دو مطالعه جدید کشف کرده اند که نورون های حس کننده درد در روده می توانند فرآیندهایی را تحریک کنند که از التهاب محافظت می کنند.
یک جفت مطالعه جدید منتشر شده در مجله Cell راه‌های غیرمنتظره‌ای را گزارش می‌دهند که نورون‌های حس‌کننده درد در روده می‌توانند بیش از یک سیستم هشدار حسی عمل کنند. این تحقیقات نشان می دهد که این نورون ها همچنین می توانند مستقیماً از روده در برابر آسیب های التهابی محافظت کنند.
ایزاک چیو، محقق ارشد یکی از این دو مطالعه جدید، می‌گوید: به نظر می‌رسد که درد ممکن است به روش‌های مستقیم‌تری از ما محافظت کند تا عملکرد سنتی آن یعنی تشخیص آسیب احتمالی و ارسال سیگنال‌ها به مغز.
Chiu همراه با تیمی در دانشکده پزشکی هاروارد، بر روی راه‌هایی تمرکز می‌کند که نورون‌های دردناک در روده با سلول‌های جام ارتباط برقرار می‌کنند. سلول های جام نوعی سلول هستند که روده ها را می پوشانند و در صورت وجود التهاب، مخاط محافظ ترشح می کنند.
در حالی که این فرضیه وجود دارد که باید راهی برای این نورون‌های حس‌کننده درد وجود داشته باشد تا تهدیدات را به سلول‌های دیگر روده منتقل کنند، اما تاکنون دانشمندان دقیقاً نمی‌دانند چه مکانیسم‌هایی در این فرآیند دخیل هستند.
در این مطالعه که توسط محققان دانشگاه هاروارد انجام شد، آنها کشف کردند که سلول های جام حامل گیرنده های خاصی هستند که سیگنال های ارسال شده از نورون های درد را دریافت می کنند. هنگامی که نورون های درد تحریک می شوند، یک ماده شیمیایی به نام پپتید مرتبط با ژن کلسی تونین (CGRP) آزاد می کنند و به نظر می رسد این سیگنال شیمیایی عامل اصلی ترشح مخاط سلول جامی باشد.
در چندین آزمایش روی موش، محققان نشان داده‌اند که چگونه سلامت کلی روده از طریق آزادسازی CGRP از نورون‌های دردناک حفظ می‌شود. سلول های جام نه تنها در حضور درد یا آسیب التهابی حاد توسط CGRP فعال می شوند، بلکه در روده سالم به نظر می رسد که میکروب ها این فرآیند را به عنوان راهی برای حفظ هموستاز میکروبیوم تحریک می کنند.
چیو توضیح داد: “این یافته به ما می گوید که این اعصاب نه تنها با التهاب حاد تحریک می شوند، بلکه در ابتدا نیز تحریک می شوند.” به نظر می رسد وجود میکروبیوم طبیعی روده در اطراف این اعصاب را قلقلک می دهد و باعث می شود که سلول های جامی مخاط را آزاد کنند.
یکی از مفاهیم قانع کننده این یافته ها این است که سرکوب سیستمیک پاسخ بدن به درد می تواند اثرات مضری بر این مکانیسم محافظتی داشته باشد. هنگامی که محققان موش‌هایی را که فاقد نورون‌های دردناک در روده یا فاقد گیرنده‌های CGRP مهندسی شده بودند، مطالعه کردند، آسیب‌های التهابی بیشتری را مشاهده کردند.
چیو می‌گوید: «در افراد مبتلا به IBD، درد یک علامت اصلی است، بنابراین ممکن است فکر کنید که ما می‌خواهیم درد را خاموش و روشن کنیم تا رنج را کاهش دهیم. اما بخشی از این سیگنال درد می تواند به عنوان یک پاسخ عصبی محافظتی عمل کند، که سوالات مهمی را در مورد چگونگی مدیریت دقیق درد به گونه ای که منجر به آسیب بیشتر نشود، ایجاد می کند.
مطالعه دوم توسط دانشمندان Weill Cornell Medicine گزارش می دهد که آنها یک عملکرد محافظتی جدید در نورون های حس کننده درد در روده پیدا کرده اند. این تحقیق بر روی اعصاب روده با نوع خاصی از گیرنده به نام TRPV1 متمرکز شد.
وقتی گیرنده‌های TRPV1 روی سلول‌های عصبی روده تحریک می‌شوند، مغز با دردهایی شبیه سوزش سر دل که برای افراد مبتلا به IBD آشناست، پاسخ می‌دهد. با این حال، محققان دریافتند که خاموش کردن کامل گیرنده های TRPV1 در موش منجر به افزایش التهاب روده می شود.
بنابراین واضح بود که این واکنش اعصاب حس کننده درد چیزی بیش از آگاه کردن مغز از احساسات است. مطالعات دیگر روی موش ها نشان داد که افزایش آسیب التهابی در حیواناتی که TRPV1 در آنها مسدود شده بود با تغییرات قابل توجهی در تعداد باکتری های روده مرتبط بود.
او سپس دریافت که نورون های بیان کننده TRPV1 در روده، مولکولی به نام “ماده P” ترشح می کنند که تعادل سالم باکتری ها را در روده افزایش می دهد. اثرات منفی روی باکتری های روده هنگام مسدود کردن TRPV-1 را می توان در موش با دادن مستقیم “ماده P” به حیوانات معکوس کرد.
این تحقیق نشان داد که برخی از باکتری ها می توانند ترشح “ماده P” را مستقیماً از اعصاب روده فعال کنند.
این دو مطالعه مجموعه جدیدی از سوالات را در مورد نقش نورون های روده ای در بیماری های التهابی مطرح می کند. برای مثال، آیا درمان‌های ضد التهابی آینده می‌توانند این مکانیسم‌های عصبی روده را هدف قرار دهند؟
به گفته دیوید آرتیس، نویسنده ارشد مطالعه دوم، این یافته های جدید طرز فکر ما را در مورد بیماری های التهابی تغییر می دهد.
آرتیس می‌گوید بسیاری از داروهای ضدالتهاب فعلی فقط برای برخی از بیماران کار می‌کنند و شرکت‌های دارویی واقعاً دلیل آن را نمی‌دانند. شاید به این دلیل باشد که وقتی صحبت از التهاب مزمن می شود، ما فقط بخشی از تصویر را می بینیم و اکنون بقیه تصویر از جمله نقش سیستم عصبی شروع به ظهور کرده است.
این دو مطالعه در مجله Cell منتشر شده است.
