چهار چیز که در چند سال آینده بیشترین تأثیر را بر جهان خواهند داشت

بعدی- دیوید باخ رئیس مشارکت سهامداران در ریوتینتو (شرکت چندملیتی معدنی و معدنی بریتانیایی-استرالیایی، دومین شرکت بزرگ معدنی و معدنی در جهان) و استاد استراتژی و اقتصاد سیاسی در موسسه بین‌المللی توسعه مدیریت (IMD) در لوزان است. سوئیس؛ موسسه ای که در آن به عنوان رئیس نوآوری و برنامه ها نیز خدمت می کند. چه کسی دوره ای با عنوان “پایان جهانی شدن” را تدریس می کند؟ این برنامه که پس از رفراندوم برگزیت و ظهور رهبران پوپولیست در سراسر دموکراسی های غربی طراحی شد، برنده جایزه ایده های ارزش در آموزش در سال 2018 از موسسه آسپن شد. باخ از طریق تدریس و نگارش به مدیران و مدیران کمک می‌کند شکاف بین تجارت و سیاست را پر کنند و آنها را قادر می‌سازد تا به طور مؤثرتری در مورد چالش‌های سیاسی بی‌شمار پیش روی تجارت، از دیپلماسی شرکتی و ملی‌گرایی اقتصادی تازه گرفته تا خواسته‌های ذینفعان برای پایداری بیشتر و شکل دادن به سیاست‌ها برای جهان پس از کووید-19

به گزارش فرارو به نقل از گفتگو، سخنرانی اخیر شی جین پینگ رهبر چین در کنگره حزب کمونیست شاید یکی از مهم ترین سخنرانی های دهه باشد. او به مردم و جهان گفت که سیاست «کویید صفر» برای مقابله با شیوع کووید-19 که رشد اقتصادی چین را از بین می‌برد، حفظ خواهد شد و پکن متعهد به اتحاد مجدد با تایوان، چه به صورت مسالمت‌آمیز یا با زور است. از کی تا حالا.

ما در لحظه ای از شکاف های عمیق ژئوپلیتیکی و عدم اطمینان شدید اقتصادی زندگی می کنیم که نمونه آن اظهارات شی جین پینگ است. واضح است که جهان به قبل از کووید-19 باز نخواهد گشت. ترکیبی از نیروهای زیربنایی نظم جهانی قبلی را بر هم زد و به دوره ای از هرج و مرج عمیق منجر شد.

من به چهار مورد از این نیروها نگاه خواهم کرد تا سناریوهای سیاسی و اقتصادی را برای دو تا پنج سال آینده پیشنهاد کنم. این چهار مورد عبارتند از: وخامت روابط آمریکا و چین، جنگ روسیه در اوکراین، پوپولیسم و ​​تورم. فهرست قدرت های بی ثبات کننده جهانی ناقص است. من در مورد تغییرات آب و هوایی یا از دست دادن تنوع زیستی (مسلماً بزرگترین چالش بشریت)، احتمال ظهور مجدد ویروس کرونا، تأثیر هوش مصنوعی و سایر فناوری‌های مخرب یا نقش رژیم‌هایی مانند کره شمالی فکر نکردم.

در عوض، من روی حوزه‌هایی تمرکز می‌کنم که معتقدم در چند سال آینده بیشترین تأثیر را بر تجارت جهانی خواهند داشت:

1- جنگ روسیه در اوکراین

نیروهای روسیه نه تنها نتوانستند کیف را به همان سرعتی که کرملین و بسیاری از ناظران غربی تصور می‌کردند تصرف کنند، بلکه علیرغم درخواست‌ها برای بسیج عمومی ذخایر و تهدیدات هسته‌ای، به نظر می‌رسد روسیه قصد شکست در جنگ را دارد.

سه دلیل برای این شکست وجود دارد: اول، شجاعت فوق العاده مردم، نیروهای مسلح و رهبران اوکراین، دوم، هرج و مرج در طرف روسیه، و سوم، اتحاد چشمگیر در سراسر غرب، که سربازان اوکراینی را فراهم کردند. با سلاح‌های پیشرفته، آموزش و اطلاعات، در عین حال اقتصاد روسیه به تدریج تحت تأثیر تحریم‌ها فلج شده است. شرکت های غربی سرگردان با ترک روسیه، به دارایی های آن کشور دامن زدند.

اگر ذخایر گاز اروپا کاهش یابد و قیمت انرژی افزایش یابد و به سمت یک رکود سریع پیش رود، اتحاد غربی در زمستان امسال با بزرگترین آزمایش خود روبرو خواهد شد. در مواجهه با رای دهندگان خشمگین، دولت های اروپایی ممکن است از حمایت مداوم خود از اوکراین عقب نشینی کنند.

البته وابستگی اروپا به گاز روسیه یک نتیجه قطعی است. تا سال 2014، تنها حدود 20 درصد از واردات گاز اتحادیه اروپا از روسیه بود. در ابتدای سال 2022، این وابستگی نزدیک به 40 درصد بود.

آلمان، بزرگترین اقتصاد اروپا، پس از الحاق کریمه توسط پوتین، وابستگی خود به گاز اروپا را افزایش داد. برلین گاز روسیه را ارزان تر و پایدارتر از گازهای جایگزین می دانست. وابستگی فزاینده به گاز روسیه نیز با دگم پنج دهه ای سیاست خارجی آلمان در قبال اتحاد جماهیر شوروی و روسیه، که «تغییر از طریق تجارت» است، مطابقت دارد.

اگرچه چنین رویکردی در گذشته به طرز خطرناکی ساده لوحانه ثابت شده است، فلسفه مشابهی تا همین اواخر بر سیاست ایالات متحده در قبال چین حاکم بوده است که منجر به وابستگی هایی شده است که چندان متفاوت از وابستگی آلمان به انرژی روسیه نیست.

2- روابط آمریکا و چین

به مدت چهار دهه پس از سفر پیشگامانه ریچارد نیکسون رئیس جمهور ایالات متحده به چین در سال 1972، ایالات متحده به دنبال بهبود روابط با پکن بوده است. اوضاع در دوره دوم ریاست جمهوری باراک اوباما در واکنش به موضع تهاجمی تر شی جین پینگ در داخل و خارج از چین، قبل از شکست جنگ تجاری دونالد ترامپ، تغییر کرد. در هر صورت، دولت بایدن با تقویت اتحادهای امنیتی در منطقه با کشورهایی مانند استرالیا، کنترل صادرات فناوری‌های پیشرفته مانند ریزپردازنده‌ها و تعهدات دفاعی عملی به تایوان، تغییر از همکاری به رویارویی را تسریع کرده است.

یک روز پس از سخنرانی شی در کنگره حزب کمونیست چین، آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه ایالات متحده به حضار در دانشگاه استنفورد گفت که پکن اکنون “متعهد به اتحاد مجدد در یک برنامه بسیار سریعتر از قبل است.”

در چند ماه گذشته، من با صدها مدیر اجرایی عمدتا اروپایی در مورد چشم انداز ژئوپلیتیک فعلی صحبت کرده ام. بسیاری از ترک وابستگی به انرژی روسیه به عنوان یک تصمیم دشوار یاد کردند. با این حال، برای اکثر کشورهای اروپایی، تجارت با روسیه کمتر از 5 درصد تجارت آنها را تشکیل می دهد.

وقتی از آنها پرسیده شد که در صورت تشدید اوضاع در تایوان چه خواهند کرد، سکوت کر کننده ای حاکم شد. با توجه به وابستگی گسترده اروپایی ها به بازارهای آمریکا و چین، رهبران صنایعی مانند خودروسازی، کالاهای مصرفی و صنایع کالاهای لوکس به آسانی اعتراف می کنند که دستورالعمل هایی برای این شرایط آماده نکرده اند.

3- پوپولیسم

یکی از دلایلی که بعید به نظر می رسد سیاست ایالات متحده در قبال چین کاهش یابد این است که چین یکی از معدود موضوعاتی است که رای دهندگان بسیار قطبی آمریکایی در مورد آن توافق دارند. در سال 2011، تنها 36 درصد از آمریکایی ها دیدگاه نامطلوبی نسبت به چین داشتند و 51 درصد نیز دیدگاه مثبتی نسبت به چین داشتند. در همین حال، در سال 2022، 82 درصد از آمریکایی ها دیدگاه نامطلوبی نسبت به چین دارند. این سطح مشابه از درک منفی از چین تنها در سوئد، ژاپن و استرالیا فراتر رفته است.

رای دهندگان در سراسر دموکراسی های غربی به طور گسترده به جهانی شدن اعتماد ندارند. به گفته شرکت تحقیقاتی Edelman، با افزایش نابرابری اقتصادی، اکثریت مردم در 28 اقتصاد پیشرو در سال 2017 گفتند: “جهانی شدن ما را به مسیر اشتباهی می برد.” در سال 2019، ادلمن دریافت که تنها 18 درصد از پاسخ دهندگان در کشورهای توسعه یافته موافق بودند که “این سیستم برای من کار می کند.” 34 درصد مطمئن نبودند و 48 درصد به طور کامل اعلام کردند که سیستم برای آنها کار نمی کند.

به موازات آن، حمایت از دموکراسی به ویژه در میان جوانان ضعیف شده است. در یک مطالعه در سال 2017، یاشا مونک و روبرتو استفان فوآ از دانشگاه جانز هاپکینز و دانشگاه کمبریج، محققان علوم سیاسی دریافتند که در حالی که 75 درصد از آمریکایی‌هایی که در دهه 30 زندگی خود به دنیا آمده‌اند موافق بودند که زندگی در یک دموکراسی ضروری است، اما این تعداد در میان نسل‌های جوانتر. 28 درصد فقط

روندهای مشابهی را می توان در بسیاری از کشورهای دیگر مشاهده کرد. این وضعیت به ظهور پوپولیست‌هایی مانند ویکتور اوربان مجارستانی، بولسونارو برزیلی، دونالد ترامپ آمریکایی و جورجیا ملونی ایتالیایی، راست‌گراترین رهبر ایتالیایی پس از موسولینی کمک کرد. توجه داشته باشید که در نظرسنجی سال 2021، ایتالیا دومین نارضایتی از دموکراسی در جهان را داشت و یونان در فهرست نارضایتی از دموکراسی بالاتر از ایتالیا قرار گرفت.

4- تورم

نارضایتی عمیق از نظام سیاسی و اقتصادی حاکم پیش از تورم به سطحی رسید که در چهار دهه گذشته دیده نشده بود. با افزایش نرخ بهره در واکنش به افزایش تورم، فدرال رزرو آمریکا و بانک مرکزی اروپا اذعان کردند که می توانند باعث رکود اقتصادی شوند. اکثر تحلیلگران اکنون انتظار دارند در سال 2023 رکود در هر دو سوی اقیانوس اطلس رخ دهد.

در همین حال، سیاست صفر چین برای مقابله با ویروس کرونا همچنان دومین اقتصاد بزرگ جهان را تضعیف می کند، در حالی که بخش املاک و مستغلات آن نیز در بحران است. در نشست سالانه صندوق بین‌المللی پول در اوایل اکتبر، پیر-اولیویه گورینشا، اقتصاددان ارشد صندوق بین‌المللی پول، نسبت به «تاریک‌ترین ساعت» اقتصاد جهانی هشدار داد و چشم‌انداز آن را «بسیار وخیم» خواند.

با این حال، بزرگترین ترس رکود تورمی است. افزایش نرخ بهره که رشد اقتصاد را کند می کند، منجر به افزایش نرخ بیکاری می شود و نمی تواند تورم را به میزان قابل توجهی کاهش دهد. همزمانی این وضعیت اقتصادی با پوپولیسم ضد رژیم، مطمئناً عاملی بی‌ثبات‌کننده برای نظم جهانی متزلزل خواهد بود.

چهار سناریو

با توجه به عوامل و نیروهای فوق، از مدیران تجاری و مالی خواستم تا چهار سناریو را در نظر بگیرند. سناریوها مربوط به پیش بینی آینده نیستند. آنها برای آینده آماده می شوند.

من امکانات را در دو بعد قرار می دهم، یکی اقتصادی و دیگری ژئوپلیتیک.

در بعد اقتصادی بهترین کنترل سریع تورم بر عهده بانک های مرکزی و سیاست گذاران است. رکود در بازارهای اصلی کوتاه مدت است، بهبود اقتصاد جهانی در نیمه دوم سال 2023 آغاز شد و در سال 2024 شتاب خواهد گرفت.

در سناریوی مخالفافزایش مضحک در نرخ های بهره ممکن است ضعف ساختاری در اقتصاد جهانی را تشدید کند و منجر به یک دوره طولانی رکود تورمی شود.

به طور مشابه در عرصه ژئوپلیتیک ولادیمیر پوتین ممکن است این کشور را با خروج از اوکراین نجات دهد. شی ممکن است در حالی که سومین دوره ریاست جمهوری خود را تضمین می کند، لحن خود را در مورد تایوان ملایم کند.

در سناریوی بدبینانهبه عنوان مثال، اگر پوتین استفاده از سلاح های هسته ای تاکتیکی را انتخاب کند یا اگر ناتو مستقیما وارد درگیری شود، وضعیت در اوکراین بدتر می شود. در همین حال، شور ناسیونالیستی ممکن است شی جین پینگ را وادار به صدور اولتیماتوم به تایوان کند، یا استفاده بی رویه از زور اجباری توسط هر یک از طرفین ممکن است منجر به درگیری گسترده تر شود.

با ترکیب این احتمالات مختلف، چهار سناریوی خود را ارائه می کنم. من این سناریوها را به تحولات قرن بیستم مرتبط کردم، نه به این دلیل که تاریخ تکرار خواهد شد، بلکه برای اینکه نشان دهم آینده چقدر متفاوت خواهد بود.

با نزدیک شدن به پایان همه گیری، بسیاری از ناظران انتظار بازگشت به دهه 1920 را داشتند. دهه اول قرن بیستم پس از جنگ جهانی اول با همکاری کوتاه مدت با جامعه بین المللی آغاز شد، تجارت جهانی از سر گرفته شد و اقتصاد دوباره رونق گرفت. اگر تنش های جهانی فروکش کند و اقتصاد به سرعت بهبود یابد، مطمئناً معادل آن روزها در دوره فعلی امکان پذیر است.

از سوی دیگر، ما نمی توانیم بهبود اقتصادی را بدون کاهش تنش های جهانی تصور کنیم. این وضعیت اوایل دهه 1980 را به یاد می آورد، زمانی که اقدام قاطعانه رئیس وقت فدرال رزرو ایالات متحده، پل ولکر، تورم را کاهش داد و پس از یک رکود کوتاه، رشد دوباره از سر گرفت و بازار سهام رونق گرفت. تنش زدایی ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی در دهه 1970 با تحریم بازی های المپیک 1980 و 1984، جنگ نیابتی در افغانستان و مسابقه تسلیحات هسته ای مجدد به اوج خود رسید.

دهه 1970 سناریوی سوم من است و اغلب به عنوان نمونه ای از رکود تورمی با افزایش قیمت ها، بیکاری سرسختانه بالا و درگیری های کارگری فراوان ذکر می شود. با این حال، در آن زمان، تنش های جهانی حداقل بین قدرت های بزرگ کاهش یافت. آن را با دهه 1930 مقایسه کنید، دهه دیگری از قرن بیستم که با بیکاری بالا، رشد اقتصادی پایین و آشفتگی اقتصادی مشخص می شود. فاشیسم دموکراسی های نوپا را نابود کرد، تنش های جهانی تشدید شد و جهان فاجعه ای را تجربه کرد که در تاریخ بشریت بی نظیر است.

در این سناریوها، جهان امروز با دهه های گذشته بسیار متفاوت است. فناوری ارتباطات بی‌سابقه‌ای ایجاد کرده است، ذینفعان بسیار قوی‌تر می‌شوند و زنجیره‌های تامین جهانی و سیستم‌های مالی وابستگی متقابل اقتصادی را به‌طور چشمگیری افزایش داده‌اند.

امید است که وحشت قرن بیستم همراه با ویرانی غیرقابل تصور سلاح های مدرن از تشدید احتمالی درگیری ها بکاهد. با این حال، ناسازگاری بین دهه‌ها نشان می‌دهد که چگونه تغییرات تنها در دو متغیر می‌تواند سناریوی ایده‌آل را از خوب، بد و واقعاً وحشتناک تشخیص دهد. پرسیدن اینکه کدام یک از سناریوها به احتمال زیاد سوال اشتباه است. برای رهبران تجاری و دولتی مهم است که بدانند نظم جهانی قبلی به پایان رسیده است.

انعطاف‌پذیرترین سازمان‌ها سازمان‌هایی خواهند بود که به جای استراتژی‌های سفت و سخت، بر اساس هدف و ارزش‌های قوی تصمیم‌گیری می‌کنند. جهانی شدن به طور ناگهانی پایان نخواهد یافت، اما شرکت ها به طور فزاینده ای تصمیماتی می گیرند که فراتر از جستجوی ارزان ترین تامین کننده یا بزرگترین بازار جدید است. چند سال آینده ممکن است بهترین زمان برای تلاش شرکت ها برای حداکثر بهره وری نباشد.

اتخاذ یک نگرش انعطاف پذیر برای آنها حیاتی خواهد بود. این دوره از اختلال می تواند کوتاه یا طولانی باشد و تأثیر آن بر سازمان ها و جوامع می تواند از جزئی تا قابل توجه باشد. توجه به پویایی های اساسی و در نظر گرفتن تأثیر بالقوه آنها بر تجارت، دولت و جامعه کاری است که همه ما باید انجام دهیم تا به طور مؤثر مسیرهای سریع پیش رو را طی کنیم.