در سیبری، ورزش مردم بوریات، که شامل خرد کردن استخوان حیوانات مرده است، به عنوان بخشی از بازی‌های جهانی عشایر پذیرفته شد.
به گفته فرارو، بوریات ها بزرگترین گروه بومی سیبری هستند که بیشتر آنها در بوریاتیا زندگی می کنند. جمعیت این گروه بومی حدود نیم میلیون نفر تخمین زده می شود. این گروه بومی یکی از زیرگروه های شمالی قوم مغول است.
بوریات ها مسائل فرهنگی زیادی با مغول ها دارند. امروزه اکثر بوریات ها در شهر اولان اوده، پایتخت جمهوری بوریاتیا و اطراف آن زندگی می کنند. بوریات ها به زبان بوریاتی صحبت می کنند که یک زبان مغولی است.
بر اساس سنت بوریات، روح حیوان در ستون فقرات زندگی می کند و انسان با شکستن آن به روح کمک می کند تا سریعتر زایمان کند.
شکستن استخوان های ستون فقرات گاو، اسب یا شتر از تفریحات سنتی چوپانان بوریات و مغولی بود. استخوانی که قبلاً تمیز و جوشیده شده است در یک دست بسته می شود و با ضربه ای با دست دیگر شکسته می شود. در سال های اخیر، بوریاتیا میزبان مسابقات استخوان شکن با جوایز هنگفت بوده است. این رویداد کلید احیای سنت و فرصتی برای نجات زبان بوریات از انقراض است.
این یک ورزش محلی محبوب است که توسط مردان و زنان انجام می شود. دولگور آنگارچیوا، مادر پنج فرزند و معلم تربیت بدنی در روستای توران در منطقه تونکینسکی بوریاتیا، چندین سال است که در مسابقات شرکت می کند و می گوید که او را در خیابان های اولان اوده می شناسند.
جلسیپ منظروف، کشاورز جوانی که در نزدیکی روستای خویتو گل زندگی می کند، یک ستاره ورزشی استخوان شکن است. او چند سال پیش در یک تورنمنت در بوریاتیا برنده شد و یک آپارتمان در اولان اوده به عنوان جایزه دریافت کرد و سپس برای شرکت در یک برنامه تلویزیونی به مسکو رفت و در یک دقیقه 59 استخوان را شکست.
او هنوز در خانه خود در خوتوگل زندگی می کند و از اینکه جوانان دیگر روستا را ترک کرده و برای کار به شهر رفته اند، اندوهگین است و آرزو دارد روستای خود را از انقراض نجات دهد.
دولگور آنگارخایوا می گوید که در این ورزش صدماتی وجود دارد، دست ها و انگشتان پاره شده است، اما این طبیعی است.
او گفت: «در حال حاضر یک استخوان 200 روبل در بازار قیمت دارد. برای شرکت در مسابقه باید 10 استخوان داشته باشید و دو هزار روبل خرج کنید. من به عنوان معلم تربیت بدنی در یک مدرسه کار می کنم و دانش آموزانم اغلب استخوان می آورند.
