بعدی- یک کشف علمی جدید می گوید که به نظر می رسد قلب کهکشان راه شیری کانونی از مولکول هایی است که ترکیب شده و RNA را تشکیل می دهند. این بررسی جدید از ابرهای ضخیم و مولکولی که مرکز کهکشانی را پوشانده است، وجود طیف گسترده ای از نیتریل ها را نشان داد. نیترال ها مولکول های آلی هستند که بلوک های سازنده مولکول های ضروری برای زندگی هستند.
به گزارش فردا؛ دانشمندان بر این باورند که افزایش پری‌بیوتیک‌ها (مولکول‌های دخیل در منشأ حیات) که در مرکز کهکشان شناسایی می‌شوند، به‌ویژه مولکول‌های متصل به RNA، پیامدهایی برای درک ما از چگونگی پیدایش حیات در جهان و البته روی زمین دارد. ویکتور ریویلا، اختر زیست شناس در شورای ملی تحقیقات اسپانیا و موسسه ملی فناوری فضایی اسپانیا توضیح داد: «در این دستاورد، ما نشان می‌دهیم که شیمی که در محیط بین ستاره‌ای رخ می‌دهد، می‌تواند به طور مؤثر نیتریل‌های زیادی را که پیش‌سازهای مولکولی هستند، تشکیل دهد. RNA
چگونگی پیدایش حیات در زمین معمایی است که دانشمندان مشتاق حل آن هستند. این اطلاعات سرنخ های مهمی را برای کشف سیارات فراخورشیدی که ممکن است دارای حیات باشند ارائه می دهد. به احتمال زیاد هرگز شاهد مستقیم این موضوع از زمین نخواهیم بود، اما می‌توانیم شواهد بیشتر و بهتری را از جاهای دیگر جمع‌آوری کنیم تا بفهمیم این فرآیند چگونه رخ می‌دهد. یک سوال مطرح شده توسط این فرضیه به منبع مولکول های RNA پری بیوتیک مانند نیتریل ها مربوط می شود. آیا در اصل روی زمین بوده یا توسط شهاب سنگ ها و سیارک ها از فضا آورده شده است؟
ما می دانیم که منظومه شمسی داخلی، از جمله زمین، در اوایل تاریخ خود در معرض یک دوره بمباران شدید سیارک ها بوده است. ما همچنین ذرات پری بیوتیک را بر روی شهاب سنگ ها، دنباله دارها و سیارک هایی که به دور منظومه شمسی می چرخند، پیدا کرده ایم. اما شهاب‌سنگ‌ها، دنباله‌دارها و سیارک‌ها از کجا آمده‌اند؟ دانشمندان می گویند به احتمال زیاد آنها از همان ابرهایی ساخته شده اند که سیارک ها و ستاره ها هستند. وقتی ستاره ای از بخشی از این ابرها تشکیل می شود، بقیه ابر به شکل گیری چیزهای دیگری مانند سیارات، دنباله دارها، سیارک ها، سیارات کوتوله و غیره در یک منظومه سیاره ای ادامه می دهند.
دانشمندان می گویند که ابری که منظومه شمسی را به وجود آورد مدت هاست که از بین رفته است، اما مرکز کهکشانی هنوز پر از ابرهای مولکولی است. در این منطقه که منطقه مولکولی مرکزی نامیده می شود، دانشمندان تعداد زیادی مولکول پری بیوتیک را پیدا کردند. در این منطقه ابر مخصوص به نام G + 0.693-0.027 بسیار مهم است. هنوز هیچ مدرکی دال بر تشکیل ستاره در آنجا وجود ندارد، اما دانشمندان بر این باورند که ستاره یا ستاره هایی در آینده در آنجا شکل خواهند گرفت.
ریولا گفت: “محتوای شیمیایی G+0.027-0.693 مشابه سایر مناطق ستاره‌زایی در کهکشان ما و همچنین اجرام منظومه شمسی مانند دنباله‌دارها است.” این بدان معناست که مطالعه او می تواند بینش مهمی در مورد مواد شیمیایی موجود در سحابی که منظومه سیاره ای ما را تشکیل می دهند به ما بدهد. محققان از دو تلسکوپ برای مطالعه طیف نوری که از این ابر می آید استفاده کردند. هنگامی که یک عنصر یا ذره نور را جذب و مجدداً ارسال می کند، می توان آن را به عنوان یک خط تیره یا روشن تر در طیف مشاهده کرد. تفسیر این خطوط جذب و انتشار می‌تواند دشوار باشد، اما می‌توان از آنها برای شناسایی مولکول‌های موجود نیز استفاده کرد، زیرا هر کدام دارای امضای طیفی خاص خود هستند.
Revilla و همکارانش با مطالعه و تجزیه و تحلیل خواص انتشار G + 0.027-0.693، طیفی از نیتریل ها از جمله اسید سیانیک، سیانوآلین، پروپارژیل سیانید و سیانوپروپن را شناسایی کردند. مشاهدات قبلی نیز وجود سیانوفرمالدئید و گلیکولونیتریل را تایید کرد. این نشان می‌دهد که نیتریل‌ها یکی از فراوان‌ترین عناصر شیمیایی در کهکشان راه شیری هستند و بلوک‌های اصلی RNA را می‌توان در ابرهایی که ستارگان و سیارات را به دنیا می‌آورند، یافت.
با این حال، دانشمندان می گویند هنوز مولکول های کلیدی گم شده اند که شناسایی آنها دشوار است. به عنوان مثال، می دانیم که منشأ حیات روی زمین احتمالاً به مولکول های دیگری مانند لیپیدها نیاز داشت که مسئول تشکیل اولین سلول ها بودند. بنابراین، دانشمندان هنوز رازهای بی پاسخ بسیاری برای درک فرآیند شکل گیری حیات دارند. درک اینکه چگونه لیپیدها می توانند از پیش سازهای ساده تر در محیط بین ستاره ای تشکیل شوند، یکی از این معماها است. این تحقیق در مجله می باشد مرزها در نجوم و علوم فضایی منتشر شده است.
منبع: sciencealert
ترجمه: مصطفی الجرفی فرارو
