[ad_1]
برای پاسخ به این س Weال باید کمی به عقب برگردیم. ممکن است تصاویر یا فیلم هایی از منظومه شمسی را در مدرسه یا فیلم های مستند مشاهده کرده باشید و در عین حال تعجب کرده باشید که چرا سیارات منظومه شمسی و خورشید و ماه همه در یک صفحه قرار دارند.
پاسخ این س aboutال مربوط به زمان حال نیست. در واقع ، پاسخ در گذشته دور جهان هست. برای پاسخ به این س ،ال ، ما باید به حدود 4.5 میلیارد سال پیش بازگردیم.
نادر حقیقت پور ، ستاره شناس دانشگاه مانوآ در هاوایی ، منظومه شمسی جوان را با ابری از گرد و غبار مقایسه می کند. در حقیقت ، هاگیگی پور و بسیاری از دانشمندان امروزه معتقدند که در گذشته های دور منظومه شمسی ابر بزرگی از گرد و غبار و گازهای مختلف بوده است. برای درک بزرگی این ابر ، باید بگوییم که عرض منظومه شمسی جوان تقریباً 12000 واحد نجومی یا AU تخمین زده می شود.
واضح است که درک این امر آسان نیست زیرا مقیاس های موجود در آسمان کمی با مقیاس های روی زمین متفاوت است. واحدهایی مانند متر و سانتی متر عملکرد خود را از دست می دهند و در بسیاری از موارد حتی نمی توانید فاصله بین ستارگان را در ذهن خود تصور کنید. برای درک بهتر عرض منظومه شمسی قدیمی ، باید بگوییم که فاصله نجومی بین زمین و خورشید حدود 150 میلیون کیلومتر است.
حقیقت پور می گوید ابر در نهایت تا حدی رشد کرد که وزن آن قبلاً برای شکل گیری گازها به حداکثر خود رسیده بود. در نتیجه ، این ابرهای عظیم شروع به ریزش کردند و توده شروع به از دست دادن کرد.
در این فرایند ، یک ابر گازی عظیم در واقع شروع به نازک شدن کرد و به یک دیسک گاز تبدیل شد. این فرو ریختن ابرهای عظیم گرد و غبار یک سطح صاف ایجاد کرد. چنین مسائلی معمولاً کمی مشکل است و برای درک بهتر آنها به مثالهای ساده نیاز داریم. وقتی خمیر پیتزا را صاف می کنید ، دقیقاً این اتفاق می افتد!
شخصی که خمیر پیتزا را می سازد ، خمیر نیمه تخت را برای مدتی به هوا می اندازد. جای تعجب نیست که این دقیقاً همان چیزی است که برای خمیر پیتزا اتفاق می افتد. هر بار که خمیر پیتزا به هوا پرتاب می شود ، لبه ها شروع به صاف شدن می کنند. این همان اتفاقی است که در آغاز برای منظومه شمسی رخ داد و از یک ابر عظیم گرد و غبار و گاز به یک جو مسطح تبدیل شد.
اما این چگالی نازک و فزاینده در همه قسمتهای منظومه شمسی وجود نداشت. مانند خمیر پیتزا که لبه های آن نازک می شود ، منظومه شمسی شروع به صاف شدن می کند ، اما مرکز آن جامد و داغ می شود. حقیقی پور در ادامه گفت که همانطور که برخی از قسمتهای منظومه شمسی ما نازک شده اند ، قسمت مرکزی نیز در شعله ای تجدیدپذیر می سوزد. درجه حرارت در مرکز سیستم فوق العاده بالا بود. مولکولهای گاز آنقدر فشرده شده اند که تحت تأثیر این افزایش دما قرار گرفته و با هم واکنش نشان می دهند.
در آن حالت ، اتم های هیدروژن و هلیوم با هم ترکیب شده و واکنش شگفت انگیزی را ایجاد می کنند. این واکنش محل تولد ستاره ای بود که میلیاردها سال صرف روشنایی و گرمایش سیارات منظومه شمسی شد. او ستاره خورشید بود.
پس از تولد ، خورشید مانند یک نوزاد کوچک شروع به طلوع کرد. این رشد خورشید پنجاه میلیون سال پس از شکل گیری آن ادامه داشت. خورشید گرد و غبار و هوا را در اطراف آنها جمع کرده و به شکل گرما و امواج درخشان از خود ساطع می کند. با طلوع خورشید ، میلیون ها سال در طول میلیون ها سال فضا را پاک کرد و راه را برای رشد و مدیریت هموار کرد.
اکنون ما یک دیسک مسطح در مرکز این دیسک و یک ستاره به نام خورشید داریم. خورشید در حال طلوع بود و دیسک یا منظومه شمسی جوان هنوز جرم خود را از دست می دادند. با این رویداد و حضور خورشید در مرکز این دیسک ، چیزی که ما امروزه به عنوان منظومه شمسی می شناسیم به تدریج شروع به گسترش و انبساط کرد.
سرانجام ، ابرهای بزرگ کهکشانی از گرد و غبار و گازها به یک ساختار مسطح به نام دیسک پیش سیاره ای تبدیل شد که به دور یک ستاره جوان و ارتعاشی می چرخد. حقیقت پور معتقد است که دیسک منظومه شمسی سابق آنقدر گسترده بود که صدها برابر فاصله زمین تا خورشید و ضخامت آن تنها یک دهم آن فاصله بود. این بدان معناست که دیسک فضای زیادی را اشغال کرده است ، اما بسیار نازک تر از محل تولد سیستم است.
میلیون ها سال پس از آن ، ذرات گرد و غبار در دیسک پیش سیاره ای به آرامی در اطراف خود حرکت می کنند و گاهی با یکدیگر برخورد می کنند. از طرف دیگر ، باعث چسبیدن مقداری گرد و غبار اطراف به یکدیگر شد. در طول آن میلیون ها سال ، آن ذرات همگن به دانه های میلی متری تبدیل شدند و آن دانه ها در فاصله چند سانتی متری به سنگریزه تبدیل شدند و سنگ ها با یکدیگر برخورد کردند و به هم چسبیدند.
به همین دلیل ، این روند برخورد و پیوندها یکی پس از دیگری ادامه یافت و پس از هر ترکیب و برخورد ، ذرات به ذرات بزرگتری تبدیل شدند. ممکن است داستانهای دیگری در مورد شکل گیری سیاره هایی به این بزرگی در ذهن داشته باشید ، اما دانشمندان این حوزه آن را به صورت علمی مورد مطالعه قرار داده اند و این فرض نزدیکترین چیز به واقعیت است.
در نهایت ، بیشتر مواد روی دیسک پیش سیاره ای گرد هم می آیند و اجسام عظیمی را تشکیل می دهند. برخی از این اجرام آنقدر بزرگ شدند که جاذبه آنها را به سیاره های کروی ، سیارات کوتوله و ماه تبدیل کرد. اجسام دیگر مانند سیارک ها ، دنباله دارها و برخی از قمرهای کوچک نیز شکل نامنظمی داشتند.
با وجود اشکال مختلف این اجسام ، آنها تقریباً در یک صفحه ، یعنی دقیقاً از جایی که منشأ گرفته شده اند ، اجزای آنها و منابع آنها یکسان هستند. به همین دلیل است که امروز ، میلیاردها سال بعد ، هشت سیاره و دیگر اجرام آسمانی منظومه شمسی تقریباً در یک سطح قرار دارند.
[ad_2]
