کوچکترین موجودات در اقیانوس بلندترین کوه های روی زمین را تشکیل می دهند – زومیت

هنگامی که موجودات کوچک پلانکتون مانند در آب کم عمق دریا می میرند و به سطح می افتند، می توانند کربن آلی در پوسته زمین را افزایش دهند و آن را نرم و شل کنند.

مطالعه موردی 20 رشته کوه در اطراف زمین، از جمله کوه های راکی، آند، اسوالبار نروژ، اروپای مرکزی، اندونزی و ژاپن، شکل گیری کوه ها در سطح سیاره را به زمان افزایش دفن کربن در اقیانوس ها مرتبط می کند. .

محققان در این مطالعه گفتند:

سپر کربن اضافی به تغییر شکل راحت‌تر کمک می‌کند، رشته کوه‌ها را ایجاد می‌کند و در نتیجه ویژگی‌های فعلی حاشیه صفحات تکتونیکی را ایجاد می‌کند.

این تغییرات در اواسط دوره پالئوپروتروزوییک حدود 2 میلیارد سال پیش آغاز شد. در طی این مدت، پلانکتون ها و بیوکربن های باکتریایی به طور چشمگیری تجمع گرافیت را در پوسته کف اقیانوس افزایش دادند. این فرآیند سنگ ها را شکننده و لایه لایه می کرد.

تشکیل گودال ها با کمک گریس کربن که باعث تشکیل کوه ها در هنگام برخورد صفحات تکتونیکی می شود. هندسه دقیق این پدیده بسیار پیچیده تر از این تصویر است و ممکن است صفحات در جهت مخالف روی هم چیده شوند.

برای بیش از 100 میلیون سال، بیشتر رشته کوه ها در این بخش های شکننده پوسته شکل گرفته اند. کوه های جدید نیز از همین الگو پیروی می کنند. به عنوان مثال، در هیمالیا، حدود 50 میلیون سال پیش، نیروهای زمین ساختی بر رسوبات پالئوپروتروزوییک، که غنی ترین مواد آلی هستند، متمرکز شدند.

زمان و مکان این رویدادها به نقش کربن آلی در گرافیت در شکل دادن به زمین شناسی سیاره ما اشاره دارد. جان پارنلزمین شناسان دانشگاه آبردین اسکاتلند می گویند:

در نهایت، تحقیقات ما نشان داده است که کلید شکل گیری کوه ها وجود حیات است. این نشان دهنده رابطه نزدیک تری بین زمین و بیوسفر آن از آنچه ما تصور می کردیم است.

در این مطالعه از داده های یک مقاله منتشر شده قبلی در مورد تشکیل کوه ها و زیست توده دریایی مدفون استفاده شده است. چندین مطالعه قبلی نشان داده اند که صفحات تکتونیکی باید توسط گرافیت شل شوند تا کوه ها را تشکیل دهند. اما نحوه ساخت این گرافیت مشخص نبود.

تحقیقات جدید نشان می دهد که حیات دریایی بخش مهمی از این فرآیند است. همه 20 رشته کوه بررسی شده حاوی سنگ های پوسته سیاه غنی از گرافیت بودند که به نظر منشا بیولوژیکی دارند. پروفسور پرنل می گوید:

ما می توانیم آن را در مکان هایی مانند هریس، تایر و گرلوک در شمال غربی اسکاتلند ببینیم. یعنی جایی که ریشه های کوه های باستانی و گرافیت لغزنده ای که به شکل گیری آنها کمک کرده هنوز وجود دارد.

فوران حیات دریایی باید 2 میلیارد سال پیش در پاسخ به افت شدید اکسیژن رخ داده باشد. زمانی که باکتری های فتوسنتزی شروع به تولید مقادیر زیادی اکسیژن کردند، شرایط جدیدی برای حمایت از حیات تک سلولی مانند پلانکتون های دریایی ایجاد شد.

جزیره تایر در اسکاتلند که اکنون کاملاً مسطح است و کوه های 2 میلیارد ساله آن به دلیل فرسایش ناپدید شده اند.

کوه ها برای تشکیل به بیوکربن زیادی نیاز نداشتند. تنها درصد کمی از زیست توده در لبه های صفحات تکتونیکی برای حرکت آنها به بالا یا پایین در هنگام برخورد کافی است. با این حال، در رشته کوه های متشکل از رسوبات پالئوپروتروزوییک، محتوای کربن همیشه بیشتر از 10٪ و گاهی اوقات به بیش از 20٪ می رسد.

به طور خلاصه، فوران خارق‌العاده حیات دریایی در میلیاردها سال پیش، زمینه را برای بسیاری از رشته‌کوه‌هایی که امروزه می‌بینیم، آماده کرده است. نویسندگان تحقیق این مشکل را به شرح زیر توصیف می کنند:

با توجه به محتوای کربن رسوبی غیرعادی بالا در پالئوپروتروزوییک، تزریق کربن به ناحیه فرورانش بیشتر است و تغییر شکل کریستال آسانتر از قبل است.

اگر این گروه درست می‌گفتند، میکروارگانیسم‌های شناور در اقیانوس نقش کلیدی در ایجاد برخی از بزرگترین تشکل‌های زمین‌شناسی روی سیاره ما داشتند. بزرگترین چیزهای روی زمین می تواند از چیزهای کوچک ناشی شود!

این مطالعه در مجله Nature’s Communications, Earth and Environment منتشر شده است.