بعدی-ویروسی که باعث آبله میمون می شود اولین بار در اواخر دهه 1950 کشف شد، اما نشانه هایی وجود دارد که در سه تا چهار سال گذشته دستخوش تغییراتی شده است که انتقال بین انسان ها را تسهیل می کند.
اولین چیزی که همه باید در مورد آبله میمون بدانند این است که هیچ ارتباطی با میمون ها ندارد. ساگان فریانت، انسان شناس دانشگاه ایالت پن می گوید: این بیماری برای اولین بار در میمون ها در یک محیط آزمایشگاهی در دانمارک شناسایی شد، این بیماری میمون ها را آلوده می کند و از میمون ها جدا شده است، اما مخزن اولیه بیماری نیست. ما مخزن را حیوانی می‌دانیم که می‌تواند بیماری را منتقل کند، اما به آن مبتلا نمی‌شود و نمی‌میرد.»
Friant بیش از 15 سال در نیجریه در مورد آبله میمون مطالعه می کرد و در شرف شروع یک پروژه تحقیقاتی کاملاً جدید با گسترش همه گیری کووید-19 بود. او می گوید ممکن است، اما هنوز ثابت نشده است که ویروس آبله میمون از جوندگان منشأ گرفته باشد.
او می‌گوید: برای مدت طولانی، دانشمندان بر این باور بودند که بیماری‌هایی که پستانداران را تحت تأثیر قرار می‌دهند، به دلیل شباهت‌های ژنتیکی نزدیک ما، تهدیدکننده‌ترین بیماری‌ها برای انسان هستند و به درستی هم چنین است. با این حال، ما تشخیص می‌دهیم که هنگام بررسی انتقال بیماری‌های جدید به انسان، بیماری‌های عفونی جوندگان و خفاش‌ها اهمیت فزاینده‌ای دارند.
عفونت هایی که از حیوانات به انسان منتقل می شوند به عنوان زئونوز شناخته می شوند. برخی از انواع عفونت ها نیز این قابلیت را دارند که پس از پریدن گونه ها از فردی به فرد دیگر منتقل شوند.
از این نظر، شباهتی بین آبله میمون و کووید-19 وجود دارد، با این حال، تاریخچه آبله میمون بسیار طولانی تر از همه گیری اخیر کووید-19 بود.
آبله میمون از کجا آمده است؟
آبله میمون اولین بار در سال 1958 در آزمایشگاهی در کپنهاگ در میان میمون هایی که چند ماه قبل از سنگاپور وارد شده بودند، کشف شد. اولین مورد انسانی تا سال 1970 گزارش نشد، زمانی که یک نوزاد 9 ماهه در بیمارستانی در جمهوری دموکراتیک کنگو به این ویروس مبتلا شد. اگرچه این بیمار جوان در منطقه ای از جنگل های بارانی استوایی پر از میمون زندگی می کرد، پزشکان نمی توانستند تشخیص دهند که آیا او به تازگی با یک میمون آلوده در تماس بوده است یا از منبع دیگری به آبله میمون مبتلا شده است. پسر بیمار از عفونت بهبود یافت اما چند روز بعد به سرخک مبتلا شد و متاسفانه جان باخت.
آبله میمون ضایعاتی مشابه آنچه در سایر عفونت های آبله دیده می شود، به ویژه در کشورهای آفریقایی ایجاد می کند. در ایالات متحده، 70 مورد آبله میمون در سال 2003 گزارش شد.
در آن زمان، اعتقاد بر این بود که ویروس از طریق سگ های دشتی آلوده وارد ایالات متحده شده است. این حیوانات همراه با پوسوم گامبیایی وارد شده از غنا به عنوان حیوان خانگی نگهداری می شدند. موارد دیگری از آبله میمون در بریتانیا، اسرائیل و سنگاپور، معمولا در افرادی که اخیراً به کشورهای آفریقایی سفر کرده اند، دیده شده است.
با این حال، از ماه می 2022، موجی از شیوع این بیماری در ایالات متحده، انگلستان، استرالیا، کشورهای اروپایی و کانادا گزارش شده است. در حالی که این موضوع باعث نگرانی مقامات بهداشتی و دانشمندان شد، اما تعداد مبتلایان در این شیوع کمتر از آفریقا بود که این بیماری بومی است.
تعیین دقیق محل منشأ ویروس هنوز شبیه یک داستان تحقیقات پزشکی به نظر می رسد. تجزیه و تحلیل ژنتیکی نشان داد که نوع ویروسی که باعث شیوع این بیماری شد متعلق به شاخه تکاملی آبله میمون است که برای اولین بار در غرب آفریقا ظاهر شد، اما هیچ ارتباط واضحی با کشورهایی که ویروس بومی شده است، کشف نشده است.
در عوض، اکنون در میان متخصصان بهداشت این ظن وجود دارد که ویروس ممکن است ماه‌ها، اگر نه بیشتر، در انسان‌ها در تعدادی از کشورهای خارج از آفریقا به‌طور غیرقابل شناسایی منتشر شده باشد. برخی از آنالیزهای ژنتیکی، اگرچه هنوز مقدماتی و آزمایش نشده است، نشان داده است که در اوایل سال 2017، ویروس آبله میمون در غرب آفریقا توانایی انتشار از انسان به انسان را به دست آورد و از آن زمان تاکنون به طور قابل توجهی در میان آنها جهش هایی ایجاد کرده است که ممکن است به دور زدن برخی از دفاع های ما کمک کند. ایمونوگلوبولین ها، باعث می شود که آنها توانایی بیشتری برای آلوده کردن میزبان انسان داشته باشند.
آبله میمون چگونه گسترش می یابد؟
برخلاف ویروسی که باعث COVID-19 می شود، که عمدتاً از طریق قطرات ریزی که هنگام نفس کشیدن بازدم می کنید پخش می شود و بسیار مسری است، آبله میمون به راحتی منتقل نمی شود و در عوض متکی به تماس فیزیکی نزدیک و معمولا طولانی مدت از فردی به فرد دیگر است که فرد یا حیوان دیگری را منتقل می کند. به شخص دیگری
مادلین بارون از انجمن میکروبیولوژی آمریکا (ASM) می‌گوید: «ویروس می‌تواند از طریق تماس با فرد مبتلا به بثورات عفونی مانند مایعات و ترشحات بدن منتقل شود. همچنین این احتمال وجود دارد که با لمس اشیا به ویروس مبتلا شوید. که ممکن است یک فرد آلوده لمس کرده باشد.
یک مطالعه منتشر شده در مجله پزشکی نیوانگلند نشان داد که بین آوریل تا ژوئن، 98 درصد از عفونت ها در 16 کشور در مردانی بود که با مردان رابطه جنسی داشتند، اما علت آن مشخص نیست. شاید این یک تصادف بود. هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد آبله میمون از یک گروه از MSM سریعتر از هر گروه دیگری منتقل می شود. همچنین هیچ مدرکی مبنی بر مسری بودن آن برای مردان بیشتر از زنان وجود ندارد.
بارون می گوید: “ما نمی دانیم که آیا ویروس می تواند به طور خاص از طریق انتقال جنسی مانند ترشحات واژینال یا مایع منی منتشر شود یا خیر، اما به نظر می رسد که تماس بسیار نزدیک باعث انتشار ویروس می شود.”
اگرچه محققان DNA ویروس آبله میمون را در مایع منی تشخیص داده اند، اما این لزوما به این معنی نیست که ویروس در حال گسترش است. ویروس آبله میمون دسته ای از اطلاعات ژنتیکی است که در پوششی از پروتئین ها و یک غشاء قرار گرفته است. اگر ویروس بخواهد سلول‌ها را آلوده کند، همه این اجزا باید مرتب باشند، و اگرچه DNA ویروسی را می‌توان در مایع منی تشخیص داد، اما ممکن است خود ویروس زنده نباشد و نتواند عفونت کند.
آبله میمون چقدر خطرناک است؟
میزان مرگ و میر سویه فعلی حدود 1 درصد است و در زمان نگارش این مقاله، سه مورد مرگ ناشی از شیوع بیماری در خارج از آفریقا و پنج مورد مرگ در کشورهای آفریقایی که این بیماری بومی است از ابتدای سال گزارش شده است.
در مقایسه با سویه ویروس آبله میمون آفریقای مرکزی، نسخه غرب آفریقا به طور کلی با بیماری خفیف تر و مرگ و میر کمتری همراه است.
با این حال، اگرچه احتمال مرگ نسبتاً کم است، بیماران آبله میمون گزارش کرده اند که چقدر می تواند دردناک و ناتوان کننده باشد.
بارون می گوید: «این یک بیماری بد و طولانی مدت است. ممکن است افراد در ابتدا علائم آنفولانزا مانند تب، سردرد و مواردی از این قبیل را احساس کنند، اما با پیشرفت بیماری، راش چند مرحله ای ظاهر می شود. ضایعات می تواند در دهان، پاها و ناحیه تناسلی همراه با تاول های پر از چرک ایجاد شود.
ممکن است بین 5 تا 21 روز از زمان عفونت قبل از شروع علائم طول بکشد، اگرچه این دوره معمولاً 6 تا 13 روز است و در ابتدا با سردرد، تب، درد عضلانی و خستگی در چند روز اول شروع می شود. یکی از ویژگی های ویروس تورم غدد لنفاوی است. بثورات معمولاً در عرض چند روز پس از ظهور تب ظاهر می شوند.
حدود سه تا چهار هفته پس از عفونت، تاول ها پوسته می شوند و در نهایت می ریزند. با این حال، زخم یک علامت شایع در افرادی است که بهبود می یابند. هیچ درمان خاصی به جز دارو برای درمان علائم وجود ندارد و مانند بسیاری از بیماری ها، احتمال بیماری جدی یا مرگ به عواملی مانند سن و سطح ایمنی بستگی دارد.
آیا آبله میمون ایجاد می شود؟
آبله میمون یک ویروس آجری شکل است که حامل دو رشته DNA است. این خبر خوبی است، زیرا به این معنی است که ویروس نسبتاً پایدار است و احتمال جهش به انواع کشنده یا قابل انتقال کمتر است. ویروس Sars-CoV-2 که باعث کووید-19 می شود حاوی مواد ژنتیکی ساخته شده از RNA تک رشته ای است.
ویروس‌های RNA بسیار کارآمد جهش می‌یابند و نوعی شرارت هستند و ویروس‌های بسیار بدی محسوب می‌شوند. حتی با وجود 50 جهش مشاهده شده در آبله میمون، ویروس های DNA معمولاً به سرعت تغییر نمی کنند. در نتیجه هیچ جهشی وجود ندارد که بر شدت بیماری تأثیر بگذارد.
بخشی از دلیل این امر ممکن است این باشد که بیش از نیمی از جهش‌های مشاهده شده در ویروس طی چهار سال گذشته “بی صدا” در نظر گرفته می‌شوند، به این معنی که هیچ یک از پروتئین‌های ویروسی مورد نیاز برای آلوده کردن سلول‌ها و سلول‌ها را تغییر نمی‌دهند. آنها مورد نیاز سیستم ایمنی هستند، آنها تغییر نمی کنند. با این حال، برخی از محققان از تعداد جهش هایی که ویروس طی سه یا چهار سال گذشته انباشته شده است، ابراز شگفتی کرده اند.
تحقیقات منتشر نشده اولیه همچنین جهش‌های بالقوه‌ای را شناسایی کردند که هنوز در ویروس دیده نشده‌اند، اما در صورت وقوع در آینده می‌توانند پاتوژنز بیماری را تغییر دهند. اگر این مطالعات به درستی انجام شود، می تواند به مقامات بهداشتی و دانشمندان کمک کند تا علائمی مبنی بر تبدیل آبله میمون به چیزی نگران کننده تر را بررسی کنند.
چرا آبله میمون در حال حاضر یک مسئله مهم بهداشت جهانی در نظر گرفته می شود؟
سازمان جهانی بهداشت اکنون آبله میمون را یک وضعیت اضطراری بهداشتی جهانی می داند. دلیل این امر نیز ممکن است مربوط به آبله باشد. برای نزدیک به 200 سال، ما انسان ها به طور معمول در برابر آبله واکسینه می شدیم. امروزه به برکت تلاش های علمی جهانی، آبله تنها بیماری بشری است که از روی زمین ریشه کن شده است و در 8 می 1980 جهان عاری از آبله اعلام شد.
اگرچه ویروس آبله هنوز در آزمایشگاه های ایمن یافت می شود، اما دیگر یک بیماری مسری نیست. با این حال، ما در حال حاضر مصونیت طبیعی در برابر آبله یا ویروس‌های مشابه نداریم و با پایان کارزار واکسیناسیون آبله در اواسط دهه 1980، حفاظت در برابر سایر ویروس‌های آبله نیز کاهش یافت.
ممکن است زمانی که آبله را ریشه کن کردیم، ایمنی گله ای نسبتاً قوی در سراسر جهان داشتیم. تحقیقاتی وجود دارد که نشان می دهد اگر به گذشته برگردید و به جمعیت نیجریه نگاه کنید، اگر آنها در برابر آبله واکسینه نشده بودند، احتمالا آبله میمون را به طور موثرتری پخش می کردند.
هنگامی که واکسیناسیون آبله متوقف شد، آنتی بادی ها کاهش یافت، و همچنین ایمنی در برابر آبله کاهش یافت.
واکسن ها چقدر موثر هستند؟
خبر خوب این است که واکسن های آبله 85 درصد در برابر آبله میمون موثر هستند. علیرغم تلاش‌های اخیر برای از بین بردن ذخایر واکسن آبله در سراسر جهان، کشورها در تلاش هستند تا ذخایر خود را دوباره پر کنند. با این حال، این اتفاق بیشتر در کشورهای ثروتمند رخ داده است و این شاید ناامید کننده ترین جنبه شیوع اخیر آبله میمون باشد. بیش از 50 سال است که درباره این بیماری می‌دانیم، اما تنها زمانی توجه جهانیان را به خود جلب کرد که در آمریکای شمالی و اروپا گسترش یافت، در حالی که پیش از آن در آفریقا گسترش یافته بود.
داده‌های مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های آفریقا نشان می‌دهد که از سال 2020، حدود 12500 مورد (گزارش‌شده) آبله میمون در سراسر این قاره با حداقل 365 مورد مرگ و میر گزارش شده است. در همین حال، در مناطق آفریقایی که ویروس آبله میمون بومی شده است، محدودیت هایی در زمینه تشخیص، تهیه واکسن و تخصیص منابع برای مقابله با شیوع وجود دارد. اگر شیوع کووید چیزی به ما آموخته است، این است که جهان کوچک است و شما نیاز به تلاشی هماهنگ برای پاسخ به بیماری دارید، زیرا بیماری مرز نمی شناسد.
گزارش 2020 سازمان ملل در مورد خطر فزاینده انتقال بیماری های جدید از حیوانات به انسان هشدار می دهد که با تجاوز ما به زیستگاه های طبیعی و تأثیرات تغییرات آب و هوایی تشدید شده است. ما به نظارت بهتر بر همه بیماری های مشترک انسان و دام نیاز داریم. ما باید برای درک بیماری ها و جلوگیری از انتقال از حیوان به انسان بیشتر سرمایه گذاری کنیم. همچنین نیازمند همکاری و ظرفیت سازی در کشورها هستیم تا آنها آماده پاسخگویی به این رویدادها باشند و مطمئناً حفاظت از بیماری ها نباید محدود به دنیای غرب باشد.
مانند کووید-۱۹، آبله میمون آخرین نمونه از بیماری است که از حیوانات به انسان سرایت کرده است. با توجه به گسترش نسبتاً آهسته آن و این واقعیت که واکسن هایی برای جلوگیری از عفونت در دسترس هستند، آبله میمون احتمالاً مهار می شود. با این حال، آبله میمون آخرین بیماری طبیعت نخواهد بود و جهان باید برای آینده آماده و هوشیار باشد.
