هزینه های شخصی سیب زمینی و تلویزیون!

مصطفی جوادی یکی از چهره های جوان و نوظهور وزنه برداری ایران است که این روزها نامش را همه می شنوند. دلیل مطرح شدن کرجی 21 ساله نایب قهرمانی او در مسابقات جهانی 2021 تاشکند است. وی با قدرت عملکرد رضایت بخش خود در این رقابت مهم نایب قهرمان دسته 81 کیلوگرم شد. جوادی در حرکت یکضرب 163 کیلوگرم (برنز)، دوضرب 204 کیلوگرم (نقره) و مجموعاً 367 کیلوگرم به مقام دوم جهان دست یافت. وزن 81 کیلوگرم از سال 2018 به وزنه برداری اضافه شد که تیم ملی ایران پیش از این مدال جهانی کسب نکرده بود.

دقایقی با هم صحبت کردیم تا از وضعیت تاشکند دارنده مدال برنز آسیا بیشتر بدانیم. با این حال جوادی غمگین است و بیشتر از غرورش از وضعیت اسفبار ملی پوشان می گوید. گفتگوی او را می خوانید.

از اولین تجربه حضورتان در مسابقات جهانی بگویید. فکر می کردی مدال بگیری؟

این یک تجربه عالی بود. خوشحالم که توانستم در اولین دور مسابقات قهرمانی جهان روی سکو بروم. خوشبختانه این بار روند تمرینی خوبی داشتم. من توانستم در تمرین چنین وزنه ای بلند کنم. همچنین یک بار رکورد دوضرب جهان 208 کیلوگرم را شکستم. اما همه می دانند که شرایط تمرین و مسابقه بسیار متفاوت است. در مسابقات، شما فقط سه شانس برای ثبت رکورد دارید و با توجه به محیط عظیم، ثبت رکورد بسیار دشوار است. با این حال، من از نتایجی که دریافت کرده ام راضی هستم. چون در اوج آمادگی بودم و بر تمام شش حرکتم تسلط کامل و دقیق داشتم. همه کسانی که شروع مسابقه را تماشا کردند، شانس کسب مدال را نداشتند. همه می گفتند رکورد بالاست و رقابت نزدیکتر می شد.

موضوع کلیدی که عملکرد شما را در رقابت های جهانی برجسته می کند این است که در چند ماه گذشته شاهد رشد بی سابقه ای بوده اید.

فروردین امسال در مسابقات قهرمانی آسیا در وزن 73 کیلوگرم شرکت کردم. آنجا در یک ضرب (151 کیلوگرم) فقط یک مدال برنز گرفتم، در یک ضرب وزنه 183 کیلوگرم را بالای سر بردم و در مجموع پنجم شدم. متاسفانه به دلایلی در این مسابقات به نتایجی که انتظار داشتم نرسیدم. ابتدا نقص فنی در پروازمان رخ داد و دیر به مسابقه رسیدیم و بدنم چندان مناسب نبود. بعد از بازی های آسیایی رتبه ام را به 81 تغییر دادم. این تغییر وزن فقط رکورد من را افزایش داد. خدا را شکر با برنامه ریزی هایی که کادر فنی انجام داد توانستم روز به روز پیشرفت کنم و رکوردم را بهتر کنم.

و دوم اینکه نایب قهرمانی شما اولین مدال آور وزن 81 کیلوگرم وزنه برداری ایران است.

بله، اینجا برای من جای خوشحالی است. نمی دانستم ایران در وزن 81 کیلوگرم مدال جهانی ندارد. گروه وزن 81 کیلوگرم از سال 2018 به وزنه برداری اضافه شد و نایب قهرمان من اولین مدال آور در نوع خود است.

* زمانی که تیم ملی وزنه برداری راهی مسابقات جهانی شد، رئیس فدراسیون وزنه برداری قبل از اعزام از وضعیت مالی نامناسب فدراسیون گلایه کرد. آیا جریان روی برنامه های شما هم تاثیر داشت؟

متاسفانه بله. شرایط اردوی خوبی برای این مسابقات نداشتیم. به خصوص اردوی آخر که در حیثیت وزنه برداران تیم ملی کم نبود. برنامه غذایی ما آنقدر افتضاح بود که سرمربی تیم ملی آنها برایمان عسل می خرید و سر میز صبحانه می آوردیم. منوی ناهار و شام یکسان بود. به طوری که همه بچه ها باید از جیب خودشان پول بدهند و از بیرون غذا بخرند. ما خودمان سیب زمینی خریدیم تا بعد از تمرین بپزیم و بخوریم.

شما با این شرایط اعزام نمی شوید پس چرا فدراسیون حداقل یک اسپانسر برای این اردو نگرفت؟

راستش من از امور مالی فدراسیون اطلاعی ندارم و نمی دانم اسپانسر گرفتن چطور است، اما می دانم که وضعیت مالی فدراسیون به قدری خراب است که حتی حقوق ملی هم نداده اند. وی گفت: سه ماه است که حقوق نگرفته ایم و پولی هم نداریم. جالب است بدانید حقوق ما از دو میلیون تومان بیشتر نمی شود. من باید دو هزار تومان برای رکوردشکنی در اردوها حقوق بگیرم!

الان با کی حرف میزنی

با مسئولان وزارت ورزش صحبت می کنم. متولی اصلی این بخش، وزارت ورزش است. جدای از آن، وزنه برداری همیشه و همه جا در این ورزش اعتبار پیدا کرده است. وزارتخانه از ما نپرسید که در این اردوگاه ها چه کار می کنیم. چرا یک قهرمان ملی باید از جیب خود برای برافراشتن پرچم کشور هزینه کند؟ وقتی کاری انجام نمی دهیم نباید انتظار برداشت داشته باشیم. وزنه برداری آنقدر کم اهمیت شده که حتی در مسابقات جهانی هم به آن پرداخته نمی شود. نیم ساعت قبل از مسابقه من متوجه شدم که شبکه ورزش می خواهد مسابقات فرمول یک را پخش کند. صداوسیما بیاید دلیلش را توضیح دهد. چرا آنها ترجیح می دهند مسابقات فرمول یک را به جای مسابقات تیم ملی پخش کنند؟ فقط یک بازیکن می تواند بفهمد که این برخوردها چقدر توهین آمیز هستند. وزنه برداری شکوه و شخصیت سابق خود را از دست داده است.

برنامه بعدی شما چیست؟

مدتی ریکاوری می کنم و به تمرینات باز می گردم. سال آینده سال شلوغی است. ما بازی های آسیایی و کشورهای اسلامی را داریم که برای ورزش کشور مهم است. برنامه های دیگری به جز آن وجود دارد. انشاالله هدفم قهرمان شدن در این رشته های ورزشی است. من تازه کارم را شروع کردم. هدف بزرگ من حضور در المپیک 2024 است. در المپیک 2020 توکیو شانس کسب مدال را داشتم، اما متاسفانه به دلیل مصدومیت (دیسک کمر) و شرایط پیچیده مرحله مقدماتی المپیک، فرصت حضور در بازی ها را از دست دادم. اگر می توانستم در مسابقات شرکت کنم، شانس کسب مدال در المپیک توکیو را داشتم. حالا می خواهم این بدشانسی را در المپیک پاریس جبران کنم.