در شمال کنیا که با خشکسالی گسترده مواجه است، ساکنان روستای ارغوانی فقط کرن بری می خورند. سه سال است که باران به اندازه کافی نباریده است و گرسنگی کودکان و بزرگسالان را تهدید می کند.
به گزارش فرارو، لوکا ماتر، یکی از اهالی این منطقه می گوید که این میوه های تلخ، پنج فرزندش را بیمار کرده است، اما آنها گزینه دیگری برای غذا خوردن ندارند. می گوید: این تنها راه زنده ماندن است.
حداقل 18 میلیون نفر در شاخ آفریقا در بدترین خشکسالی منطقه در 40 سال اخیر با گرسنگی شدید روبرو هستند.
حدود چهار میلیون نفر در شمال فراموش شده کنیا زندگی می کنند و جمعیت در سال جاری به طور پیوسته افزایش یافته است، اما این بحران در میان مبارزات انتخاباتی دشوار و پرهزینه توجه کمی را به خود جلب کرده است.
طبق آمار دولتی که در ماه ژوئن منتشر شد، حدود 950000 کودک زیر پنج سال و 134000 زن باردار یا شیرده از سوء تغذیه حاد در مناطق خشک دورافتاده کنیا رنج می برند و به کمک نیاز دارند.
وضعیت قحطی برای ساکنان سه شهرستان آسیب دیده از جمله شهرستان مارسپت در آستانه تبدیل شدن به قحطی است.
بانک جهانی در ماه ژوئن پیش‌بینی کرد که خشکسالی، همراه با بحران اقتصادی ناشی از حمله روسیه به اوکراین، بهبود اقتصادی کنیا را از اثرات همه‌گیری کووید-19 با مشکل مواجه خواهد کرد.
اما در اظهارات سیاسی نامزدهای ریاست جمهوری کنیا که برای جمع آوری آرا به سراسر کشور سفر می کنند، هیچ اشاره ای به خشکسالی نشده است.
در طول این تورها، هزینه های بالای زندگی در بزرگترین اقتصاد آفریقای شرقی نگرانی های ابراز شده توسط ساکنان را تحت الشعاع قرار داد.
رودخانه ها و چاه ها خشک شده اند، مراتع تبدیل به گرد و غبار شده و تنها در کنیا بیش از 1.5 میلیون راس دام تلف شده است.
لاشه حیوانات در سراسر دشت های متحرک صخره ای پراکنده شده است، در حالی که خانواده ها برای رژیم غذایی خود و هر وسیله ای برای تجارت غذا با کمبود شیر و گوشت مواجه هستند.
Iribio Abutea، 73 ساله، شاهد مردن بزهایش بود، پوست آنها هنوز روی کف کلبه اش پخش شده بود.
او در حالی که چند عدد توت در دست دارد که به صورت خمیری تلخ در می آید، می گوید: «من همان چیزی را خوردم که میمون ها می خورند.
بورابل منزوی است و مانند بسیاری از روستاهای شمال کنیا، مدرسه، جاده، مغازه یا درمانگاه ندارد. نزدیکترین روستا لویانگلانی در 60 کیلومتری بورابول است.
کاروتی کانینگا، استاد پژوهشی در مؤسسه مطالعات توسعه دانشگاه نایروبی، می‌گوید که کنیا مشارکت بالایی در رای‌دهندگان ندارد، و گنجاندن مسئله خشکسالی به طور کلی در برنامه‌های انتخاباتی یک عامل برنده نیست. وی افزود: این موضوع به کسانی که این موضوع را مطرح می کنند آسیب می رساند.
مشکل خشکسالی که در صورت عدم بارندگی کافی در شمال کنیا تا سال 2023 ادامه خواهد داشت، توجه کافی بین المللی را به خود جلب نکرده است.
به عنوان مثال، حدود 1.92 میلیارد دلار برای کمک به اوکراین یا حدود 86 درصد از هدف، طبق داده های سازمان ملل جمع آوری شده است، اما برای مشکل خشکسالی کنیا، تنها 17 درصد از مبلغ درخواستی جمع آوری شده است.
این در حالی است که هزینه ارسال کمک ها به دلیل تأثیرات جنگ اوکراین بر قیمت مواد غذایی و نفت افزایش یافته است.
جیمز گارسو از ورلد ویژن، یکی از سازمان های پیشرو در جهان، می گوید که تعداد کمی از خیریه ها به کاهش خشکسالی کمک می کنند. کمکی که ما ارائه می کنیم فقط یک قطره در اقیانوس است.
دولت کنیا می گوید از زمانی که خشکسالی در ماه سپتامبر به عنوان فاجعه ملی اعلام شد، بیش از 10 میلیارد شیلینگ کنیا (84.3 میلیون دلار) هزینه کرده است.
استفان ماوینا، معاون کمیساریای منطقه لوانگالانی، به خبرگزاری فرانسه گفت: “ما از شرایط سخت اقتصادی عبور می کنیم. ما هر کاری که در توان دولت است برای حمایت از جوامع انجام می دهیم.”
در بورابل، روستاییان از چاه آلوده آب می کشند و منتظر رسیدن کمک هستند.
Eribio Abutea 73 ساله می گوید: “ما کسی را نداریم که به ما کمک کند.” من می خواهم مردم بدانند که ما در حال مرگ هستیم.
