زمان ترس از قارچ فرا رسیده است! – زومیت

چیزهای زیادی در این دنیا وجود دارد که می تواند شما را مضطرب کند. البته کووید 19 ساله است، اما ترس های دیگری نیز وجود دارد: تصادف رانندگی، سرطان، مسمومیت غذایی به دلیل غذا خوردن نادرست در پمپ بنزین، آتش سوزی، برق گرفتگی هنگام وصل کردن لپ تاپ در کافه ناجور. اما چیزی که ممکن است در لیست شما نباشد قارچ است. متاسفانه، این وضعیت می تواند تغییر کند.

در سال 2009، این بیماری یک عفونت قارچی جدید در گوش او ایجاد کرد. قارچ های بسیار مسری کاندیدا اوریس قبلاً برای علم ناشناخته بود (و به درمان‌های موجود مقاوم بود)، اما در عرض چند سال، موارد در ونزوئلا، ایران، روسیه و آفریقای جنوبی ظاهر شد.

دانشمندان فوران را احساس کردند کاندیدا اوریس این به خاطر سفر انسان بود، اما وقتی آنها موارد را مرتب کردند، با تعجب متوجه شدند که استرس ارتباط نزدیکی با هم ندارد. در عوض، دانشمندان عفونت های متعدد را جدا از بیماری قارچی ناشناخته ای که به طور همزمان در سراسر جهان ظاهر می شد، بررسی کردند.

حدود یک سوم افراد مبتلا هستند کاندیدا اوریس آنها در عرض 30 روز بر اثر عفونت می میرند و اکنون هزاران عفونت در 47 کشور وجود دارد. برخی از دانشمندان بر این باورند که افزایش ناگهانی شیوع جهانی این عفونت نشان دهنده رویدادهای آینده است.

انسان ها باید خود را خوش شانس بدانند که دائماً نگران عفونت های قارچی نیستند. یک میکروبیولوژیست دانشگاه جان هاپکینز که بیماری های قارچی را مطالعه می کند، دکتر. آرتورو کاسدوال می گوید: “اگر درخت هستید، از قارچ می ترسید.” اگر ماهی، خزنده یا دوزیست هستید و می‌توانید ترس‌های خود را نام ببرید، قارچ‌ها در صدر فهرست ترس‌های شما قرار دارند. عفونت های قارچی مارها، ماهی ها، مرجان ها، حشرات و سایر موجودات را از بین می برد.

در سال های اخیر یک عفونت قارچی به نام آبسه دوزیستان (Batracocytrium dendrobatidis) جمعیت دوزیستان به شدت کاهش یافته است. برخی از دانشمندان تخمین می زنند که قارچ های گلدانی مسئول کاهش جمعیت بیش از 500 گونه از دوزیستان هستند.

یکی از دلایلی که عفونت های قارچی در بسیاری از موجودات بسیار رایج است این است که خود قارچ ها در همه جا حضور دارند. آندری اسپک، قارچ شناس پزشکی در دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس می گوید: به ازای هر 100 تنفس، حدود 100000 تا 700000 هاگ قارچ وارد بدن شما می شود. آنها به ایستگاه فضایی رسیده اند. “آنها همه جا هستند.”

انسان ها همچنین می توانند به عفونت های قارچی مبتلا شوند، به عنوان مثال، پای ورزشکاران و سایر بیماری های قارچی عامل اصلی مرگ و میر در افراد دارای نقص ایمنی یا مبتلا به HIV هستند. اما قارچ ها معمولاً به یک دلیل بسیار مهم روی انسان تأثیر نمی گذارند: انسان گرم است. اگر می خواهید بیشتر بدانید، دمای بدن انسان معمولاً به 37 درجه سانتیگراد نمی رسد. این عدد برگرفته از یک مطالعه آلمانی است که در سال 1851 انجام شد. به نظر می رسد دمای بدن انسان اخیراً سردتر شده و میانگین جهانی آن بین 39.36 تا 61.36 درجه سانتیگراد است.

آب و هوای گرم معمولاً برای زنده ماندن قارچ بسیار گرم است. مطالعه ای توسط Casdwall تخمین می زند که 95٪ گونه های قارچی در دمای طبیعی بدن انسان زنده نمی مانند.

وقتی به حیوانات در خواب زمستانی نگاه می کنید که برای زنده ماندن در زمستان باید دمای بدن خود را کاهش دهند، این مانع دما را می بینید. به عنوان مثال، سندروم بینی سفید اخیراً منجر به کاهش شدید ببرها شده است، که آنها را در طول خواب زمستانی زمانی که دما کمتر از حد طبیعی است، مبتلا می کند.

برای Cassdwall، این یافته ها از نظریه تاریخ طولانی پادشاهی حیوانات با قارچ هایشان پشتیبانی می کند. او استدلال می کند که شاید طبیعت خونگرم ما برای جلوگیری از عفونت های قارچی مختلف که می تواند منجر به مرگ جمعیت خونسرد شود، تکامل یافته است.

گرم بودن قیمت خودش را دارد. برای حفظ دمای بدن بالا انرژی زیادی لازم است و بنابراین باید مقدار زیادی غذا مصرف شود. در واقع، برخی از حیوانات خونگرم در یک روز بیشتر از خزندگان خونسرد در یک ماه غذا مصرف می کنند.

کسادوال معتقد است یکی از فواید خون گرم این است که مانند فیلتر قارچ عمل می کند. این می‌تواند به توضیح بزرگ‌ترین معمای تکامل کمک کند: پس از اینکه سیارک‌ها دایناسورها را نابود کردند، چرا جمعیت آن‌ها دوباره رشد نکردند و چرا دوباره زمین را تسخیر نکردند؟ اگر خزندگان می توانستند تا این حد سازگار شوند، چرا خزندگان دیگر نه؟ کسادوال می گوید: «دلیل اینکه ما حیوانات غالب هستیم، وجود فیلترهای قارچی است. به عبارت دیگر، در حالی که بقیه دایناسورهای خونسرد آلوده بودند، عفونت قارچی در برابر حیوانات خونگرم مقاوم بود که به آنها کمک کرد پیروز شوند.

البته تایید نظریه کاسدوال تقریبا غیرممکن است. برخی مکان‌ها در آثار فسیلی وجود دارد که شواهدی از قارچ یا عفونت قارچی در آنها حفظ شده است. نه به این دلیل که آنها وجود نداشتند، بلکه به این دلیل که قارچ ها معمولاً به سرعت از بین می روند و موجودات ایده آلی برای فسیل شدن نیستند. اسپک می گوید:

من فکر می‌کنم در این مرحله قطعاً یک موضوع پیش پا افتاده است که بگوییم این اتفاق تازه رخ داده است. اما نقش این عامل چه بود؟ فکر می‌کنم این موضوع جالبی است و شما آن را پیدا نمی‌کنید مگر اینکه فسیل‌ها را مرتب کنید و به دنبال قالب‌های مهاجم و مانند آن در فسیل‌های دایناسور بگردید (اگر می‌توانید این کار را انجام دهید).

اما با وجود اینکه این قارچ هیچ ارتباطی با عصر مدرن تسلط پستانداران ندارد، باید به آنها توجه بیشتری کنیم.

در طول تاریخ، حداقل طبق این نظریه، ما از قارچ ها محافظت شده ایم، زیرا آنها با زندگی در دمای اتاق سازگار نشده اند. اما احتمالاً با گرم شدن زمین این وضعیت تغییر می کند. بر اساس آخرین برآوردهای جهانی، بدون مداخله جدی، دمای زمین تا پایان قرن 75.2 درجه سانتیگراد افزایش می یابد. اینها برخی از تفاوت های مقاومت قارچی و مرگ قارچی است.

بدون شک در حال حاضر عفونت های قارچی بیشتر در مناطق گرم دیده می شود. میزان بروز عفونت قارچی به نام کریپتوکوکوزیس که می تواند برای افراد مبتلا به ایدز کشنده باشد، در آفریقا به 30 درصد می رسد. در مناطق معتدل، بروز تنها 5 تا 10 درصد است.

اما هنوز مرز قابل توجهی بین دمای داخلی بدن انسان و شرایط مناطق استوایی وجود دارد. در مورد زنده ماندن یا مرگ قارچ، حتی چند درجه می تواند تفاوت ایجاد کند.

با گرم شدن زمین، مناطق بیشتری از زمین برای مدت زمان طولانی تری به دمای داخلی بدن انسان نزدیک می شوند. دیر یا زود، قارچ سازگار خواهد شد. اگر سازگار شوند، میزبان های جدیدی در انسان پیدا می کنند.

Casdwall این موضوع را با توجه به افزایش اخیر پرونده ها در نظر می گیرد کاندیدا اوریس او فکر می کند در همه جای دنیا اتفاقی در حال رخ دادن است. دانشمندان در مطالعه ای نشان داده اند که این قارچ می تواند در دمای بالاتری نسبت به خویشاوندان نزدیک خود رشد و تکثیر کند.

البته، کاندیدا اوریس ممکن است آخرین عفونت قارچی نباشد که در عصر تغییرات آب و هوایی ما ظاهر شده است. کاسدوال تخمین می زند که به ازای هر درجه فارنهایت افزایش دمای جهانی، سد حرارتی بین روده و قارچ می تواند تا 5 درصد کاهش یابد.

در حال حاضر، کسادوال و همکارانش در تلاش هستند تا فهرستی از گونه‌های قارچی قابل انتقال به انسان‌هایی که در حال حاضر زیر آستانه دمای بدن خود زندگی می‌کنند، تهیه کنند. اما راه درازی برای به دست آوردن این اطلاعات در پیش داریم، زیرا مشخص نیست که کجا باید بیشتر نگران محل زندگی آنها باشیم.

اگر مسائل ذکر شده به اندازه کافی ترسناک نیستند، بد نیست بدانید که پزشکان در حال حاضر به دلایل خوبی برای مبارزه با عفونت های قارچی به دلایل مختلف در دسترس نیستند. یکی از دلایل این است که عفونت های قارچی تهدید کننده حیات در طول تاریخ در انسان نسبتاً نادر بوده است و بودجه کافی برای این مطالعات فراهم نشده است.

به عنوان مثال، در آفریقا، تعداد افرادی که در اثر کریپتوکوکوزیس جان خود را از دست می دهند، بیشتر از تعداد افرادی است که بر اثر سل می میرند، اما تنها یک درصد از بودجه اختصاص داده شده برای کریپتوکوکوزیس به بیماری سل اختصاص می یابد. (برخی از محققان می گویند که پاتوژن های قارچی را باید “بیماری های نادیده گرفته” در نظر گرفت).

پزشکان معمولا برای تشخیص این عفونت قارچی آموزش ندیده اند و اغلب تا دیر نشده متوجه آن نمی شوند. اگرچه شناسایی شده است، اما تنها سه نوع داروی ضد قارچ وجود دارد. قارچ‌ها نسبت به ویروس‌ها یا باکتری‌ها به انسان نزدیک‌تر هستند، به این معنی که به طور کلی، چیزهایی که آنها را می‌کشند ما را می‌کشند.

علاوه بر این، عفونت های قارچی که در اینجا در مورد آنها صحبت می کنیم، پاهای ورزشکاران یا شوره سر نیستند. آنها عفونت هایی در بدن هستند که می توانند ویرانگر باشند. در حال حاضر، سالانه 300 میلیون نفر در سراسر جهان به یک عفونت قارچی جدی مبتلا می شوند و بیش از 1.5 میلیون نفر از آنها می میرند.

توده های قارچی می توانند در ریه افراد مبتلا به انواع خاصی از عفونت ایجاد شوند. اسپک می گوید:

من از بسیاری از بیماران مبتلا به عفونت‌های زخم خطرناک و غیرقابل درمان و عفونت‌های اسکلتی عضلانی مراقبت کرده‌ام، جایی که قارچ در نهایت بافت‌های بدن را از بین می‌برد و به بیرون نشت می‌کند.»

این بیماران اغلب بدون درمان رها می شوند. او می گوید: «من فقط می توانم آنها را به آسایشگاه بفرستم زیرا چیزی برای مبارزه با عفونت آنها وجود ندارد.

پس چه اتفاقی می افتد و چه باید بکنیم؟ کسادوال مانند سایر دانشمندان پاسخ می دهد: این رشته علمی به بودجه بیشتری نیاز دارد. او می‌گوید: «انسان‌ها باید بیشتر سرمایه‌گذاری کنند تا بیشتر بدانند که بزرگترین سری از حیوانات روی زمین چیست.

تولد کووید به ما نشان داده است که باید برای گسترش این بیماری آمادگی بیشتری داشته باشیم. اما نسبتاً واضح است که ما برای نسل بعدی آماده نیستیم، حتی اگر دومین ویروس کرونا باشد. با این حال، ما در مورد ویروس کرونا به عنوان گروهی از ویروس ها بیشتر از این قارچ بالقوه خطرناک می دانیم. دنیای چیزهایی که ما را می کشند بزرگتر از آن چیزی است که فکر می کنیم و احتمالاً بزرگتر می شود.