی که روی صحنه به تصویر کشیده می شد بود.
مومیکس که 42 سال پیش توسط طراح رقص موزس پندلتون تأسیس شد، بیشتر برای فیلم آلیس در سرزمین عجایب اثر لوئیس کارول به عنوان الهام بخش جدیدترین آن شناخته می شود. این اثر که توسط پندلتون طراحی و کارگردانی شده است، در گلچین‌های کوتاهی که با تکیه‌گاه‌ها و لباس‌ها طراحی شده‌اند – 22 تای آنها – که به‌دلیل برگرفته از دنیای کارول هستند، می‌گذرد. جدای از حضور مکرر چندین آلیس، که تمایل دارند به ظاهر گمشده به درون و بیرون بروند، بسیاری این صحنه ها را به هم گره نمی زند. آنها به عنوان قطعات قابل تعویض خوانده می شوند. اگر به دنبال هر گونه درگیری جدی در روایت یا داستان گویی هستید، این سوراخ خرگوش برای شما نیست.
افتتاحیه به همان اندازه خوب است، با ظرافتی ساده که از گذشته احساس تازگی می کند. در مقابل یک رودخانه و منظره سبز سرسبز، جید پریمیشیا (اولین خانواده آلیس) روی پلکانی معلق به صورت افقی نشسته و کتابی پرآذین به نام شخصیت خود را می خواند. نردبان شروع به چرخیدن می کند (با کمک یک هنرمند دیگر)، پاهای او زمین را در یک حرکت محصور کننده سبک وزن می کند. بدین ترتیب نزول آن آغاز می شود.
از آنجا، این حمله از تلاش‌های عکاسی روان‌گردان است که اغلب به کارهای پیش پا افتاده یا به‌طور مبهم توهین‌آمیز نزدیک می‌شود. در میان بسیاری از موجودات و کارتون‌ها، با گله‌ای از خرگوش‌های وحشی مواجه می‌شویم که برای اسپورت‌ترین رقص شب (تعداد پرش‌های تقسیم‌شده) مناسب هستند. سه نفر از کلاه برداران دیوانه بند دار. و تعداد زیادی ملکه که همه کارت های بازی را نشان می دهند. ترفندها و جک‌های آکروباتیک در طراحی رقص ساختاریافته نفوذ می‌کنند و گاهی اوقات چیزهایی مانند توپ‌های ورزشی یا سکوهای غلتشی را در خود جای می‌دهند. مد با زندگی خود بدن را منحرف می کند و کشش می دهد.
کاغذدیواری‌های رها کردن، یادآور محافظ‌های صفحه‌نمایش با وضوح پایین، تلاش می‌کنند ما را به حرکت درآورند. ما در ساحل هستیم. ما الان در جنگل هستیم. به نظر می‌رسد که موسیقی متن پرانرژی، یک لیست پخش پرجمعیت و پرمخاطب، مصمم است که احساس نامشخصی از «عجیب» را القا کند. صحنه ای به نام “Tweedles” که ترکیبی از موسیقی بالیوود و تکان دادن ماسک های سفید کودکان است، برای سرگرمی ساخته شده است. به عنوان یک دست و پا چلفتی و بی دقت به نظر می رسد. واقع گرایانه ترین صحنه «آینه های ترک خورده» اسرارآمیز است، جایی که لوازم انعکاسی و نورهای عنکبوتی همراه با رقصندگان با هم کار می کنند تا آنها را گیج کنند.
«آلیس» از نظر بدنی سخت‌گیر است و گروه کوچک هشت رقصنده به خاطر حمل بار سنگین خود که بدیهی است نه تنها خسته‌کننده، بلکه خطرناک است، شایسته تقدیر هستند. روز پنجشنبه، در طی صحنه‌ای که در آن چهره‌هایی با لباس‌هایی با برجستگی‌های گرد بزرگ در پشت خود پوشیده شده بودند – صورت و بدن آنها در مواد الاستیک پنهان شده بود – یک رقصنده از روی صحنه افتاد، نه عمدا. حضار نفس نفس زدند. دردناک به نظر می رسید. بازیگر سقوط کرده موفق شد به عقب هل دهد و خوشبختانه، یکی از روزنامه نگاران شرکت گفت که آسیبی ندیده است.
با این حال، این حادثه خطرات این نوع کارها را آشکار کرد و یک سوال نگران کننده را تأیید کرد: چه زمانی این سوال به اشکال مختلف برای ما مطرح می شود که آیا آلیس واقعاً ارزش این خطر را دارد؟
آلیس
تا 24 ژوئیه در جویس تئاتر. joyce.org
