قطب جنوب چه زمانی تبدیل به یک قاره شد؟ – زومیت

قطب جنوب، پنجمین قاره بزرگ روی زمین، اغلب به دلیل شکستن پنگوئن‌ها و ساخت حلقه‌های بزرگ و سفرهای نافرجام یخی شناخته می‌شود. اما این سرزمین یخی در انتهای زمین همیشه آنقدرها متفاوت نبود و زمانی بخشی از یک قاره بزرگتر بود. پس چه زمانی قطب جنوب به یک قاره جداگانه تبدیل شد؟

امروزه قطب جنوب بزرگترین کوه یخ روی زمین است که بیش از 14 میلیون کیلومتر مربع را پوشش می دهد. صخره های قطب جنوب پنهان شده در زیر یخ، تاریخ پویای این قاره را آشکار می کند. لیبیا آیوز، کاندیدای دکترای علوم زمین در دانشگاه ویسکانسین در میلواکی، گفت:

قطب جنوب مانند سایر قاره ها با توجه به تاریخچه زمین شناسی خود دارای مناظر بسیار متنوعی (محدوده کوه ها، دره ها و دشت ها) است. بسیاری از این تاریخ زمین شناسی ناشناخته است. زیرا کمتر از یک درصد از قاره ها وجود دارند که می توانند به ما در کشف داستان آن کمک کنند.

_{تصویری از قطب جنوب که آن را از سایر قاره ها متمایز می کند}

بسیاری از سنگ های قابل مشاهده در قطب جنوب بخشی از کوه های قطب جنوب هستند که در کوه های راکی ​​آمریکای شمالی به ارتفاع حدود 4500 متر یا بیشتر می رسند. این قاره پهناور به شرق و غرب تقسیم می شود.

به گفته زمین شناسان، جنوب شرقی یک کراتون است. یعنی اولین بخش از پوسته زمین و بالاترین قسمت گوشته، متشکل از سنگهای آذرین، سیلت و دگرگونی که برخی از آنها بیش از 3 میلیارد سال قدمت دارند. از سوی دیگر، جنوب غربی نسبتا جوان است و از سنگ های آتشفشانی تشکیل شده است که در دوره ژوراسیک (3.201 میلیون تا 145 میلیون سال پیش) زمانی که قاره گندوانا شروع به تجزیه شدن کرد، تشکیل شده است.

ریشه گندوانا باستانی است. این قاره حدود 600 میلیون سال پیش در پایان دوره آدیاک شکل گرفت، پانگیا (کهن الگو) وجود داشت. حدود 200 میلیون سال پیش، پانگه آ شروع به شکستن به دو قطعه بزرگ کرد و قاره لوراسیا را در شمال و گندوانا در جنوب تشکیل داد.

حدود 180 میلیون سال پیش، گوندوانا، که شامل بخش‌هایی از قطب جنوب، آفریقا، استرالیا، هند و آمریکای جنوبی امروزی بود، شروع به تقسیم کرد و بخش‌های قاره‌ای را ایجاد کرد که امروزه برای ما آشناتر است. به گزارش Discover Antarctica، سنگ های بازالتی که در سواحل شرقی قطب جنوب یافت می شوند مربوط به سنگ های موجود در آفریقای جنوبی هستند که نشان دهنده شکستگی های اولیه در گوندوانا است.

یک مطالعه مدل سازی در سال 2006 نشان داد که مزوزوئیک قطب جنوب (252 میلیون تا 66 میلیون سال پیش) گرمتر از امروز بود و کرتاسه با بارندگی معتدل توسط دایناسورها و سایر حیات باستانی پر شده بود (145 میلیون تا 66 میلیون سال پیش). این منطقه به عنوان دروازه جنوبی اصلی عمل می کرد و برای میلیون ها سال، آمریکای جنوبی و قطب جنوب و استرالیا به هم پیوسته بودند و به گیاهان و جانوران اجازه می دادند در سراسر منطقه گسترش یابند.

به عنوان مثال، شواهد فسیلی نشان می‌دهد که جانوران کیسه‌دار حداقل 125 میلیون سال پیش در آمریکای شمالی سرچشمه گرفته‌اند و قبل از رسیدن به استرالیا حداقل 55 میلیون سال پیش، در سراسر آمریکای جنوبی و قطب جنوب به سمت شرق حرکت کردند.

دانشمندان مطمئن نیستند که قطب جنوب از قاره های دیگر جدا شده و ارتباط زمینی با استرالیا و آمریکای جنوبی را از دست داده است. مت لامانا، دیرینه شناس، گفت: دیرینه شناس موزه تاریخ طبیعی کارنگی در پیتسبورگ.

پاسخ بستگی به این دارد که منظور شما از بی طرفی پراکنده چیست. این اولین بار است که آب دریا در دو سرزمینی که قبلاً به هم متصل شده بودند جاری می شود. اگرچه هنوز هم می توان گونه های خشکی را به راحتی در آن مناطق پراکنده کرد، یا منظورتان این است که وقتی اقیانوس یا دریا آنقدر وسیع و عمیق شد که پراکندگی گونه ها بسیار دشوار شد؟

بیشتر تحقیقات اخیر نشان می دهد که گذرگاه دریک (بین قطب جنوب و آمریکای جنوبی) و گذرگاه تاسمان (بین قطب جنوب و استرالیا) زمانی تشکیل شدند که دوره ائوسن به پایان رسید و الیگوسن حدود 34 میلیون سال پیش آغاز شد. پس از شکستگی نهایی، استرالیا به سمت شمال حرکت کرد. قطب جنوب شروع به حرکت به سمت جنوب کرد. پس از باز شدن گذرگاه دریک و گذرگاه تاسمان بین قاره ها، آب سرد در اطراف قطب جنوب جریان یافت و این قاره را از جریان های گرم اقیانوسی جدا کرد. قطب جنوب در انتهای زمین شروع به یخ زدن کرد. ایوز به LiveScience گفت: «باز شدن گذرگاه های دریک و تاسمانی به ایجاد جریان قطب جنوب کمک کرد. “این آخرین حوادث تجزیه گندوانا بود.”

امروزه قطب جنوب نقش مهمی در سیستم آب و هوای زمین دارد. کلاهک های یخی عظیمی که قاره را پوشانده اند، نور خورشید را منعکس می کنند و قاره ها را خنک نگه می دارند. البته، تغییرات آب و هوایی باعث می شود که ورقه یخ با گرم شدن زمین ذوب شود و سنگ های بیشتری را برای مطالعه در معرض دید قرار دهد. اما همچنین نور خورشید را کمتر منعکس می کند و گرمایش جهانی را افزایش می دهد.

همچنین آب های مجاور مانند اقیانوس جنوبی، دریای وادل و دریای راس با صفحات یخی روی زمین پوشیده شده و کوه های یخی را تشکیل می دهند که گهگاه فرو می ریزند. با آزاد شدن یخ و سپس ذوب شدن، مقادیر زیادی آب به اقیانوس های زمین اضافه می شود.

امروزه دانشمندان در حال مطالعه یخ های قطب جنوب و رسوبات دریاها و اقیانوس های مجاور هستند تا نوسانات شرایط آب و هوایی گذشته و اینکه چگونه تغییرات آب و هوایی ممکن است بر کل سیاره تأثیر بگذارد را درک کنند.