بعدی- ارتباط بین پرندگان مدرن و دایناسورها برای دانشمندان به خوبی شناخته شده است، اما یک مطالعه جدید رابطه شگفت انگیز دیگری را کشف کرده است. دانشمندان آمریکایی، با مطالعه روند رشد پرندگان در داخل تخم، دریافتند که این موجودات شباهت بسیار چشمگیری با دایناسورها در مراحل اولیه این دوره از رشد دارند.
به گزارش فردا؛ اگرچه پرندگان 60 میلیون سال پیش تکامل قابل توجهی را تجربه کردند تا به آنچه امروز می دانیم تبدیل شوند، دانشمندان هنوز از آنها به عنوان “دایناسورهای زنده” یاد می کنند. در این مدت طولانی، پوزه دندانه دار ناپدید شد و منقار جایگزین آن شد که امروزه بیشتر رایج است و اسکلت آن برای پرواز مناسب است. حتی لگن آنها که یک نقطه بسیار مهم در آناتومی بدن است، به قدری تغییر کرده است که تطبیق آن با اجداد باستانی آنها دشوار است.
اما این تغییرات ساختاری به این معنی نیست که ارتباط آنها با اجداد باستانی خود را دیگر نمی توان تشخیص داد. به عبارت دیگر، همین پرندگان در دوره کوتاهی از تکامل اولیه خود، خصوصیتی را نشان می دهند که به گفته دانشمندان، گویی با اسکلت فسیل شده یک دایناسور روبرو هستیم. در یک مطالعه جدید، دانشمندان آمریکایی با نقشه برداری از رشد اسکلتی جنین های پرندگان امروزی و مقایسه آن با جنین کروکودیل که از دوران دایناسورها جان سالم به در برده است، به نتایج شگفت انگیزی دست یافته اند.
این دانشمندان دریافتند که لگن پرندگان در مراحل اولیه رشد جنینی آنها بسیار شبیه لگن اجداد اولیه آنها یعنی دایناسورها است. کریستوفر گریفین، زیست شناس تکاملی در دانشگاه ییل که علاقه خاصی به تاریخ مهره داران دارد، می گوید: «پیدا کردن چنین مراحل اولیه تکامل پرندگان که شباهت زیادی به دایناسور دارند، غیرمنتظره بود. این مرحله اما تنها دو روز طول می کشد و پس از آن شاهد تغییر شکل لگن به شکل پرندگان امروزی هستیم. در واقع، در چنین مدت زمان کوتاهی، شاهد تغییر در آناتومی جنین پرنده هستیم که اساساً کوتاه شدن میلیون‌ها سال تکامل پرنده است.»
علاوه بر این تغییر ساختاری، رباط ها، ماهیچه ها و تاندون ها نیز تحت بازسازی قابل توجهی قرار می گیرند. مشاهده این تغییرات در جنین پرندگان می تواند بینش های مهمی را در مورد تکامل این حیوانات از عصر دایناسورها تا کنون در اختیار دانشمندان قرار دهد. بر این اساس، گریفین و تیمش از آنتی‌بادی‌های فلورسنت برای برجسته کردن رشد اسکلتی در جنین‌های گونه‌های مختلف پرندگان، از جمله جوجه‌ها و طوطی‌ها و همچنین تمساح‌ها استفاده کردند. سپس محققان از توموگرافی کامپیوتری برای ایجاد مدل‌های سه‌بعدی استخوان‌ها، ماهیچه‌ها، اعصاب و بافت همبند استفاده کردند و تغییرات مورفولوژی را از ابتدا تا تخم‌گذاری ترسیم کردند.
آنها دریافتند که سازگاری های جدید پرندگان، مانند لگن اسکلتی و عضلانی، دیرتر از حد انتظار ظاهر شدند. ادویه انجان اس. پولار، دیرینه شناس مهره داران در دانشگاه ییل می گوید: «هر پرنده ای در اوایل زندگی این شکل دایناسور را دارد. بعد در آخرین لحظه انگار به یاد می آورد که پرنده است و به باسن پرنده نیاز دارد.» نتیجه این تحقیق در یک نشریه معتبر طبیعت خلق و خو منتشر شده است.
منبع: sciencealert
مترجم: مصطفی الجرفی فرارو
