محققان پیشنهاد کرده اند که ژن هایی که باعث سرطان می شوند ممکن است غیر فعال شوند

راه مرموز گسترش سرطان در بدن فرآیندی به نام متاستاز است که می تواند سرطان را به دشمنی وحشتناک برای انسان تبدیل کند. محققان دانشگاه پرینستون بیش از 15 سال در حال مطالعه ژن هایی هستند که می توانند به انواع مختلف سرطان متاستاز دهند. آنها اکنون این ژن را “گلوله نقره ای” می نامند و امیدوارند در آینده بسیار دور در آزمایشات بالینی روی موش ها آن را غیرفعال کنند.

سرطان یکی از علل اصلی مرگ و میر در جهان است و دلیل خوبی است که دانشمندان برای ریشه کنی آن تلاش کنند. اگرچه شیمی درمانی یا جراحی می تواند در از بین بردن تومور اصلی موثر باشد، سلول های تمایز یافته می توانند به طور مخفیانه راه خود را باز کرده و پس از مدتی تومورهای جدیدی را تشکیل دهند.

مینهونگ شن، یکی از اعضای تیم تحقیقاتی گفت: سرطان سینه سالانه بیش از 40000 نفر را در ایالات متحده می کشد. بیماران به درمان هایی مانند شیمی درمانی و ایمونوتراپی پاسخ نمی دهند. در این مطالعه، مجموعه‌ای از ترکیبات شیمیایی را شناسایی کردیم که می‌توانند به میزان قابل توجهی پاسخ بدن به درمان را افزایش دهند.»

این یافته ها بر اساس یک مطالعه در سال 2004 است که در آن دانشمندان ژنی به نام “متادرین” را شناسایی کردند که در آن یک سوم تومورهای سرطان سینه سطوح بالایی از این ژن را تولید می کنند. این ژن نه تنها در فرآیند متاستاز نقش دارد، بلکه مقاومت تومور را در برابر شیمی درمانی افزایش می دهد. مطالعات بیشتر نشان داده است که این ژن نقش مهمی در انواع دیگر سرطان ها مانند سرطان پروستات، ریه، روده بزرگ، کبد و سایر سرطان ها دارد.

• 

ساختار کریستالی متادارین به گونه ای است که حاوی یک جفت برآمدگی انگشت مانند است که توسط دو منفذ روی سطح ژنی به نام SND1 به هم متصل شده اند.

با مقاوم ساختن تومور در برابر شیمی درمانی، وجود ماده ای شبیه تومور، متادارین را در آلارم های طبیعی بدن غیرفعال می کند، دانشمندان مجبور شدند راهی برای کنترل فعالیت متادارین بیابند. این تیم در حال کار بر روی پالایش ترکیبات دارویی برای کاهش ارتباط بین متادارین و SND1 است که توانایی ژن برای محافظت در برابر سرطان را از بین می برد.

شین می گوید: «تاکنون ما ترکیبات بسیار مؤثری را در برابر سرطان شناسایی کرده ایم. ما در واقع به دنبال راه‌هایی هستیم که متادون می‌تواند بر بافت‌های بدن تأثیر بگذارد تا تومورهای سرطانی با حمله داروها به آنها به طور مؤثرتری نسبت به قبل درمان شوند.»