او نوشت: “من فقط می توانم تصور کنم که چه احساسی دارید.” من واقعاً فکر می کنم که گفتن اینکه مردان باید در این مورد متواضع باشند بیش از یک کلیشه است.»
حدود 36 ساعت بعد، هنگام خوردن قهوه صبح، مقاله ای در وب سایت تایمز در مورد مردان و سقط جنین دیدم و این قسمت را خواندم:
پل نوبل، 57 ساله، معلم دبیرستانی بازنشسته در ایلینوی، در یک جامعه “بسیار سفیدپوست، بسیار کاتولیک” در حومه شیکاگو بزرگ شد. او گفت که از اطرافیانش آموخته است که باید «حامی زندگی» باشد.
دیدگاه او در طول سال دوم تحصیل در کالج در ویسکانسین تغییر کرد. او در آن زمان دستیار مقیم محل سکونتش بود و زن جوانی برای مشاوره نزد او آمد. او نشست و بلافاصله شروع به گریه کرد. گفت: نمی دانم چه کنم. آقای نوبل گفت. او به او توضیح داد که از دوست پسرش جدا شده است و داشتن فرزند یک گزینه نیست.
آقای نوبل گفت: “من داشتم به صحبت های او گوش می دادم.” “من غرق این احساس شدم – نمی دانم شرم بود یا تواضع – و یادم می آید که با خودم فکر می کردم: “چرا فکر می کنم حق دارم در این مورد نظر داشته باشم؟ “
او البته حق دارد نظرش را بدهد. مرد نقشی در تولید مثل دارد، نقشی در خانواده دارد، نقشی در جوامع دارد. بیهوده است که فکر کنیم افراد باید اعتقادات اخلاقی داشته باشند و فقط در مورد مسائلی که مستقیماً و بی واسطه‌ترین وجه بر آنها تأثیر می‌گذارد قضاوت سیاسی کنند. این روشی نیست که دموکراسی کار می کند، این روشی نیست که طبیعت انسانی کار می کند و این روشی نیست که جوامع گرد هم می آیند.
اما او متوجه یک چیز مهم، چیزی اساسی می‌شد، این بود که هرگز زندگی بالقوه‌ای نخواهد داشت، با تمام ترس و درد و فداکاری و تصمیم‌های سختی که اغلب با این روند همراه است. در فرهنگ ما، او احتمالاً هرگز آن درجه مسئولیتی را در قبال کودک احساس نخواهد کرد که بسیاری از مادران انتظار دارند بلافاصله، شاد و برای همیشه آن را به عهده بگیرند. مخاطراتی که برای او وجود داشت با خطراتی که هم شاگردش با آن روبرو بود کاملاً متفاوت بود. این نه نهی می کند و نه مانع از نظر می شود، بلکه یقین است که جهنم «تواضع» را تحمیل می کند.
من دوست دارم که او از این کلمه استفاده کرد. امیدوارم این در بالای ذهن بیشتر ما – همه ما باشد. امیدوارم قاضی کلارنس توماس به خاطر اینکه دیدگاه ارتجاعی او و همسر برنامه ریزش را نسبت به کشور ما بالاتر از اکثر ارزش های آمریکایی قرار داده، کمی متواضع باشد. ای کاش همکاران محافظه‌کارتر او در دیوان عالی – که «از قوانین آمریکا همانطور که فکر می‌کنند باید انجام شود، حمایت می‌کنند، حتی زمانی که باید یک سابقه قدیمی را لغو کنند»، همانطور که دیوید لئونهارت در خبرنامه مورنینگ تایمز اشاره کرد – دوباره با آن آشنا شوند. خود را با آن
لیندا گرین هاوس در تایمز با اشاره به تغییر روئه نوشت: «غرور و ماهیت غیر معذرت خواهی این عقیده نفس گیر است.» بدون توجه به کاستی های تصمیم خود رو، او قوانین آمریکا را تنظیم کرد نیم قرن طی آن فرهنگ دگرگون شد، امکانات برای زنان گسترش یافت و علم مقابله با بارداری های ناخواسته و ناخواسته پیشرفت کرد. سابقه چه کسی – کدام ماندگاری طولانی، با اثرات موج دار چه کسی – کدامطیف گسترده ای
برت استیونز در پاسخ به حکم دادگاه لرزه نگاری تایمز در جمعه گذشته نوشت: “برای من، کلمه ای که به ذهنم خطور می کند غرور است. استکبار عالی.” تصادفی نیست که او و لیندا که مکان های متفاوتی در طیف ایدئولوژیک دارند، ممکن است همان مدت را امضا کنند.
من تواضع و تکبر را به طور خاص در زمینه روو ذکر می کنم، اما در مقیاسی بزرگتر از آن نیز فکر و صحبت می کنم. در نبردهای سیاسی، در زندگی شخصی، همه ما باید تامل کنیم و حدود درک خود را در نظر بگیریم. همه ما باید بپذیریم که جهان برای نشان دادن ترجیحات ما یا تأیید پیش داوری های ما وجود ندارد. برای آن ثروتمندتر است. صلح در گرو این پذیرش است.
