تگزاس اغلب گرم است، اما نه اینطور: پیش‌بینی‌های کنونی دمای دالاس در روز سه‌شنبه 109 درجه خواهد بود و حداکثر تا هفته آینده سه رقمی خواهد بود.
از سوی دیگر، بریتانیا به عنوان جزیره ای بارانی و دیدنی شهرت داشت. اما همانطور که من می نویسم، انتظار می رود دمای هوا در لندن سه شنبه به 102 درجه برسد.
شما باید عمداً کور باشید – متأسفانه، یک بیماری نسبتاً رایج در بین سیاستمداران – تا متوجه نشوید که گرمایش جهانی تنها چند سال بعد برای ما تهدیدی قابل بحث نیست. این واقعیت کنونی ما است و اگر دانشمندان آب و هوا – که هشدارهای آنها به طور قاطع ثابت شده است – درست بگویند، فقط بدتر خواهد شد.
و جو منچین از آخرین فرصت برای دولت بایدن برای انجام کاری کوتاهی کرد – هر چیزی – معنی دار در مورد تغییرات آب و هوا.
من نمی خواهم در مورد عمارت زیاد صحبت کنم. در عرض چند ماه، احتمالاً بی ربط است، به هر جهت: احتمال اینکه یا جمهوری خواهان سنا را بگیرند یا دموکرات ها، با کمک تعداد زیادی از نامزدهای جمهوری خواه، برخی کرسی ها را تصاحب کنند. اگر بیماری که بدنه سیاسی آمریکا را گرفتار نمی کرد، در وهله اول اهمیتی نداشت.
با این حال، با توجه به ارزش آن، نظر من در مورد عمارت کمتر از آن چیزی است که معمولاً می شنوید.
بله، این کشور نماینده کشوری است که هنوز خود را یک کشور زغال سنگ می‌داند، حتی اگر استخراج معادن اکنون بخش بی‌اهمیتی از اقتصاد آن محسوب می‌شود و مشاغل در بخش مراقبت‌های بهداشتی و کمک‌های اجتماعی کم‌کم شده است – با پرداخت بیشتر پول دوم توسط دولت فدرال. بله، او بیش از هر عضو دیگری از کنگره کمک های سیاسی از صنعت انرژی دریافت می کند. بله، او یک تضاد منافع مالی عمده دارد که ناشی از مالکیت خانواده اش بر تجارت زغال سنگ است.
با این حال، من فکر می کنم بازی او در “لوسی با فوتبال” به همان اندازه که با پول ارتباط دارد، با غرور ارتباط دارد. (اصلاً ربطی به تورم ندارد.) به هر حال اقدام او ماه به ماه او را در کانون توجهات سیاسی قرار داده است. و اگر فکر نمی‌کنید که رویدادهای بزرگ را می‌توان شکل داد و فجایع بزرگ ناشی از چیزهای جزئی شخصی مطلق است، تنها چیزی که می‌توانم بگویم این است که احتمالاً تاریخ زیادی را نخوانده‌اید.
اما اگر جمهوری خواهان در مخالفت خود با هر اقدامی برای محدود کردن گرمایش زمین متحد نباشند، هیچ کدام از اینها مهم نخواهد بود. این مخالفت تنها با افزایش شواهدی مبنی بر یک فاجعه قریب الوقوع – و هزینه مالی بالقوه اقدام مؤثر کاهش یافته است.
بیایید در مورد اقتصاد سیاسی سیاست آب و هوا صحبت کنیم.
همیشه به طرز دردناکی روشن بوده است که رای دهندگان تمایلی به پذیرش هزینه های کوتاه مدت حتی کوچک برای جلوگیری از فاجعه بلند مدت ندارند. این ناامید کننده است، اما یک واقعیت زندگی است، و بعید به نظر می رسد که بسیاری از لفاظی ها تغییر کنند. به همین دلیل است که من خیلی وقت است مشکوک برای این موضع، که به طور گسترده در میان اقتصاددانان پذیرفته شده است، که مالیات کربن – تعیین قیمت برای انتشار گازهای گلخانه ای – باید تمرکز اصلی سیاست آب و هوا باشد. درست است که مالیات بر انتشار راه حل Econ 101 برای آلودگی است، اما در واقع در آمریکا اتفاق نخواهد افتاد.
آب و هوا و جهان در حال تغییر است. آینده چه چالش هایی را به همراه خواهد داشت و چگونه باید به آنها پاسخ دهیم؟
خبر خوب این است که پیشرفت‌های فن‌آوری شگفت‌انگیز در انرژی‌های تجدیدپذیر ممکن است پایه‌ای را برای یک استراتژی سیاست جایگزین فراهم کند، استراتژی که به جای سیاست چوب بر هویج متکی باشد. ایده – که پشتوانه برنامه پرزیدنت بایدن برای بازسازی بهتر بود – تکیه نه بر مالیات، بلکه بر یارانه ها و سرمایه گذاری عمومی برای تشویق گذار به انرژی پاک بود. به این ترتیب، اقدامات اقلیمی را می توان نه به عنوان یک قربانی، بلکه به عنوان یک فرصت، راهی برای ایجاد شغل در یک برنامه گسترده تر از سرمایه گذاری عمومی بسیار مورد نیاز در نظر گرفت.
تئوری که من ساده لوحانه آن را پذیرفتم این بود که چنین استراتژی، اگرچه به طور بالقوه کمتر از استراتژی متمرکز بر مالیات کربن کارآمدتر است، اما فروش آن به مردم آمریکا بسیار آسان تر خواهد بود و حداقل تعداد کمی از سیاستمداران جمهوری خواه حاضر به امضای آن هستند. سیاست‌هایی را که وعده پاداش‌های ملموس را به کارگران، پیمانکاران و غیره می‌داد، بدون تحمیل بار جدیدی بر رای‌دهندگانشان، کنار گذاشت.
اما جمهوری خواهان – و البته مانچین – تحت تأثیر قرار نگرفتند. من فکر نمی کنم تنها انگیزه آنها تمایل به شکست بایدن باشد. آنها فقط با انرژی پاک بسیار دشمن هستند.
شباهت آشکاری بین سیاست های انرژی سبز و سیاست Covid-19 وجود دارد. بسیاری از مردم از محدودیت های اعمال شده برای جلوگیری از گسترش همه گیری نگران بودند. حتی نیاز به ماسک نیز کمی ناراحتی دارد. اما به نظر می رسد واکسیناسیون یک راه حل برد-برد ارائه می دهد و به آمریکایی ها اجازه می دهد از خود و دیگران محافظت کنند. چه کسی می تواند اعتراض کند؟
پاسخ این بود که واکسیناسیون جمهوری خواهان تبدیل به یک موضوع به شدت حزبی شده و همچنان ادامه دارد، با پیامدهای مرگبار: میزان مرگ و میر از زمانی که واکسن ها به طور گسترده در دسترس قرار گرفتند، در مناطق شدیدا جمهوری خواهان بسیار بالاتر از مناطق دموکرات بوده است.
حقیقت این است که به نظر می رسد یکی از دو حزب سیاسی بزرگ آمریکا به شدت با هر سیاستی که به نظر می رسد در خدمت منافع عمومی باشد مخالف است. اجماع علمی قاطع به نفع چنین سیاست‌هایی کمکی نمی‌کند – اگر چیزی هم باشد، آسیب می‌زند، زیرا حزب جمهوری‌خواه مدرن با علم و دانشمندان دشمنی دارد.
و این خصومت، نه خصلت‌های شخصی یک سناتور کشور کوچک، دلیل اصلی است که به نظر می‌رسد ما قادر به انجام کاری نیستیم در حالی که سیاره در حال سوختن است.
