“مهاجرت دسته جمعی اخیر از میانمار اکنون رسماً به عنوان یک وضعیت طولانی تعریف شده استشبیا مانتو، سخنگوی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در یک کنفرانس مطبوعاتی معمولی در ژنو به خبرنگاران گفت.
کمک به تشدید
از آغاز بحران بشردوستانه، دولت بنگلادش، جوامع محلی و آژانس‌های امدادی برای کمک به پناهندگانی که به بزرگترین کمپ پناهندگان جهان در بازار کاکس رسیده‌اند شتافتند.
بسیاری از روهینگیایی‌های آنجا همچنان به UNHCR می‌گویند که مایلند به خانه‌های خود در میانمار بازگردند – تا زمانی که شرایط برای بازگشت امن، آبرومندانه و پایدار فراهم باشد و بتوانند از آزادی رفت‌وآمد، دسترسی به اسناد و مسیری برای شهروندی برخوردار شوند.
همچنین بر اهمیت دسترسی به خدمات و فعالیت های درآمدزا تأکید می کند.
وابسته به کمک
برای نزدیک به یک میلیون پناهنده روهینگیا بدون تابعیت، شرایط در بنگلادش بسیار شلوغ است و آنها برای زنده ماندن کاملاً به کمک های بشردوستانه وابسته هستند.
خانم مانتو با اشاره به چندین بررسی ارزیابی بشردوستانه که تغذیه مناسب، مواد سرپناه، امکانات بهداشتی و فرصت های معیشتی را از رایج ترین نیازهای برآورده نشده نشان می دهد، گفت: “با کاهش بودجه، آنها در زندگی روزمره خود با چالش های زیادی روبرو هستند.”
“برخی در جستجوی آینده ای بهتر به سفرهای خطرناک با قایق متوسل شده اند“.
سخنگوی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل همچنین خاطرنشان کرد که حوادث خشونت به ویژه برای زنان، کودکان و افراد دارای معلولیت اغلب کمتر گزارش می شود.
او گفت که خشونت علیه کودکان و زنان، به ویژه خشونت مبتنی بر جنسیت، “پوشانده شده در ننگ” است که می تواند بازماندگان را بی حرف بگذارد، و اغلب قادر به دریافت حمایت قانونی، پزشکی، روانی اجتماعی یا سایر موارد نیستند.
نیازهای آموزشی
خانم مانتو افزود که حمایت از آموزش، توسعه مهارت ها و فرصت های معیشتی باید “افزایش یابد” و خاطرنشان کرد که این نه تنها پناهندگان را برای بازگشت نهایی آماده می کند، بلکه به آنها کمک می کند در طول اقامت خود در بنگلادش امن و سازنده بمانند.
در حالی که حدود 10000 کودک روهینگیا در بنگلادش در حال حاضر در برنامه درسی میانماری ثبت نام کرده اند که به زبان میانماری تدریس می شود، نیاز به حمایت از دسترسی پایدار و گسترده به برنامه درسی وجود دارد.
سخنگوی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل گفت: «این نقطه عطفی به سوی آموزش رسمی تر است و به پر کردن شکاف برای کودکان بزرگتر که قبلاً فرصت یادگیری نداشتند کمک می کند.
توسعه مهارت ها
کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل همچنین خواستار سرمایه گذاری بیشتر برای اطمینان از بهره مندی پناهندگان از توسعه مهارت ها، از جمله آموزش حرفه ای و سایر اشکال ظرفیت سازی برای نوجوانان و بزرگسالان پناهنده است.
علاوه بر این که به پناهندگان اجازه می‌دهد از جوامع خود حمایت کنند و در بنگلادش زندگی شرافتمندانه داشته باشند، آنها را آماده می‌کند تا زمانی که بتوانند داوطلبانه و با خیال راحت به میانمار بازگردند، که در حال حاضر تحت حکومت نظامی وحشیانه پس از کودتای سال گذشته زندگی می‌کند، زندگی خود را بازسازی کنند.
© UNHCR / آموس هالدر
کودکان روهینگیا پس از باران در اردوگاه پناهندگان نایاپارا در تکناف در شرق بنگلادش بازی می کنند.
پشتیبانی انتقادی
در حالی که حمایت بین المللی در ارائه خدمات حفاظتی و کمک به پناهندگان روهینگیا حیاتی بوده و باقی می ماند، بودجه بسیار کمتر از نیازها است.
بر اساس گزارش کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل (UNHCR)، برنامه پاسخگویی 2022، که بیش از 881 میلیون دلار برای بیش از 1.4 میلیون نفر، از جمله پناهندگان روهینگیا و بیش از نیم میلیون جامعه میزبان بیشترین آسیب را به دنبال دارد، تنها با 49 درصد بودجه، با 426.2 میلیون دلار دریافت شده است.
خانم مانتو تاکید کرد که “جامعه بین المللی باید بیشتر تلاش کند تا اطمینان حاصل شود که روهینگیاها همچنان از آوارگی رنج نخواهند برد” و خواستار “تلاش های مضاعف” برای افزایش گفت و گوی سیاسی و تعامل دیپلماتیک برای ایجاد شرایطی برای یک زندگی داوطلبانه، امن و با عزت شد. و بازگشت پایدار
